__________________________________________________________ 
____________________________________________________ *1206 rok Smoczej Ery, gdzieś w okolicach północnej Venhii*
Biało odziana postać niemal wtapiała się w krajobraz. Zbliżała się zima, chociaż jakiś przejezdny mógłby stwierdzić, że tutaj zima panuje cały czas. Śnieg padał przez trzysta dni w roku, nie mając miłosierdzia dla rolników. Większość mieszkańców tych terenów zajmowała się więc hodowlą : kóz, krów, owiec. Liczba ludności nie przekraczała dwustu w żadnej wiosce czy wsi - prawdę mówiąc, ludzie bali się tu osiedlać. Od jednej z nich, Zømersnew, był tylko rzut beretem do Dzikich Gór, jak nazywali je wszyscy. Nieliczni myśliwi zapędzali się w Dzikie Góry, miejsce zamieszkane przez nieposkromione, wolne smoki. O tym miejscu krążą legendy, którymi straszy się dzieci na dobranoc. Każdy nastolatek wie już jednak, że to czcze gadanie i bujdy, którymi nie należy się przejmować. Oczywiście nikt nie podważa istnienia smoków - sądzi się jednak, że zapadły one w bardzo długi sen lub mają tam zbyt dużo pożywienia, by niepokoić niżej położnych ludzkich sąsiadów. Nikt nie widział smoka w tych stronach od pięćdziesięciu lat. Serce Dzikich Gór, gdzie ponoć mieści się dolina pełna zwierzyny, i tak było nie do zdobycia dla człowieka - to tam, według podań, głęboko w swoich pieczarach śpią skrzydlate potwory, które tylko czekają na przebudzenie...
Na horyzoncie ukazał się pokaźny budynek z kamienia, w oddali zamajaczyły Dzikie Góry. Biała postać przyspieszyła kroku. Wprawne oko dostrzegłoby, że osłania coś przed chłodnym wiatrem, chowając w połach płaszcza. Budynek okazał się pokaźnych rozmiarów świątynią z kamienia, na dachu stał posąg boga światła - Azury. Świątynia miała być ostatnim schronieniem dla myśliwych i żadnych przygód szaleńców, wyprawiających się w królestwo smoków. Nieznajomy pokonał kilka stopni dzielących go od przedsionka, pochylił się do ziemi i chwilę trwał w tej pozycji. Gdy wstał, na odśnieżonej posadzce leżało coś w kształcie bochenka chleba. Nie było to jednak żadne jedzenie, bowiem zawiniątko poruszyło się zaraz niespokojnie i zaszlochało przy spotkaniu z mroźnym podmuchem wiatru. Osobnik w białym przebraniu oddalił się, wyciągnął dłoń - a jakaś niewidzialna siła pchnęła wrota, otwierając je i prawdopodobnie budząc tym samym mieszkańców świątyni. Bochenek zapłakał jeszcze głośniej, jakby chcąc zwrócić na siebie uwagę. Nieznajomy ruszył przed siebie - ale nie w kierunku, z którego przyszedł...tylko w stronę skutych wieczną zmarzliną szczytów.
***
Znajdę cię, mój Jeźdźcu.
Awelina nigdy nie była lubiana wśród żadnej społeczności. Z początku podejrzewała, że to z powodu blizny zdobiącej niemal połowę jej twarzy. Mimo to nie można było powiedzieć, że jest szpetna - stwierdzenie, iż jest piękna zależy już od gustu. Nigdy nie chodziła brudna i zaniedbana, myła się częściej niż raz w tygodniu (co reszta mieszkańców uważała za przesadę - "raz w tygodniu wystarczy"). Wielu uważało, że straciła swój główny atut, gdy obcięła włosy do ramion - nie zmniejszyło to jednak liczby jej adoratorów. Nastoletnia Awelina szybko zrozumiała, że chłopcy nie zważają na jej charakter, ani nawet na niczego sobie urodę. Fascynowała ich jej egzotyczność, pokładali wiarę w przesądy w stylu "Będziesz miał branie wśród reszty kobiet po spędzeniu nocy z elfką". Nie chciała nikogo rozczarować, ale była tylko pół elfką - choć jej wygląd wskazywał na co innego: porcelanowa skóra, nietypowy kolor włosów (śnieżnobiały), jasnoniebieskie oczy oraz długie kończyny, którymi poruszała z taką wrodzoną gracją, iż zyskała sobie wrogów w większości dziewczyn. Jedynie uszy zdradzały, iż nie była pełnej krwi - prawdziwy elf od razu zauważyłby subtelną różnicę w ich kształcie i długości. Pewnego dnia zjawił się w jej ówczesnym zastępczym domu handlarz - nie byle jaki, bo elficki. Przywiózł najlepszą stal i pancerze wykonane przez pobratymców, pan domu niemal już dobijał z nim targu...gdy kupiec zobaczył biegnąca korytarzem Awelinę.
- Mieszaniec - prychnął z niesmakiem i zawinął błyskawicznie swój kram, porzucając negocjacje.
Pan domu był tego dnia bardzo rozgniewany i nie szczędził dziewczynce pasa.
Wszelkie poniżenie i zawiść, jakie ją spotkały - nie złamały jej, wręcz wzmocniły i sprawiły, że jako dorosła osoba nie pozwala nikomu podnieść na siebie ręki - uciekała z każdego domu, w którym miało to miejsce. Jako siedemnastolatka trafiła na dwór państwa Svenów, założycieli wsi Zømersnew. Byli to ludzie w podeszłym już wieku, pragnący jedynie spokoju i porządku - zazwyczaj po prostu nie zważali na obecność półelfki, dopóki robiła swoją robotę. Mogła wychodzić z domu kiedy chciała, nikt nie ustalał jej godzin policyjnych ani nie strofował za noc poza domem. Obie strony po prostu wzajemnie akceptowały swoją obecność, nie wchodząc sobie w drogę. Dni mijały szybko i zanim dziewczyna się obejrzała, minęły już dwa lata. Była dorosła od prawie roku, mogła iść dokądkolwiek...tylko właśnie gdzie? Nie znała swojej rodziny, była mieszaną przybłędą, którą ktoś podrzucił na schody świątyni. Tu przynajmniej miała dach nad głową i ciepły posiłek raz dziennie. Znała wszystkich we wsi, a oni tolerowali jej obecność - nie wchodząc jej w drogę. Wiedziała jednak, że cała sielanka może runąć w każdej chwili...jak domek z kart. Wystarczy jeden błąd, a obrócą się przeciwko niej. Była tylko osieroconą przybłędą.
Był to dzień jak co dzień, słońce niemal już zachodziło za horyzont, robiło się chłodno i ciemno - codziennie o tej porze chodziła nad zamarznięte jezioro, które było tak rozległe, że ciągnęło się aż do oddalonego o parę dobrych kilometrów urwiska. Awelina już miała zamiar ruszyć spowrotem, gdy na tle nieba - tuż nad urwiskiem - zauważyła ciemny kształt, który zdecydowanie nie mógłby być chmurą. Czarny punkt zdawał się powiększać z każdą sekundą, po niecałej minucie zaobserwowała skrzydła.
- Co to za wielki ptak...- urwała, rejestrując jeszcze większe przyspieszenie lotu kreatury.
Stała jak zahipnotyzowana, wpatrując się w coraz większego smoka. Nigdy wcześniej nie miała okazji widzieć tego stworzenia (nie licząc ilustracji w książce), mimo że Smoczy Fort znajdował się zaledwie dwa dni drogi marszu stąd - kadeci nie latali w stronę Dzikich Gór. Gad zniżył lot, zahaczył skrzydłem o zlodowaciałe jezioro...i runął w dół. Rozległ się ogromny huk, który obudziłby zmarłego z grobu, w jeziorze powstała ogromna dziura, a woda chlusnęła parę metrów w górę. Smok zniknął pod powierzchnią.
- Niech to...- Awelina nie mogła uwierzyć, że jej pierwsze spotkanie ze smokiem okazało się śmiertelne dla tego majestatycznego stworzenia...naprawdę miała aż takiego pecha? Serce niemal jej podskoczyło do gardła, gdy po chwili smok wygramolił się niezdarnie z wody i wzbił ponownie w powietrze, obrzucając okolicę kroplami cieczy. Tym razem spokojnie podleciał na brzeg, zatrzymując się tuż przed dziewczyną. Czy czuła strach? Oczywiście, że tak. Tylko głupiec by się nie bał. Bestia była pokaźnych rozmiarów, łeb miała spokojnie większy od tułowia Aweliny. Liliowe łuski przechodziły w biały przy pysku, by zczarnieć na czubku głowy. Całkowicie białe oczy nigdy nie zdradzały, w którą stronę patrzy.
- Czy jesteś ślepa...? - mruknęła półelfka do siebie pod nosem
Widzę wyraźniej, niż większość moich pobratymców.
Głos w głowie wydał się Awelinie znajomy. Nie raz nachodził ją w snach. Resztki strachu przed wielką kreaturą zniknęły całkowicie, pojawiło się poczucie bezpieczeństwa i zrozumienia. Czy to smok właśnie do mnie przemówił? Czy one potrafią się komunikować telepatycznie? Kompletnie nic nie wiedziała o tych istotach, w wiosce był to temat wręcz zakazany.
- Ja...czy ty do mnie mówisz?
Stworzenie przekrzywiło zabawnie łeb w bok, a Awe była pewna, że białe oczy patrzą teraz tylko na nią. Poczuła rozbawienie i lekką irytację, emocje te nie należały jednak do niej. Łuskowata głowa zbliżyła się na wyciągnięcie ręki, którą dziewczyna bez wahania wyciągnęła przed siebie, nie dotykając jednak smoka. Pysk zbliżył się jeszcze bliżej, a półelfka poczuła ciepło wolno rozchodzące się po ciele, serce zaczęło jej bić w nienaturalnym rytmie. Nogi się pod nią ugięły.
Nagle wszystko spowiła ciemność.
Ostatnio zmieniony przez Amasanii (06-06-2021 o 02h31)
