Każdy z nich chce sławy - jedni dopiero o nią walczą, inni chcą ją utrzymać. Jednak w ich świecie
                                                                    zrobi się  wszystko i jeszcze więcej,  by ją mieć,  by nie wypuścić z palców.  Kilka osób zostaje zaproszo-
                                                                    nych do zagrania w popularnej telewizyjnej dramie w celu napędzenia trybików swojej kariery.  Jedni za
                                                                    namową  menadżerów,  inni  z własnej  nieprzymuszonej  woli postanawiają  jeszcze bardziej  poszerzyć
                                                                    swoje aktorskie wpływy.
                                                                              Jedno jest pewne  -  wsadzając do jednego wora starych i  nierzadko zapomnianych przez szeroką
                                                                    widownię  wyjadaczy, popularnych  obecnie aktorów  i nowicjuszy w tej  branży - na planie z pewnością
                                                                    będzie się działo.


                                                                          Lee Yi Won (1.2 aktor)  jest drugim z trójki dzieci wpływowej rodziny. Ojciec nie może znieść hulasz-
                                                                    czego trybu życia syna i wymaga od niego, by ustatkował się i wziął przykład z brata. Lee Yi ma jednak
                                                                    bolesną tajemnicę: zakochał się w narzeczonej swojego brata.
                                                                          Cha Won Won -  najstarszy brat -  (1.1 wyjadacz)  jest perfekcyjnym synem, idealnym spadkobiercą
                                                                    fortuny i właśnie przygotowuje się do ślubu z Yun Yeon Seo (2.2. aktorka). Jednak z czasem zauważa,
                                                                    że bardziej od narzeczonej interesuje go Chae In Hee (2.1 wyjadaczka) urocza organizatorka ślubów z
                                                                    którą świetnie się dogaduje.
                                                                          Jego  tajemnicę  poznaje młodsza  siostra  Eun So  (2.3  nowicjuszka),  która z  kolei  ma  problemy
                                                                    w szkole, ponieważ zakochała się w  synu właściciela  konkurencyjnej firmy z którym chodzi do jednej
                                                                    klasy - Son Lee Gi (1.3 nowicjusz), który wydaje się jej nie zauważać.


                                                                    1. Zakazuje się blokowania innych postaci na dłużej niż 3 dni, jeśli nie możesz pisać daj znać.
                                                                    2. Posty w miarę rozbudowane, jednak nie przesadzajmy z esejami na 3 strony.
                                                                    3. Karty postaci schludne i estetyczne. Zakazuje się używania kolorów jaskrawych i małych  czcionek.
                                                                    4. W karcie postaci proszę zawrzeć dane podstawowe, wiek (18-30),  zawód, aparycję (wygląd realny),
                                                                    powód  występowania  w  dramie  w  przypadku  idoli.  Można dodać  dodatkowe  informacje,  ale  bez
                                                                    zbędnych szczegółów.
                                                                    5.  Jesteśmy tolerancyjne  i nie mamy nic do  osób o odmiennej orientacji,  ale to opowiadanie hetero.
                                                                    6. Pamiętajmy,  że nikt, nie jest idealny,  każdy ma swoje wady,  które czynią go wyjątkowym i  niepow-
                                                                    tarzalnym. Weźmy pod uwagę fakt, że nikt nie lubi postaci typu Mary Sue.
                                                                    7. Jeśli  planujesz opuścić opowiadanie,  to pisz śmiało.  Lepiej wiedzieć  niż po miesiącu  zastanawiać
                                                                    się, czy znaleźć kogoś innego.
                                                                    8. Opowiadanie jest wieloosobowe, więc nie ograniczajmy się do interakcji z jedną postacią.
                                                                    9. Zgłoszenia na dwie pozostałe role przez wiadomości prywatne.

                                                                    ►    1.1    wyjadacz    →    C H O C O L A T E    -    Kyo Shin
                                                                    ►    1.2    aktor    →    D I J I R A    -    Park Jin Ho
                                                                    ►    1.3    nowicjusz    →    I K U    -    Yook Tae Hyun
                                                                                                                                                             2.1    wyjadaczka    →    U M B R E O N N A    -    Kim Ha Rin   ◄
                                                                                                                                                                                  2.2    aktorka    →    D E N Y    -    Sora Wang    ◄
                                                                                                                                                            2.3    nowicjuszka    →    W A L E R I A N    -    Kim So Yeon    ◄

                                                                                         WĄTEK    POWSTAŁ    PRZY    OGROMNEJ    POMOCY    ORAZ    W    ŚCISŁEJ    WSPÓŁPRACY    Z   UMBRE    I    IKU    ♥
.

Ostatnio zmieniony przez Chocolate (28-07-2018 o 11h59)

Ostatnio zmieniony przez Iku (29-07-2018 o 20h25)

                                               K  Y  O     S  H  I  N           aktor z wieloletnim doświadczeniem           25 lat           heteroseksualny mężczyzna
                                                                   jedyne  dziecko  państwa  Kyo  -  dwójki  byłych  polityków  na  przedwczesnej,  wymuszonej  emeryturze
                                                                   O D   D Z I E C K A   W Y C H O W Y W A N Y   W   J A P O N I I        urodzony  w  Sapporo  na  wyspie Hokkaido

                                                                   ciemnobrązowe włosy (z tendencją do zmian)        czarne oczy         183 cm wzrostu         szczupła sylwetka
                                                                   poza  aktorstwem zajmował się także  modelingiem  -  ostatnio tylko drugim, przez co znacznie  "zubożał"

Ostatnio zmieniony przez Chocolate (23-07-2018 o 20h11)

Ostatnio zmieniony przez Umbreonna (23-07-2018 o 20h05)

Ostatnio zmieniony przez Dijira (25-07-2018 o 13h07)

Ostatnio zmieniony przez Deny (29-07-2018 o 02h46)

                                      ▪▪   Adoptowana w wieku jedenastu lat przez bezdzietne małżeństwo, które w przeszłości usilnie acz bezskutecznie
                                                      starało się o własne potomstwo. Para starszych już ludzi – choć ich gest był wielkoduszny, a intencje czyste – popeł-
                                                      niła kardynalny błąd w wychowaniu przybranej córki.  Mianowicie,  chcąc nieświadomie zrekompensować jej szkody i
                                                      przykrości dotychczasowego życia, okropnie ją rozpieścili. Dostawała zawsze wszystko, czego pragnęła i nie musiała
                                                      się szczególnie starać.   ▪▪

                                      ▪▪   Mimo że jest nowa w zawodzie,  można powiedzieć,  że jej doświadczenie sięga niemal początku jej świadomego
                                                      życia. Mała, perfidna aktorka ukrywająca prawdziwe oblicze niewychowanej, rozpieszczonej i roszczeniowej panny za
                                                      słodką miną i uroczą buzią lub zupełnie odwrotnie – za rolą kokieteryjnej młodej kobiety nie do końca świadomej swo-
                                                      jej urody. Nawet jeśli umie ją wykorzystać.   ▪▪

                                      ▪▪   Dla niej znaczenie ma tylko ja oraz moje, jako jedynaczka nigdy nie musiała się niczym dzielić. Nie oglądała się na
                                                      dobro innych osób i też nie zamierza tego zmieniać. Dąży do celu po trupach... Niemal dosłownie.   ▪▪

                                      ▪▪   Uczyła się wykorzystywać ludzi i manipulować nimi.  Przydało jej się to nie tylko w wielu drobnych sprawach,  ale
                                                      też w jednej naprawdę poważnej - w dostaniu się do show biznesu. Tak się złożyło, że pokochał ją pięćdziesięcioczte-
                                                      roletni kuzyn przybranej matki, dość bogaty i wpływowy, a także naiwny i zaślepiony żeby zrobić wszystko dla jej rze-
                                                      komej miłości oraz szczęścia.  Wziął ją do Sory Wang, znanej w całym kraju aktorki,  a zarazem rodziny i grożąc jej, wy-
                                                      musił załatwienie roli dla So-yeon. Ta podczas zajścia przyglądała się tylko z fascynacją swojemu dziełu, a potem gor-
                                                      liwie przyrzekła, że będzie grzeczną dziewczynką i dobrą przyszywaną, daleką kuzynką. Że nikomu nie powie o pokre-
                                                      wieństwie.   ▪▪

.

Ostatnio zmieniony przez Valeriane (28-07-2018 o 21h28)

Kończąc kolejną uroczą i słodką do porzygu piosenkę dla Twice, usłyszałam pukanie do mojego gabinetu. Po paru latach dla tej wytwórni, w końcu dorobiłam się własnego kąta i nie musiałam pisać w sali przeznaczonej dla działu HR. Do tej pory wzdrygam się na myśl o panującym tam hałasie i atmosferze ciągłej rywalizacji o to, kto wychaczy bardziej utalentowanego naiwniaka, któremu można obiecać złote góry. W takim otoczeniu naprawde cięzko się pracowało, nawet jeśli wszystkie piosenki, które tworzyłam wyglądały tak samo. Gdy tylko próbowałam złożyć na biurko dyrektora coś głębszego, lądowało to w koszu. W końcu lepiej się sprzedają banalne utwory o miłości, gdzie stado uroczych dziewczynek lub chłopców pokazuje jak najlepiej swoje wdzięki.

- Samochód już czeka na dole. - Poinformowała mnie moja managerka, po czym opuściła pomieszczenie, szybciej niż się w nim pojawiła. Była nowa i dlatego uwierzyła w chodzące po mnie plotki po wytwórni, że jestem chodzącą bryłą lodu. Nikt się do mnie nie odzywał jak niczego nie potrzebował i szczerze odpowiadał mi taki stan rzeczy. Przekonałam się na własnej skórze o tym jak szkodliwie wpływa na twoją pracę spoufalanie się z współpracownikami. Mogłam liczyć tylko na siebie i nie potrzebowałam już więcej niczyjej łaski. Czekałam tylko aż skończy się ten rok i mój kontrakt z wytwórnią wygaśnie. Wtedy już będę miała gdzieś co mówią o mnie za plecami.

Zawdziałam na siebie czarny żakiet, wyłączyłam laptopa, a następnie opuściłam gabinet. Drogę do parkingu pokonałam schodami, aby zażyć chociaż tej odrobiny ruchu. Ostatnio cały swój czas spędzałam przed biurkiem, bo nie dość, że nasze największe gwiazdy szykowąły się do comebacków, to jeszcze wytwórnia podpisała z Mentem umowę o tym, że nasi kompozytorzy stworzą piosenki do najnowszej edycji Produce 101. Co prawda na dostarczenie materiałów mieliśmy czas do końca lipca, jednak ja chciałam mieć to z głowy jak najszybciej. Od dzisiaj całą energię planowałam przeznaczyć na jeden projekt, który miał odmienić moje życie i w końcu pozwolić i obrać nową drogę.

***

Samochód zatrzymał się pod siedzibą KBS. Nie był to mój pierwszy raz kiedy wstępowałam w ich progi. Przeważnie przyjeżdzałam tu w tym samym celu co dzisiaj, czyli aby podpisać kontrakt i dostać wytyczne dotyczące danego soundtracku. Samą ścieżkę dźwiękową nagrywało się w wytwórni i wracało tutaj dopiero z gotowym materiałem. Czasami się zdarzało, że zapraszano mnie na konferencje prasowe czy imprezy promocyjne, ale były to nieliczne przypadki. Przeważnie podobnie do charakteryzatorów, montażystów czy operatorów, działałam za kulisami i jedynym śladem po mojej pracy było nazwisko w napisach końcowych. Po pewnym czasie nawet magazyny plotkarskie przestały pisać artykuły o moich kolejnych produkcjach.

Dzisiaj jednak pojawiłam się tutaj w zupełnie innej roli i byłam z tego powodu niesamowicie podekscytowana. Kierowałam w stronę tego budynku zupełnie inne spojrzenie, bardziej optymistyczne. To tutaj miało się wszystko odmienić. Przeważnie wiedząc, że przychodzę tu jako tekściarka traktowałam to miejsce jak zło konieczne. Mimo iż nadal były to większe wyzwania niż pisanie hitów dla GOT7 czy Twice, to i tak nie traktowałam tego ze zbytnim optymizmem. Dramy też powoli wszystkie były tworzone na jedno kopyto i moja muzyka, także musiała być prosta, ale chwytająca za serce. Jednak ile można było zmuszać ludzi do płakania z powodu zejścia się dwójki ludzi, którzy mogliby być razem po dwóch odcinkach gdyby nie robili sobie takich schodów. Naprawdę kończyły mi się powoli pomysły na ubranie słów “Kocham Cię” w jakąś mdłą i poetycką całość.

Dlatego cieszyłam się, że tym razem oprócz propozycji nagrania piosenki przewodniej, napisania tekstów do soundtracku, dostałam też swoją pierwszą w życiu rolę. Co prawda sam pomysł na dramę musiał być naprawdę żałosny skoro, producenci postanowili ją promować samymi znanymi nazwiskami i gdzieś wpleść jakieś wschodzące gwiazdy. Mimo to wysiadając z samochodu czułam jak świat znowu stał u moich stóp tak jak wtedy, 6 lat temu gdy przeszłam do dalszego etapu przesłuchań w JYP.
- Masz rzęsę na policzku? - Zatrzymała mnie Bae Ra.
- Co? - Zapytałam zdziwiona, że młoda managerka odważyła się do mnie odezwać. W tym czasie ona dotknęła mojego policzka, aby ściągnąć z niego winowajcę zamieszania.
- Pomyśl życzenie i zdmuchnij. - Poprosiła mnie wystawiając pod usta palec, na którym znajdowała się pojedyncza rzęsa. Nigdy nie wierzyłam w przesądy, ale tym razem pomyślałam, że odrobina szczęścia nie zaszkodzi. Oby wróciła tamta pełna energii Kim Ha Rin - poprosiłam los, a następnie dmuchnęłam. Gdy rzęsa poleciała gdzieś daleko, ruszyłam za swoją towarzyszką w stronę wejścia do budynku, a następnie do windy.

Srebrne porsche miękko sunęło autostradą do wtóry lecącej z głośników ]najnowszej piosenki jakiegoś zespołu rockowego.
Za kierownicą siedział młody mężczyzna w ciemnych okularach i wyraźnie markowych ubraniach. Luźna, biała koszula z modnie za długimi rękawami, na którą narzucono luźny, szary kardigan i wąskie spodnie w odcieniu intensywnego fioletu mogły być pozornie proste, ale i tak wyglądały jakby ściągnięto je z jakiegoś wybiegu.  Siedzenie pasażera było tymczasem zajęte przez wyraźnie naburmuszoną, odrobinę starszą kobietę, która z kwaśnym wyrazem twarzy wyglądała przez okno, wypadając nieco szaro i przeciętnie przy swoim energicznym, podrygującym w rytm muzyki towarzyszu, który wyraźnie nie zauważał jej kiepskiego nastroju.
-Mówiłam ci, że nie musisz mnie podrzucać do pracy-westchnęła ciężko Ha – Eun, podpierając brodę na ręce, w końcu zwracając na siebie uwagę Jin – Ho. Aktor miał wyjątkowo dobry poranek -  szykował dla swojej dziewczyny niespodziankę i wszystko szło zgodnie z planem. Dzień wcześniej zjedli kolację, wyjątkowo się przy tym nie kłócąc i początkująca scenarzystka nawet została u niego na noc. W ciągu ostatnich kilku miesięcy takie spokojne, przyjemne wieczory były rzadkością, miał więc nadzieję, że w końcu wydostaną się z niekończącego się cyklu wiecznych awantur i będzie tak jak dawniej, kiedy nie denerwowała ich każda najmniejsza rzecz, którą robiło to drugie…
Stąd jego pomysł, który miał im pomóc w przenośnym cofnięciu się dwa lata wstecz – w końcu poznali się wspólnie pracując nad dramą (grał wtedy swoją pierwszą główną rolę po powrocie na scenę).
-To nie problem. I tak muszę jechać w tym samym kierunku, więc nie ma sensu, żebyś się tłukła taksówką –posłał kobiecie szeroki uśmiech. Ha – Eun była od niego trzy lata starsza (i niższa ledwie niecałe pięć centymetrów), ale polubił ją, kiedy tylko po raz pierwszy ją spotkał. Była zabawna. Uparta. I zdeterminowana by osiągnąć sukces na własną rękę, bez jego pomocy.
-A co jak ktoś nas razem zobaczy?-Park skrzywił się lekko. Nie mogłą mu tego robić no… Ten dzień zaczął się tak dobrze! Nie mogła zwracać konwersacji (znowu) w  tym kierunku… Spierali się już o to setki razy.
-Mówiłem ci, że mi to nie przeszkadza. Co z tego, że nas zauważą? Nie jestem idolem,a  wszyscy i tak wiedzą, że jestem w związku… Nie wiedzą tylko z kim, bo się upierasz, że nie chcesz oglądać swojej twarzy w tabloidach –westchnął ciężko. Naprawdę nie rozumiał, z czym miała problem. Opinia publiki naprawdę nie liczyła się dla Jin – Ho… Nikt nie mógł mu zabronić umawiać się z kim chciał i kiedy chciał. Nie było żadnej agencji, której na nerwy działałby fakt związków aktora, ani nic w tym stylu. Nie rozumiał więc obiekcji panny Kang. W końcu byli ze sobą już dwa lata i nawet przedstawiła go swoim rodzicom, więc nie powinno być problemu.
-Bo nie chcę, żeby ludzie myśleli, że korzystam ze sławnego chłopaka, żeby się wybić –Ha – Eun wyraźnie podniosła głos, a on mógł się tylko skrzywić. Przerabiali ten argument już tyle razy… Był bezsensowny. Zupełnie bezsensowny… Przecież to nie tak, że kiedykolwiek poszedł do jakiegoś producenta i namawiał na jej angaż. Nigdy nie zrobiłby czegoś takiego… Wiedział, że Ha – Eun ceni swoją pracę i samodzielność.
-Znowu to? Przesadzasz, serio. Poza tym moja praca i rozpoznawalność jakoś ci nie przeszkadzała na początku. Wiedziałaś na co się piszesz!
-Wtedy nie byłeś „gwiazdą”, Jin – Ho! Gdybym wiedziała, że…
-Że co? Że moja kariera się rozpędzi… - „a twoja nie” pozostało niedopowiedziane. –To byś się nie zgodziła? Dobrze wiedzieć –syknął, zaciskając dłonie na kierownicy. Miał dosyć tej rozmowy. Totalnie… Całe szczęście, że wjeżdżali na parking przy KBS, bo był blisko utraty nad sobą kontroli i całkowitego zaangażowania w kłótnie.
Z piskiem opon, agresywnie wręcz zaparkował samochód na jednym z ostatnich wolnych miejsc, klnąc przy tym głośno. Od razu zaczął odpinać pas… Tylko po to, żeby Ha – Eun mu przerwała.
-Nie masz przypadkiem czegoś do roboty? Nie musisz ze mną wychodzić, ani nic, bez przesady –[/colro]jej też ciśnienie wyraźnie podskoczyło, bo mówiła głośniej niż zazwyczaj. 
-Nie robię z własnej inicjatywy… Mam kontrakt z KBS do podpisania. Kojarzysz tą dramę, nad którą teraz pracuje twoja szefowa?-i tyle, jeśli idzie o przyjemną niespodziankę. Zamiast tego stała się kolejną szansą do złośliwości i odegrania się za zepsuty humor…
-Mówiłeś, że nie będziesz już więcej grał w sztampowych, przekomplikowanych romansach… -tyle chociaż, że wyglądała na zaskoczoną… I wyraźnie niezadowoloną przy okazji. Jakby tym razem przesadził i zrobił coś wyjątkowo złego. Dobre sobie.
-Cóż, najwyraźniej zmieniłem zdanie, bo chciałem znowu z kimś pracować… Szkoda, że ten ktoś najpewniej będzie tą informacją niezadowolony.
-Jin… Nie mów mi, że… Nie zrobiłbyś tego! –krzyknęła. – Nie możesz mi tego robić…
-Nie mogę ci robić niespodzianki? Myślałem, że będzie miło –mruknął, zrażony reakcją dziewczyny. Chciał zrobić coś miłego i co?  I jak zwykle nic nie wyszło. Jakby ten jeden raz nie mogła być zadowolona… Racja, może powinien był powiedzieć jej wcześniej, ale mimo wszystko…
- „Myślałem, że będzie miło”… Czy całkiem cię pogrzało? Mogę sobie poradzić i napisać coś co będzie hitem bez ciebie, rozumiesz?-po tych słowah scenarzystka wyskoczyła z samochodu, głośno trzaskając drzwiami i zostawiając Jin- Ho samego ze swoimi myślami. 

W holu stacji telewizyjnej na Jin – Ho czekał jego manager i najlepszy przyjaciel od kiedy tylko wspólnie postawili stopę w wojskowej bazie treningowej, Choi Min – Hyuk. Widząc aktora od razu podniósł rękę w geście powitania i podleciał do swojego podopiecznego (i zarazem szefa), szczerząc zęby w szerokim uśmiechu, który sprawiał, że jego oczy przypominały maleńkie szparki.
-Zgaduję, że niespodzianka poszła niezbyt dobrze –stwierdził na dzień dobry, widząc nachmurzoną minę na twarzy starszego (ledwie o parę miesięcy) mężczyzny. Oczywiście nie mógł się powstrzymać od dogryzienia Jin – Ho… Czasami aktor zastanawiał się, czy jego przyjaciel naprawdę zasługuje na ten tytuł. Choi miał nieprzyjemny zwyczaj kopania leżącego i zaganiania go do ciężkiej pracy (od jego narzekań na opuszczanie przez Parka siłowni aż uszy mogły odpaść).
- „Niezbyt dobrze” to mało powiedziane, stary… Mam dość. Totalnie kompletnie dość, prawdę powiedziawszy. Czego bym nie zrobił, jest źle… -mruknął w odpowiedzi, marudnym tonem. Miał ochotę się nad sobą poużalać. W tej sytuacji miał do tego pełne prawo, czyż nie?
-Mówiłem ci, że może to czas, żeby…-żeby zakończyć ten związek i rozejść się w spokoju, bo i tak jedyną rzeczą jaką para Park – Kang ostnimi czasy robiła wspólnie były kłotnie… I żadnemu z nich nie wychodziło to na zdrowie.
-Nie kończ. Wiem. Po prostu… Wciąż mi na niej zależy –może to było żałosne… Ale prawdziwe. Dlatego tak kurczowo starał naprawić się, to co stało na krawędzi rozsypu… Jakby miał się pokusić o jakąś przenośnię, to porównałby ich związek do gry w Jengę.  Każdy wyciągnięty kawałek groził rozpadnięciem się niestabilnej wieży.– Módlmy się, żeby tym razem też jej przeszło… I o ile się nie mylę, mamy kontrakt do podpisania, czyż nie? Przejrzałeś wszystkie papiery? –panowie władowali się do windy, przy czym Jin – Ho zaczął nieestetycznie opierać się na jednej z poręczy, zajmując prawie całą długość ściany.
Drzwi już miały się zamknąć, gdy nagle w pobliżu rozległ się stukot obcasów i Min – Hyuk zatrzymał windę, pozwalając dwóm, wyraźnie próbującym ją złapać kobietom wejść do środka.
-Sam mógłbyś zacząć zajmować się własną, papierkową robotę… Oficjalnie jesteś moim szefem, tak ci przypominam –mruknął młodszy mężczyzna, szturchając Jin – Ho, na co aktor niechętnie się ruszył, stając jak na człowieka przystało.
-A nieoficjalnie, twoim najlepszym kumplem z wojska, który uwielbia zrzucać na ciebie, jako swojego managera całą robotę… W zamian przywiozłem ci kawę. Wiesz, tą z tej kawiarni obok mojego domu, którą lubisz… Więc przestań narzekać –mruknął, podając przyjacielowi, jeden z kubków z kawą na wynos (mocha z potrójnym shot’em espresso i syropem miętowym dla Jin-Ho, sojowe latte dla Hyuk’a… wcześniej był w nim jeszcze trzeci kubek dla Ha – Eun, ale teraz leżał on sobie w koszu przy wejściu), które trzymał do tej pory w kartonowej podkładce. Sam zaraz pociągnął łyk ożywczego napoju, w duszy błogosławiąc Azteków za wynalezienie kofeinowego napoju…
Jeśli Park od czegoś był uzależniony, to od kawy właśnie. Z tą miłością przynajmniej nie było większych problemów… O ile ekspres nie zdecydował się zepsuć, albo nie chciano mu wcisnąć rozpuszczalnej. Uważał rozpuszczalną za świętokradztwo, ot co.
-Czasami w ogóle się zastanawiam, dlaczego w ogóle zdecydowałem się dla ciebie pracować –mruknął manager, odbierając swój kubek.
-Bo mnie kochasz i byłeś spłukany, ot dlaczego… -winda zatrzymała się na odpowiednim piętrze i obaj ruszyli do wyjścia.
-Min… Może jednak nie powinienem tego robić. Jeśli teraz zrezygnuje, może w końcu będzie zadowolona i uniknę kolejnych awantur.
-Raczej dorobisz się trzystu następnych… Reżyser jest super – podekscytowany. I scenarzystka. I nasz CEO… Ogólnie wszyscy. Ha – Eun przejdzie, jak zawsze… Musisz tylko swoje odczekać –po krótkim spacerze długim korytarzem (który nie obył się bez ciekawskich spojrzeniach rzucanych w ich stronę przez pracowników KBS, którzy zatrzymywali się by przyjrzeć się aktorowi, który ostatnimi czasy był w większości dużych pozycji), Jin – Ho z managerem weszli do pustej sali konferencyjnej. Najwyraźniej producent i reżyser chcieli załatwić podpisywanie kontraktów i pierwsze spotkanie głównych aktorów za jednym zamach, skoro zdecydowali się na tak duże pomieszczenie. 

Choi Min – Hyuk

Ostatnio zmieniony przez Dijira (29-07-2018 o 21h21)

_____________
        — Nie możesz tak entuzjastycznie, Shin.
        Cóż za kretyn, doprawdy.
        — Staram się wykrzesać z siebie tyle, na ile mnie stać — przyznałem, powstrzymując się od kłamliwej nuty w głosie, która mogłaby mnie zdradzić.
        Rzecz w tym, że już nie potrafiłem się starać. Że każdy trud, każda kolejna próba zawsze kończyła się tak samo – klęską. Tylko jej spektakularność mogła się różnić. Minione niecałe dwa lata odcisnęły swoje piętno na tym, kim byłem i zakreśliły wyraźniej to, kim się stałem. Zapomnianym śmieciem. Mniejszym złem i poświęceniem, które moja agencja wspaniałomyślnie postanowiła ponieść, żeby umyć ręce od tego, czym sami się parali. A każda kolejna próba dawała mi bezcenną nadzieję, że mogę jeszcze odkręcić ten los i robiła to tylko po to, żeby znieść mnie na jeszcze niższe poziomy, żeby wbić w ziemię i sprawić, żebym zapomniał o wszystkim, co już straciłem. O całej chwale i sławie, o błysku lamp i fleszy w których żyłem. Tyle tylko, że o tym nie da się tak po prostu zapomnieć. To nie znika ze wspomnień. Zająłem się zabawą swoim telefonem, spuszczając arogancko spojrzenie na jego niepodświetlony ekran. W jego rogu błyskała zielona dioda.
        Znak tego, że jestem w tym wszystkim tak głęboko udupiony, że nie ma już nawet sensu szukać jakiejś drogi ucieczki. Nie musiałem odczytywać tej wiadomości, żeby wiedzieć.
        Posłał mi protekcjonalne spojrzenie, jak zawsze robił, kiedy już uważał, że mnie przejrzał.
        — Naprawdę się staram — dodałem, dla pewności tym razem przybierając oburzony wyraz twarzy, ale nadal nie podnosząc spojrzenia.
        Jego głębokie westchnienie było niczym najlepsza muzyka dla moich uszu. Bycie aktorem stało się przydatne na wszystkich frontach, także w realnym życiu. Umiejętności przejawiałem już od dziecka – biedni, udręczeni rodzice, dwójka zasranych s**********, ale prawdziwy rozwój nastąpił, kiedy podpisałem swój pierwszy kontrakt, kiedy agencja przyjęła mnie pod swoje skrzydła i zaczęła szkolić do tego, kim miałem się stać. Ostatecznie jednak zawsze docierałem do tego samego punktu, do koziego rogu, w którego nie potrafiłem jeszcze znaleźć ucieczki – na co te wszystkie umiejętności, na co talent i nawet na co ta przystojna twarz, skoro nie są powszechnie uwielbiane, skoro nie wzbudzają pisku fanek, kiedy można je jedynie wykorzystać w rozmowie z managerem, który nie był zbyt dobry, żeby przydzielono mu jakąś świeżo upieczoną, dobrze prosperującą gwiazdkę?
        To było w tym wszystkim najgorsze, właśnie to. Nie byłem już najlepszą partią. Okropnie nieprzyjemna świadomość, lepiąca się do świadomości jak kawałek skórki pomidora do podniebienia, aż w końcu zaczynała się robić nieznośnie bolesna i człowiek miał ochotę zdrapać ją razem z całym podniebieniem.
        — To twoja szansa na nowy start i producent będzie wymagał, żebyś zdawał sobie z tego sprawę.
        Cóż za kretyn. Kiedy tylko otwierał usta, utwierdzał mnie w przekonaniu, że muszę coś zrobić, że muszę jeszcze choć jeden raz spróbować się wybić, żeby się go pozbyć.
        — Gówno tam będzie wymagał — rzuciłem luźno, unosząc się na wygodnej kanapie tylko po to, żeby wcisnąć telefon do tylnej kieszeni spodni. Dopiero wtedy sprężystym ruchem odepchnąłem się od wygodnego siedziska i podniosłem do pionu. — Lepiej? — zapytałem, złośliwie się do niego uśmiechając.
        Niech ja też mam coś z tego, że w końcu kiedyś byłem tą popularną gwiazdą. Możliwość bezkarnego pomiatania innymi była przyjemnym dodatkiem, nawet jeśli tamte czasy minęły bezpowrotnie.
        — Idealnie — wycedził przez zęby, mierząc mnie piorunującym spojrzeniem.

        Z parkingu podziemnego winda wyniosła nas prosto na piętro, na którym miało odbyć się zaplanowane na dzisiaj spotkanie. Zanim dotarliśmy gdziekolwiek, menadżer zaklął szpetnie, jak to zawsze miał w zwyczaju, kiedy jeszcze nic się nie zaczęło, a jemu już udało się coś koncertowo schrzanić. Obrzuciłem go swoim wypracowanym wieloletnim doświadczeniem spojrzeniem, choć nie zrobiło na nim żadnego większego wrażenia. Zatrzymaliśmy się w głównym, przestronnym korytarzu, było tutaj sporo osób, ale na szczęście żadnej znajomej twarzy.
        — W czym rzecz? — zapytałem, mrużąc powieki.
        — Zapomniałem papierów z tylnego siedzenia — przyznał, przykładając dłoń do czoła i jęknął cicho, zataczając się o krok w tył.
        — To na co jeszcze czekasz? Lepiej leć po nie, zanim spotkanie się zacznie, inaczej agencja się dzisiaj dowie, że zmarnowałeś moją wyjątkową szansę na powrót do łask publiczności — pociągnąłem, zniżając ton głosu, a na twarzy pojawił mi się promienny uśmiech. Tak, bezkarne wykorzystanie swoich możliwości.
       — Co? Przecież sam wcześniej… Argh!
        Warknął z frustracją, odwrócił się na pięcie i wszedł do windy, nie poświęcając mi już nawet jednego, pożegnalnego spojrzenia. Zaśmiałem się cicho, tym samym ściągając na siebie uwagę kilku przechodzących obok pracownic. Musiały być przyzwyczajone do tego, że codziennie pałętają się tutaj sterty znanych ludzi, ale nic dziwnego w tym, że na mnie na dłużej zatrzymały spojrzenie. Legend mojego pokroju nie widzi się codziennie. Już niemal odwróciłem się, żeby pójść w przeciwnym do wind kierunku, ale dokładnie w tym momencie drzwi drugiego dźwigu się otworzyły i przed moimi oczami stanęła bardzo znajoma sylwetka. Wyprostowałem się, a moja twarz nagle zupełnie się wygładziła, nie został na niej żadnej z wcześniejszych wyrazów.
        Ha Rin.
        Przechyliłem lekko głowę na bok, rezygnując z planów poszukania Sali konferencyjną na własną rękę. Nagle tutaj zrobiło się znacznie ciekawiej.
        — Ha Rin? — rzuciłem luźno, zadzierając podbródek i mrużąc lekko oczy. — Na wszystkie niebiosa, to naprawdę ty, Ha Rin. Cóż za zaskakująco przyjemny zbieg okoliczności spotkać cię tutaj — dodałem, ale na moich ustach nie było wcale żadnego uśmiechu. Żadnej przyjaznej postawy. Wszystko było grą, nawet to życie. Wszędzie było wyrachowanie i plany, dla ludzi takich jak my nie istniała spontaniczność. A jeśli któreś z nas się na nią już decydowało, często żałowało swoich posunięć. Często płaciło na nie najwyższą cenę. Cenę swojej sławy i rozpoznawalności.

Ostatnio zmieniony przez Chocolate (29-07-2018 o 22h08)

______.......................................____________


    Poranki są najgorsze, poranki zawsze skrywają w sobie to czego nienawidziłem. Prawdziwego mnie. Budzik jednak dzwonił, wręcz wdzierając się w moją głowę, wżerając się w nią niczym  Nim otworzyłem oczy poczułem w pokoju intensywny odór alkoholu, sprawił on, że przypomniałem sobie każdy element wczorajszej nocy. Luksusowy klub, szampan, kolejne osuszane kieliszki – nie przeze mnie. Otworzyłem oczy i zobaczyłem poruszającą się delikatnie obok mnie kobiecą sylwetkę, usiadłem na łóżku – zbyt gwałtownie, alby kobieta obok mogła dalej spać. Ciche stęknięcie wypełniło pokój.
- Moja głowa – jęknęła cicho, a ja tylko się zaśmiałem.
  – Ji-ah mogłaś nie pić tyle szampana – zaśmiałem się cicho podając jej z szafki nocnej małe opakowanie i szklankę wody. Kobieta z wdzięcznością je przyjęła i zażyła niemal od razu trzy tabletki popijając je łapczywie.
  – Han Ji-ah nie powinnaś brać tyle leków – rzuciłem, mając w tym swój ukryty cel. Nie była nim troska o kobietę, chociaż w sumie z drugiej strony nieco się napracowałem żeby być w tym miejscu, a ona była moją inwestycją, tak powinienem o nią dbać.
- Uroczy jesteś Tae- odparła kładąc się powoli na poduszce i przekręcając w moją stronę.
- Ale obydwoje wiemy, że masz w tym cel – mruknęła cicho i sięgnęła po torebkę. Naprawdę doceniałem te kobietę, była niebywale inteligentna. Wręczyła mi pokaźną sumkę, a od niechcenia wsunąłem ją do kieszeni spodni, które zaraz potem ubrałem.
  – Zobaczysz w końcu to ja będę zabierał cię na kolacje Ji-ah – zaśmiałem się i wciągnąłem koszulę na siebie. Kobieta tylko westchnęła i przekręciła się na plecy patrząc w sufit, a następnie uniosła dłoń patrząc na pierścionek, który nosiła.
- Tae Hyun, nie oszukujmy się. Jesteś młody stoisz u progu sławy. Nie ma co zaprzeczać mój drogi, że w końcu nie będziesz miał czasu, ani potrzeby przejmować się mną. W twoim otoczeniu pojawią się inne, śliczne, młode kobiety pragnące twojej uwagi i nie tylko uwagi – usiadła na łóżku i uniosła portfel, który włożyła do torebki.
  – I mówi mi to kobieta, która wygląda na licealistkę – nachyliłem się i oparłem o materac chcąc cmoknąć ją w policzek, jednak ta zasłoniła mi usta dłonią i odepchnęła nieco.
- Chyba się gdzieś śpieszysz mój drogi prawda? Wiesz ile kosztowało mnie załatwienie ci tego miejsca w zespole i kontraktu? - minę miała surową, jak zawsze, kiedy to zaczynała mówić o interesach.
- Nie zawiedź mnie w końcu w ciebie inwestuję – rzuciła na odchodne, a ja słyszałem te słowa jeszcze długo po tym jak zamknąłem eleganckie białe drzwi jej sypialni, starannie unikając przyuważenia przez pracujące w domu kobiety, by później z piskiem opon odjechać spod eleganckiej willi do nieco mniej luksusowej dzielnicy.
    W mieszkaniu spędziłem raptem pół godziny, szybki prysznic, ogolić się, przebrać i wyjść z domu kolejny raz. Tym razem jednak już nie śpieszyłem się, aż tak bardzo. Jechałem powoli, od czasu do czasu rozglądając się na boki, gdy stałem na czerwonym świetle. Nie wiedziałem czemu to robiłem, ale jazda autem zawsze mnie stresowała. Już najbardziej kiedy to nie ja miałem prowadzić. Nie wiem ile czasu minęło, kiedy w końcu udało mi się dojechać do wytwórni. Długo siedziałem w aucie na parkingu i przyglądałem się ścianie budynku. Więc to moja szansa, moja kariera i moje zwycięstwo.
    Nagle drzwi otworzyły się i ujrzałem mojego, a właściwie to naszego menadżera. Park Yi An, pewny siebie i nieznoszący sprzeciwu czterdziestolatek, który wyżywał się na mnie i reszcie zespołu. Despota i gbur. Już stał i patrzył na mnie tym swoim wzrokiem mówiącym, że zapewne nic w życiu nie osiągnę, a jedyne do czego się nadaje to reklamowanie jedzenia w supermarkecie.
- Czego tu jeszcze siedzisz, rusz się w końcu, nie mam całego dnia dla ciebie, reszta chłopaków też ma dziś zawalony dzień i muszę przy tym być. - warknął i kiwnięciem głowy dał mi znak bym wysiadł. Zrobiłem to i skierowałem się z nim do windy. Rozglądałem się po korytarzach, ale nadal przed sobą miałem sylwetkę menadżera prącą do przodu . Ten jednak prowadził mnie do sali konferencyjnej.
- Dobra nasza – szepnął zatrzymując się i zerkając na mnie. - To twoja szansa, masz się zachowywać. Pamiętaj, ja mówię ty przytakujesz. - przytaknąłem ironicznie, co rusz ta sama śpiewka. Nawet przy głupiej reklamie wpajał nam te słowa jak mantrę. W końcu weszliśmy do sali kiwając lekko głowami na powitanie i zajęliśmy miejsca.

Ostatnio zmieniony przez Iku (29-07-2018 o 22h04)

............................................................................................


       Wyszłam zza szklanej szyby, jaka oddzielała część z prysznicem od reszty przestronnej łazienki, pozostawiając na kafelkach mokre ślady od stóp, czym całkowicie się nie przejmowałam. Nie pamiętam kiedy ostatnio sprzątałam coś sama, nawet łóżko nie było ścielone, co na swój sposób mnie śmieszyło. Pamiętam jak po pierwszym dniu spędzonym w apartamencie dostałam telefon, jak to moja sprzątaczka się dziwiła, że nie miała nic do roboty. Chyba jeden z najśmieszniejszych wymogów - jesteś gwiazdą, nie sprzątaj. Teraz, z perspektywy czasu było to takie naturalne, jak nieco dłuższa rola filmowa, taka, która nie kończyła się wraz z okrzykiem "cięcie". Moje życie było filmem, albo może serialem, tylko akcja powoli przestała porywać, przynajmniej mnie samą, a wszystko stało się typową rutyną. Przejście tej samej ilości kroków, rzucenie ręcznika na kanapę, wskazującym palcem bezproblemowo odnalazłam guziczek, jaki włączał wiadomości na skrzynce głosowej. Nawet nie sprawdzałam już, czy jakaś tam jest.
       - Dzień dobry, moja gwiazdeczko - aparat ustawiony był na tyle głośno, bym nie mając na sobie nic jeszcze, przeszła do sypialni, a stamtąd do garderoby. - Mam nadzieję, że wyspałaś się i jesteś gotowa dla mnie błyszczeć? Przysłałem ci drobny prezent, jest w garderobie, trzeci wieszak od prawej. Pokaż, kto jest prawdziwą gwiazdą - faktycznie, tak jak poinstruował Gil Moo Won, zauważyłam biały pokrowiec, a w środku odnalazłam czarną obcisłą sukienkę. Odsłaniała plecy, które zdobiło kilka łańcuszków. Cudownie. Nawet już się nie przejmowałam kiedy ją tutaj podrzucił, po prostu ubrałam bieliznę, a potem nową kreację. - Och, no i przypominam ci tylko o naszej rozmowie. Byłem łaskawy i załatwiłem twojej koleżance rolę, więc ty postaraj się dla tatusia i zadbaj o to, by już dzisiaj dotarły do mnie jakieś skargi na mojego małego kotka. Liczę na ciebie! - zanim się rozłączył, w mieszkaniu rozbrzmiał jeszcze jego wyjątkowo paskudny śmieszek. Odetchnęłam głęboko i usiadłam przed toaletką. Makijaż i włosy, wysokie szpilki, okulary. Jak w zegarku. No i zrobić zamieszanie. Nie sądziłam, jako małe dziecko, że ktoś kiedykolwiek będzie mi płacił za to, że gwiazdorzę. Koniec końców, żeby załatwić So-Yeon miejsce w dramie, musiałam się podlizywać, przerastało mnie to, byłam już na prostej drodze, by postawić jeszcze grubszą linię między mną, a Gil Moo Won i wtedy jak na złość musiała się pojawić moja kuzyneczka.
       Zjechałam na dół do holu w jakim powitały mnie eleganckie recepcjonistki, tłumaczące, że samochód już czeka. Jakbym nie wiedziała. Wyjątkowo kobieca czerwień sportowego kabrioletu dawała po ochach przez przeszklone wejście do luksusowego kompleksu. Samochód tak niewygodny i przereklamowany. Nauczyłam się nie otwierać ust, aby nie zeżreć żadnego owada, jak i używać więcej pianki i spreju, co by pęd podróży nie uczynił ze mnie miotły. Nie mniej jednak, wyglądał szałowo, tak jak szałowo brzmiała klubowa muzyka, jaka rozniosła się z radia, gdy tylko je puściłam. Oczywiście chciałam jechać prosto do siedziby KBS, wmawiając sobie już od wczoraj, że nie jestem niańką swojej kuzynki, mam dość własnych problemów i skoro tak brakuje jej wrażeń, to niech podróżuje we własnym zakresie. Takie były postanowienia, ale już na pierwszych światłach sięgnęłam po rzucony na miejsce pasażera telefon.
       - K****... - mruknęłam podsumowując swoją własną asertywność. Jakbym miała rozdwojenie jaźni, a przecież nic wczoraj nie piłam. Nie mniej jednak napisałam do So-Yeon, że będę za pięć minut. Specjalnie zadbałam o to by mieszkała blisko, ale też nie nazbyt blisko. Na moje szczęście dziewczyna faktycznie była już chodniku, więc jedynie się zatrzymałam pochylając na moment by otworzyć jej drzwi. Nim ona sama się odezwała, moje usta poszły w ruch, wyrzucając formułkę, którą przygotowałam sobie po drodze.
       - W czasie jazdy nie rozmawiamy, gdy ktoś pomacha też machaj, nie dotykaj radia, na planie, raz jeszcze - wiedziałam, że powtarzam jej to do znudzenia. - Poznałyśmy się jeszcze w liceum, gdzie oczywiście byłam twoim seniorem i od tamtego czasu się przyjaźnimy. Pewnie i tak uznają, że opiekuję się tobą dla ocieplenia wizerunku, więc jeśli ktoś zapyta, błagam na litość, powiedz, że mnie podziwiasz - przyłożyłam dłoń do dekoltu i uśmiechnęłam się rozczulająco, ale też bardzo teatralnie. - To wiele ułatwi - nie dając jej szansy na odpowiedź ruszyłam z piskiem opon, czego uczyłam się swoją drogą całkiem długo.
       Lubiłam jeździć, odprężało mnie to i akurat to było prawdą - mój styl prowadzenia był całkiem brawurowy. Dotarliśmy na miejsce całkiem szybko, a ja przed wyjściem z samochodu sięgnęłam po gumę do żucia i tą rzuciłam dziewczynie, jakby chciała. Zatrzymałam się specjalnie przed samym wejściem, a chociaż dziwnie było mi zachowywać się w taki sposób przy kimś z mojej rodziny, nie miałam wyboru. Gil Moo Won chciał wejścia z przytupem.
       Zmierzyłam wzrokiem mężczyznę, który stał przy dużych drzwiach, żując gumę w tak pretensjonalny sposób, że gdyby nie praktyka, najpewniej wyleciała by mi szczęka z miejsca. W każdym razie podrzuciłam przy nim kluczyki, a ten w pięknym odruchu je złapał.
       - Zaparkuj, nie porysuj - rzuciłam z uśmiechem.
       - Ale ja nie jestem parkingowym - mężczyzna wyraźnie się zmieszał, na co prychnęłam cicho, poszerzając swój uśmiech.
       - Masz prawo jazdy?
       - No tak...
       - Gratuluję awansu. Zaparkuj, nie porysuj - powtórzyłam i odwróciłam się do kuzynki głową wskazując jej wejście, tym samym dając znać, aby ruszyła za mną.
       Najbardziej cieszyła mnie wizja pracy z Park Jin-Ho. Pamiętam jak od słowa do słowa doszliśmy do tego, że razem wystąpimy w tej samej dramie i od razu wiedziałam, że jaka by nie była ona, czy reszta składu, wszystko pójdzie jak po maśle. Co prawda wtedy też nie sądziłam, że na planie będzie ze mną moja kuzynka, ale jeśli tylko będzie się słuchać, to jakoś to przeżyjemy i na tym wszelkie rewelacje się zakończą. Dlatego też po wejściu do windy ściągnęłam z nosa okulary przeciwsłoneczne i skupiłam się na niej.
       - Mój agent, Lee Se Joo się nieco spóźni, pojechał jeszcze po twoje papiery. Nie ufaj mu, zgrywa matkę Teresę, ale jest wrednym konfidentem. Mój szef czuje pismo nosem, a obie nie chcemy, aby nasze małe kłamstewko ujrzało światło dzienne, prawda? - uśmiechnęłam się do niej, tym razem normalnie, a następnie wypuściłam powietrze z płuc. - Proszę, mimo wszystko... biorę za ciebie odpowiedzialność, So-Yeon. Uważaj na siebie. Nie ufaj nikomu, za wyjątkiem Park Jin-Ho, to mój przyjaciel. Nie wiem też, jak reagujesz na sławnych ludzi, ale będzie ich dużo - w sumie było to całkiem śmiesznie. Matkować komuś, w kogo cieniu jako dzieciak żyłam. To było moje miejsce i wiedziałam o nim więcej. Chyba pierwszy raz czułam się przy niej, jakbym faktycznie była starsza, a nie jedynie z wieku. Chyba nie należałam do osób próżnych, ale z jakiegoś powodu podobało mi się to. Do tego stopnia, że wraz z otwarciem windy znów na nią spojrzałam, odruchowo kierując się w dobrą stronę, nie zwracając zbyt wiele uwagi na mijanych ludzi.
       - Oficjalnie, witaj w siedzibie KBS - klasnęłam w dłonie, roztaczając ramiona na boki, jak przystało na idealną mentorkę, która wprowadza w świat show biznesu swoją młodszą koleżankę. Kwestia tego, że wiele bym dała, aby jej tutaj nie było musiała pozostać tajemnicą. Dla dobra nas wszystkich.

Ostatnio zmieniony przez Deny (29-07-2018 o 22h07)

____________

        Stałam u progu kariery. Jak metaforycznie, zwłaszcza że kiwałam się na palcach w drzwiach balkonowych mojego nowego mieszkania, a spojrzeniem obejmowałam niezbyt ładną część Seulu dawno już obudzoną do życia. Nie lubiłam wstawać wcześniej niż o dziesiątej, nie lubiłam kiedy w mieszkaniu nie było kawy i nic do zjedzenia na śniadanie – a najbardziej nie lubiłam, kiedy nie było nikogo, na kim mogłabym załatwienie tych rzeczy wymusić. Tak się cieszyłam z wyprowadzki z rodzinnego domu, w którym dorastałam, zwłaszcza że perspektywą było mieszkanie o wiele bardziej nowoczesne, nawet jeśli wciąż pozostawiające wiele do życzenia. Szkoda, że marzenia zostały skonfrontowane z rzeczywistością tak szybko.
        — Cholerna lodówka — warknęłam, przechylając się jeszcze bardziej do przodu, w stronę niewielkiego balkonu osiem pięter nad ziemią. — Musisz być taka pusta? Wang powinna ją była zapełnić, co ona w ogóle sobie wyobraża... — mruknęłam pod nosem w stronę świata, który wcale mnie nie słuchał.
        Jeszcze nie. Bo kiedy zostanę gwiazdą... Nie miałam żadnych wątpliwości, co do „jeśli”.
        Oczy mi zabłyszczały. Cofnęłam się do pokoju, zatrzasnęłam drzwi balkonowe i zabrałam się do przygotowywania się do wyjścia. Mój pierwszy kontrakt. Rola prezentowała się mało zachęcająco, ale postanowiłam wspaniałomyślnie zacisnąć zęby i zgodzić się na tą niewinną licealistkę, zwłaszcza jeśli reżyser będzie wymagał dużej dawki słodkości i uroku. Piskliwy głosik i ta ujmująca niewinność, na którą nabierze się każdy widz.
        Z tą myślą ubrałam się, pomalowałam wyjątkowo neutralnie i zapominając o dawce kofeiny oraz burczącym brzuchu wyszłam na korytarz apartamentowca, dostając SMS-a w nieco wcześniej niż spodziewanym momencie. Zerknęłam na wyświetlacz i uśmiechnęłam się wrednie. Byłam gotowa niczym dobre dziecko swojej podopiecznej, czekałam na krawężniku z dłońmi splecionymi z przodu na ramiączkach drogiej, ale nie szpanerskiej torebki, kiedy przede mną zatrzymało się auto, a w nim osoba, która otworzy mi drzwi do kariery i posłuży jako kładka do niej.
        Uśmiechnęłam się uroczo firmowym uśmiechem ukazującym zęby, naturalnie wchodząc w rolę. Chwilę później już siedziałam w samochodzie, na który oglądał się chyba każdy użytkownik tej części ulicy, od kierowców, poprzez rowerzystów aż na pieszych kończąc.
        — Rozumiem. Oczywiście — powiedziałam milutko wraz z dwoma lekkimi skłonami utrudnionymi pozycją siedzącą, które powodowały, że włosy opadały mi na oczy. Mówisz to na głos po raz pięćdziesiąty, żebyś sama miała szansę zapamiętać obowiązującą wersję wydarzeń? Czy raczej masz mnie za ostatnią debilkę, panno Wang? Cóż, skoro wszystko co robię naprawdę nie wydostaje się poza sferę myśli, przynajmniej nie w oczywisty sposób, miała do tego pełne prawo. Póki co. — Dziękuję za gościnność — dodałam z kolejnym tradycyjnym ukłonem w chwili, w której auto ruszyło gwałtownie z miejsca. Już mnie nie usłyszała, ale przecież od naszego pierwszego spotkania po latach wciąż powtarzałam te trzy formułki jak jakaś niepełnosprawna – to znaczy onieśmielona i speszona obecnością wielkiej gwiazdy – za którą w tej chwili już powinna mnie mieć Sora Wang.
        Grzeczny uśmieszek rozpierzchł się gdzieś na twarzy, pozostawiając tylko satysfakcję z dość szalonej, ale emocjonującej podróży. Póki sama nie miałam prawda jazdy, cieszył mnie każdy przejazd taką furą z kimkolwiek, nawet tą zbyt pewną swojej pozycji, a starszą ode mnie tylko o rok kobietą. Co nie znaczyło, że nie umiałam prowadzić auta, ma się rozumieć. I byłam pewna, że to też pożyczę na krótką przejażdżkę po mieście, kiedy moja szanowna kuzynka będzie zajęta prężeniem się nawet bardziej gdzieś w studiu w tej swojej obcisłej sukience.
        Miałam świadomość, że teraz wszystko już będzie zależeć ode mnie. Dlatego bardzo pilnowałam się, aby w żadnym momencie, nawet przelotnie, na mojej twarzy nie malowało się nic poza dziecinną fascynacją – którą faktycznie odczuwałam – i nerwowością – którą czułam mniej aż do momentu, w którym moje stopy znalazły się w budynku.
        W windzie kiwałam głową, słuchając uważnie słów Wang dlatego, że wreszcie mówiła coś innego od pierwszego spotkania, bardziej interesującego. Teraz każda informacja była na wagę złota. Zamierzałam wziąć wszystko, co ma mi do zaoferowania. Piękna Sora Wang, skandalistka, gwiazda, idol nastolatków. To, że już niedługo zajmę jej miejsce jeszcze musiało pozostać dla niej tajemnicą. Dla mojego dobra.
        A mi... Udzielił się nastrój i powaga tego miejsca.
        — Tak jest — wyszeptałam. I zdałam sobie sprawę, że już nie gram. Miałam sucho w ustach, a oczy błyszczały się jak dwa wielkie neony pod moim ulubionym sklepem alkoholowym. — Dam z siebie wszystko. Będziesz ze mnie dumna. — Kolejna formułka, kolejny uśmiech, tym razem już nie delikatny, ale pełen przejęcia.
        Boże. Przyjaźniła się z Park Jin-Ho. Czy ja śnię? On tutaj będzie, na pewno będzie, o Boże, na żywo musiał wyglądać jeszcze lepiej niż w dramach, które tak namiętnie oglądałam. Miałam ochotę piszczeć i skakać w miejscu, właściwie ledwo się od tego powstrzymywałam, aż wreszcie drzwi się otworzyły, wpuszczając mnie do innego świata. Pełnego cudów. Fleszy. Majestatu. Bogactwa i sławy. To wszystko, a ja pośrodku i wystarczyło tylko wyciągnąć rękę przed siebie. Postarać się, zostać zauważoną.
        Ruszyłam przed siebie, nieco za Sorą, starając się iść poważnie i nie rozglądać na boki, co było skutecznie utrudniane przez mijanych nas ludzi, z których część faktycznie rozpoznawałam zza szklanego ekranu. Dobrze, że dowiedziałam się wcześniej o obecności Park Jin-Ho. Miałam chociaż te kilkadziesiąt sekund spaceru korytarzem do odpowiedniej sali żeby przygotować się na jego widok. Wejście tam już będzie pierwszą próbą mojego aktorstwa.
        Przekroczyłyśmy próg drzwi, a ja wstrzymałam powietrze w płucach, kiedy moje spojrzenie zatrzymało się na aktorze. I brew mi nie drgnęła.
        Nawet, jeśli gdzieś w środku właśnie wstrząśnięto posadami mojego dotychczasowego życia.

Ostatnio zmieniony przez Valeriane (29-07-2018 o 22h55)

............................................................................................


       Kim So-Yeon była taka ułożona, grzeczna, przymilna - słowem, całkiem inna, niż w moich wspomnieniach. Być może dzieciństwo mocno zakrzywiło moją obiektywność. Kiedy cofałam się do naszych spotkań rodzinnych pamiętałam ją, błyszczącą, wystrojoną i siebie, z odrapanymi kolanami, często w ubraniach po starszych braciach, a jeśli już w eleganckim wydaniu, to nigdy tak pięknym, jak te jej. Chociaż teraz uważałam siebie za osobą dorosłą, jakiś tam żal pozostał, mimo, że moja kuzynka nie była aż tak winna temu, jak traktowali ją jej rodzice. Można powiedzieć, że miałam w sobie dużo zrozumienia względem niej, ale nie byłam też głupio łatwowierna. Za mało o niej wiedziałam, może byłyśmy rodziną, ale nie widywałyśmy się często, w dodatku w ostatnich czasach wcale. Poza tym denerwowała mnie jedna rzecz, chociaż wstyd było się przyznać - zawsze dostawała, co chciała, a teraz nawet ja musiałam jej oddawać swoje miejsce na tym świecie. Wywalczone. Mogłabym ją porzucić i powiedzieć, aby radziła sobie sama, a potem śmiać się, gdy będzie łamać paznokcie czepiając się swojego marzenia. Była to okrutna wizja, na którą wiedziałam, nigdy sobie nie pozwolę. Niezależnie od tego, jak rysowała się nasza relacja, czułam się za nią odpowiedzialna i nigdy bym sobie nie wybaczyła, gdyby jej los w show biznesie był chociaż po części zbliżony do mojego.
       - Mam taką nadzieję - odpowiedziałam na słowa o dumie, a na moich ustach zagrał delikatny uśmieszek, bo jeśli się nie myliłam, oto do So-Yeon chyba dotarło gdzie tak naprawdę trafiła. Skoro chciała być gwiazdą, musiała mieć o nich duże pojęcie, albo przynajmniej normalne. Ekscytacja była naturalna, ale co zabawne, dopiero teraz zdałam sobie z tego sprawę. Chyba na tyle przywykłam do takiego życia, by zapominać, że te faktycznie dla innych może być niezwykłe.
       Roztaczając dookoła równy rytm wystukiwany obcasami, witałam się uśmiechem i skinięciem głowy z każdą mijaną osobą. Przy okazji przemieszczałam się też w tempie, w jakim Kim bez problemu mogła mnie dogonić. Na pewno była wszystkiego ciekawa, pośpiech był niewskazany. Zerknęłam na nią dopiero w chwili, w której zatrzymałam się przed odpowiednimi drzwiami, a potem pchnęłam ją i jak przystało na grzeczną dziewczynkę, przepuściłam kuzynkę w drzwiach wykonując zapraszający gest dłonią. Widziałam, że jeśli były w niej jakiekolwiek emocje, zapanowała nad nimi perfekcyjnie. Sama też niemalże natychmiast weszłam za nią, bezwiednie omiatając długi korytarz spojrzeniem na tyle nieprzytomnym, że dopiero zamykając za sobą drzwi dotarły do mnie ujrzane, rozmazane obrazy. Niby nic szczególnego, ale zatrzymałam się marszcząc brwi i czując te kujące przeczucie, że coś mi się nie zgadzało. Że gdzieś, między losowymi sylwetkami wypełniającymi korytarz, mignęła jakaś niepokojąca. Zabiłam w sobie chęć wychylenia się z powrotem poza salę, zsuwając przeczucie na skutek zmęczenia i odnalazłam wzrokiem Park Jin-Ho uśmiechając się promiennie.
       - Cóż za punktualność, mój drogi - mina wymalowana na mojej twarzy zabarwiła się w nieco cwaniacki sposób, a ja zaraz ruszyłam zająć wolne miejsce obok przyjaciela, a potem skazując to jedno dalej swojej kuzynce. - So-Yeon, usiądź koło mnie - uśmiechnęłam się do dziewczyny, po czym ponownie spojrzałam na swojego przyjaciela. - To moje koleżanka - ostatnie słowo wypowiedziałam z naciskiem w celu przedstawienia ich sobie. - Kim So-Yeon, a to mój serdeczny przyjaciel Park Jin-Ho i jego agent, Choi Min-Hyuk, no i mamy jeszcze... - przejechałam wzrokiem na drugą stronę stołu, gdzie nieco po skosie dojrzałam dwójkę nieznanych sobie mężczyzn.
       Uniosłam delikatnie brwi, mierząc ich wzrokiem, po czym przechyliłam głowę i uśmiechnęłam się uroczo, bez ostrzeżenia podnosząc się z miejsca. Położyłam dłoń na środku stołu, nachylając się nad jego blatem, a drugą wyciągnęłam w stronę młodszego, jak na moje oko, z dwóch nieznajomych panów. Czyżby kolejny nowy nabytek naszej załogi, czy może po prostu nie mieliśmy przyjemności wcześniej się poznać? Nieistotne.
       - Sora Wang, skoro będziemy razem pracować, wypada się poznać, prawda? - pogłębiłam tylko uśmieszek, zawadiacko spoglądając to na jednego mężczyznę, to na drugiego, który musiał być kimś w roli agenta, ale tego nie mogłam być pewna. Chociaż... jeśli go już miał, to może nie był takim świeżakiem? Jak już poznam obsadę, na pewno nadrobię zaległości.
       Zachęcająco przemieliłam w subtelnym geście palcami powietrze, czekając, aż nieznajomy uściśnie moją dłoń. Cały ten czas nie odwracałam spojrzenia z jego twarzy, robiąc wrażenie bardzo skupionej. Jeśli natomiast coś teraz mnie zastanawiało, to czemu na litość Park Jin-Ho nie przyniósł i dla mnie kawy? No nic, podkradnę jego, w nadziei, że jest wystarczająco słodka. Przez zmienianie trasy, aby pojechać do So-Yeon zapomniałam o wstąpieniu do jakiejś kawiarni. Cała nadzieja była jeszcze w moim nowym agencie, skoro już się spóźnił z uwagi na papiery mojej kuzynki, to może chociaż o kawę zadba.
       Póki co byłam i tak dobrej myśli. Nie tkwię w tym wszystkim sama. Mam przyjaciela przy swoim boku, więc jakoś przeskoczę nieoczekiwaną opiekę nad kuzynką, no, a ten przystojny młody mężczyzna nie wygląda na kogoś, kto miałby utrudniać mi życie. Oczywiście mogły być to jedynie czcze marzenia. Ostatecznie nie wiem, czego ode mnie będzie oczekiwał Gil Moo Won, ostatnimi czasy stale coś przebąkiwał, jak to wiele nie oczekuje po tej dramie. Było to dość śmieszne, zwykle się tak żadną nie ekscytował, ale nie zamierzałam się tą kwestią przejmować. Przyszłam tu robić swoje, a chociaż najpierw czekała nas papierkowa robota, wiedziałam, że wraz z rozpoczęciem kręcenia poczuję się jak ryba w wodzie. Niezależnie od tego, jakie zadania mi przypadną.

Ostatnio zmieniony przez Deny (30-07-2018 o 17h54)

Bycie własnym szefem (bo Bong Sang – Pil, jego były manager i CEO „Everyday Actors” nie miał najmniejszej kontroli nad współwłaścicielem agencji), miało mnóstwo plusów, a największym z nich był fakt, że Jin – Ho mógł robić co chciał i być aktorem tylko w godzinach pracy. Po godzinach robił co mu się żywnie podobało i nikt nie miał prawa oceniać, nawet jeśli spędzał całe popołudnia na grach komputerowych i oglądaniu sztuk Shakespeare’a… Jakim cudem przerośnięte, nieco humorzaste,  leniwe jak nie wiem, kapkę niezdarne, ale w gruncie rzeczy zwyczajne i przebiegłe jak kij od miotły dziecko, nie do końca pasujące do image’u jakiego Korea oczekiwała od swoich celebrytów, utrzymało się w wymagającym świecie show – biznesu pełnym zdeterminowanych, przebiegłych profesjonalistów, pozostawało tajemnicą i niezwykłym fenomenem… I źródłem zazdrości u tych ciężej pracujących.
Tak jak na ekranie Park potrafił się przemienić w każdego,  od wyniosłego, chłodnego właściciela konglomeratu poczynając, po przebiegłego hacker’a, który stał za największą zagadką kryminalną całej serii, tak na co dzień Park Jin – Ho był najzwyczajniej w świecie Parkiem Jin – Ho… I za to ludzie go kochali. Bo był autentyczny. Bo mogli się z nim utożsamić, mimo że jeździł samochodem, który kosztował więcej niż ich paromiesięczna pensja i nosił ubrania, na widok metek, których większość z nich zeszłaby na zawał… Nie mieszkał co prawda w penthousie w Gangam (a raczej mieszkał, ale tylko przez miesiąc, bo zdecydował, że nie jest w stanie tam wytrzymać i przeprowadził się do małego domku na przedmieściach) i nie zwykł się chwalić swoim życiem prywatnym, ale wywiady i variety show’y, w których zwykł pojawiać się raz na ruski rok sprawiały, że publika była usatysfakcjonowana. Pewnie, roztaczał sobą tą „cool aurę”, charakterystyczną dla celebrytów… Ale znikała ona tak szybko jak tylko otwierał usta. Nie wikłał się w skandale (właściwie jedyne w jakie „był uwikłany” koniec końców okazywały się być bezpodstawnymi plotkami kwestionującymi jego orientację seksualną, albo należały do kategorii „sławny aktor sfotografowany w czasie drzemki na ławce w parku”).
Nie miał wielu celebryckich przyjaciół, wąskiej grupy aktorów i komików i kilku członków popularnego obecnie boysband’u, który był częściej jednej  z jego poprzednich agencji, dużo bliżej był ze znajomymi ze studiów i wojska… Tym bardziej zaskakującym było, że jednym z najlepszych z tych przyjaciół (i kolejnym powodem do niekończących się kłótni z Ha – Eun) była Sora Wang, jedna z największych skandalistek w biznesie… Na początku on też nie przepadał za dziewczyną – nigdy co prawda jej  nie spotkał, ale jej zachowanie przed kamerami było wyjątkowo denerwujące. Poznał ją osobiście jakieś półtora roku wcześniej na jednej z gali, na którą oboje byli zaproszeni… I po rozmowie okazało się, że dziewczyna nie jest taka zła, ba!, Jin naprawdę ją polubił. Najpewniej ich przyjaźń została scementowana z faktem, że kilka sekretów panny Wang, jakimś cudem wyszło się z cienia i pokazało właśnie starszemu aktorowi… Który przez to większość ich spotkań zaczynała się od tego, że przypominał jej, iż zawsze może się przenieść do jego agencji, nawet jeśli kobieta twierdziła, że jest to niemożliwe.
To był jednak pierwszy raz kiedy mieli razem pracować i musiał przyznać, że cieszyła go ta perspektywa – Sorze nie można było odmówić profesjonalizmu i czuł się w jej towarzystwie komfortowo, więc to ułatwiało pracę…
Póki co jednak, on i Min siedzieli w sali konferencyjnej, popijając kawę i przeglądając papiery. Byli na miejscu paręnaście minut wcześniej, więc Jin nie dziwił się, że są pierwszymi na miejscu… Nawet przedstawiciel KBS jeszcze nie raczył się pojawić. W końcu dołączył do nich jakiś  chłopak w towarzystwie starszego mężczyzny, więc Hyuk i Park przywitali się krótko, acz uprzejmie, na powrót wracając do poprzedniego zajęcia… Aktor chciał co prawda zacząć jakąś rozmowę czy coś w tym stylu, bo głupio tak było siedzieć w ciszy, ale nie było mu to dane drzwi do pomieszczenia otworzyły się po raz kolejny, ukazując wspomnianą wcześniej aktorkę w towarzystwie jakieś młodszej dziewczyny.
-Sora! –uniósł rękę w geście powitania, machając aktorce. –Właśnie zastanawialiśmy się z Min’em kiedy przyjdziesz… Ja obstawiałem, że spóźnisz się conajmniej piętnaście minut i zrobisz grande entree, kiedy wszyscy będziemy usychać z nudów, więc dobrze, że nie zdążyliśmy zrobić zakładu. Przegrałbym i musiałbym robić własne papiery… -to byłoby jak najbardziej w stylu jego przyjaciółki… A przynajmniej jej profesjonalnej odsłony.
Nastrój odrobinę mu się polepszył, prawdę powiedziawszy i planował wyjątkowo skupić się na pracy, żeby nie myśleć o Ha – Eun… Wieczorem chciał kupić jej kwiaty na przeprosiny, bo cóż… Może rzeczywiście przesadził ze swoim entuzjazmem i powinien poinformować ją wcześniej, albo w ogóle nie pchać się do tej konkretnej dramy, wiedząc jakie dziewczyna ma poglądy na jego sławę… Teraz już jednak było za późno, żeby się wycofać.
Zdążył pogrążyć się na moment w myślach, kiedy przypomniało mu się, że panna Wang nie jest sama, szybko więc się otrząsnął, zerkając z ciekawością na młodszą kobietę.
Nigdy wcześniej nigdzie jej nie widział (w przeciwieństwie do chłopaka naprzeciwko, który mu mignął gdzieś przed oczami najpewniej w mieście, na jednym z plakatów promocyjnych, zgadywał więc, że w jego przypadku ma do czynienia z jakąś wschodzącą gwiazdką), więc zgadywał, że to jedna z nowicjuszek z agencji panny Wang, chociaż pewności nie mógł mieć.
-Panno Kim –oboje z Min – Hyuk’iem podnieśli się ze swoich miejsc, kłaniając się uprzejmie  młodszej dziewczynie (przy czym Jin, musiał łapać okulary, które nieomal spadły mu z głowy… bo zapomniał o ich istnieniu). –Zgaduję, że jest panna nowa w biznesie… Sora jest naprawdę dobrym mentorem, ale gdyby miała panna jakieś pytania, czy potrzebowała rady, to proszę się nie krępować i je zadawać –posłał nowicjuszce uśmiech. Skoro panna Wang była zajęta nawiązywaniem nowych znajomości, on równie dobrze mógł zaoferować parę słów wsparcia komuś, kto dopiero zaczynał karierę... Bo w końcu tego wymagały dobre maniery.

Ostatnio zmieniony przez Dijira (31-07-2018 o 11h55)

Mimo wcześniejszej sytuacji, która w jakiejś dramie mogłaby być początkiem dobrej przyjaźni, między mną, a nową managerką panowała cisza. Ona chyba bała się do mnie odezwać pierwsza. Opinia, która krążyła o mnie nie tylko po wytwórni, ale też po Internecie nie zachęcała do nawiązywania znajomości. Znana byłam wśród innych z chłodu i swojej wyniosłej postawy. Wielu ludzi zarzucało mi, że nie mam żadnych podstaw, aby uznawać się za kogoś lepszą i traktować innych z takim dystansem. Była też niewielka grupa fanów, która to we mnie kochała. Chłodna królowa soundtracków, która po tym jak złamano jej serce nia miała zamiaru się przed nikim płaszczyć. Doceniałam ich sympatię, ale i oni byli w błędzie. Właściwie w ciągu ostatnich lat sama zdążyłam zapomnieć kim jestem i do czego tak naprawdę dążę. Tylko te parę tekstów piosenek schowanych gdzieś głęboko w szufladzie określało w jakiś sposób moją osobowość.

Coraz bardziej zaczynałam wierzyć w to co mówią media i wracał do mnie stan z najgorszego etapu w moim życiu. Nigdy nie sądziłam, że “miłość”, albo raczej jednostronne zauroczenie potrafi tyle skomplikować. Na początku było jak w bajce. Nie patrzyłam nawet na to, że pokochał mnie ktoś sławny, lecz po prostu ceniłam jego charakter i ten sam sposób postrzegania świata. Głupia nic poza nim nie widziałam. Nigdy nie pomyślałabym o tym co mi potem wmawiano tyle razy, że jednak w to uwierzyłam. Odkryli nas, bo po po prostu byłam naiwną nastolatką, która myślała, że ciemność wystarczy, aby zasłonić nasze twarze. Potem, gdy już zadebiutowałam i przestałam być znana jako tylko, tajemnicza kochanka Park Oh Wona, zaczęło się prawdziwe piekło. Listy z pogróżkami, negatywne komentarze w sieci, bojkotowanie moich występów, ale to jednak nie było najgorsze. Prawdziwym okrucieństwem z strony seasangów, były wybijanie szyb w oknach mojego rodzinnego domu, niszczenie kliniki ojca, grożenie matce na ulicy. Nawet jeśli sama mieszkałam wtedy w pilnie strzeżonym dormie, potrafiłam spędzić cały dzień z zasłoniętymi roletami, skulona ze strachu w kącie. Tego było jak dla mnie za dużo. Oh Won się tylko śmiał, że się przyzwyczaję i właśnie taką cenę płaci się za sławę. Jednak to nie jemu zarzucano, że nigdy mnie nie kochał i chciał tylko za pomocą mojego łóżka zdobyć karierę. JYP szybko zrozumiało swój błąd, a Park nie wiem czy dostał jakieś ultimatum, czy nie potrafił już być z takim chodzącym kłębkiem nerwów, zrezygnował ze mnie. Wtedy właśnie zrozumiałam jak mało znaczę. Chciałam uciekać, zrezygnować ze wszystkiego o co walczyłam, ale wiązał mnie ten cholerny papierek, którego z niewyjaśnionych mi względów CEO, jeszcze nie wypowiedział.

Musiałam męczyć się w tej wytwórni przez tyle lat. Chować się po kątach, jakbym nigdy nie istniała. Nawet jak pozwalali mi wejść do studia i coś zarapować, to zawsze był to jakiś mało istotny soundtrack, gdzie moje nazwisko nie wybijało się na tle innych sław. Parę razy udało mi się pokazać swoją twarz publicznie, ale za każdym razem tego żałowałam. Czułam się jak intruz w świecie prawdziwych sław. Dzisiejszy dzień miał sprawić, że w końcu ludzie przestaną mnie traktować jak powietrze, lub mało istotne tło. Mimo iż nie rozumiałam, dlaczego producenci tak ryzykują, to mogłam im być tylko wdzięczna. Nigdy nie interesowałam się jakoś aktorstwem, jednak tego zaproszenia na castingi nie mogłam zignorować. Nie po kolejnej nocy spędzonej na pisaniu piosenki dla swojej koleżanki z byłego, niedoszłego zespołu. Nie chciałam dłużej tak żyć.

Drzwi od windy się otworzyły i nagle zamarłam. O ironio, akurat teraz gdy wspominałam te najgorsze miesiące w moim życiu pojawił się on. Co prawda nigdy nie mieliśmy złych kontaktów i nawet nawiązała się wtedy między nami jakaś nić sympatii, ale mimo wszystko był częścią tego bałaganu. Nie miałam żadnych wątpliwości co do tego, że ostatecznie i tak stał się kimś po przeciwnej stronie barykady. W końcu Oh Won był jego przyjacielem. Nie wiedziałam czy nadal utrzymywali kontakt. Z tego co wiem Shin, też przeżył w swoim życiu trudniejszy okres. Nawet kusiło mnie wtedy, żeby do niego zadzwonić i spróbować pocieszyć, że wiem jak się czuje, ale tak naprawdę nie miałam prawa się wypowiadać. Ja wylądowałam na dnie z własnej głupoty, zaś on nie miał niestety żadnego wpływu na to co zrobili jego rodzice.

Jego mina była równie obojętna co moja. Nawet jeśli z ust wydobywały się miłe słowa, to mowa ciała mówiła zupełnie co innego. Grał. Urodzony aktor. Nie wiem tylko co chciał osiągnąć. Równie dobrze, mógł mnie zignorować i udawać, że nigdy się nie poznaliśmy. Przecież tak naprawdę nigdy nie znaczyłam dla niego nic więcej. Głupia smarkula, która uczepiła się jego przyjaciela.
- Nie nazwałabym tego przyjemnym zbiegiem okoliczności. W każdym razie witaj Kyo Shinie. - Zwróciłam się do niego specjalnie w sposób formalny, aby podkreślić swój dystans. - Rozumiem, że ty też dostałeś rolę w tej dramie, ale to nie zobowiązuje Cię do wymuszonych uprzejmości. - Dodałam opuszczając windę, a następnie go wyminęłam, aby ruszyć w stronę wyznaczonej na spotkanie sali.

_____________

        Zignorowała mnie. Tak po prostu zignorowała mnie i wyminęła, nie jakby mijała największe nazwisko w całej Korei, nie mijała też kogoś, o kim mówią podniesionymi głosami nastolatki w całym kraju, a nawet poza nim. Nie… Ona po prostu mnie zignorowała.
        Poczułem, jak moje pięści zaciskają się mocniej, ale było to jeden z niewielu gestów, na jakie teraz było mnie stać. I na jakie mogłem pozwolić sobie w swojej obecnej sytuacji.
        Najgorszy w tym wszystkim był wcale nie fakt, że zignorowała mnie Ha Rin, dziewczyna, z którą kiedyś łączyła mnie niewymuszona przez agencję i sławę, szczera sympatia. Nie… Zrobił to ktoś, kto spadł na samo dno sławy, zrobiła to ta zapomniana przez świat i media Ha Rin i sam ten fakt bolał mnie bardziej, niż sam akt ignorancji. Wiedziałem, że oboje poniekąd dzielimy teraz ten sam los, na tyle, na ile udało mi się śledzić jej sławę i na ile mnie to interesowało. Ale to ja byłem gwiazdą. JA. Ja stałem na szczycie, byłem rozchwytywany przez agencje i to ja miałem wszystko u swoich stóp, a jednak… Teraz byliśmy dokładnie w tym samym punkcie.
        Jeśli jednak wydawało mi się, że nie może być gorzej, to los postanowił mi uświadomić, że bardzo się mylę. Przez moją twarz przemknęło mało zauważalne zdziwienie, niemal natychmiast zakamuflowane pod maską spokoju i opanowania. Odepchnęła mnie od siebie na dystans, jakby nasza przeszłość nie miała już się tutaj więcej znaczyć i w gruncie rzeczy byłem jej za to wdzięczny. To było profesjonalne posunięcie, którego nie spodziewałbym się zobaczyć u żadnej debiutującej gwiazdy, która od razu rozbiła się o twardą powierzchnię świata showbiznesu. Ale przecież ona była inna. Wiedziałem to od zawsze; głupio zakochana w tym idiocie, który posiadał tylko połowę mózgu, bo reszta przestrzeni w jego czaszce była przeznaczona na ściśle zwinięte banknoty i nowe kontrakty. Była szczera w swoim uczuciu i to… Cóż, to ostatecznie ją zniszczyło. I właśnie tak zawsze kończą ludzie, którzy mają czyste motywy, którzy chcą grać na równych zasadach w świecie, gdzie nie postawienie jednego kroku przed swojego przeciwnika oznaczało okrutną porażkę.
        Ale, na litość boską, co to ma znaczyć, że ja też dostałem rolę w tej dramie?
        Lekceważenie obowiązków czasem kończyło się takimi nieprzyjemnymi incydentami – może gdybym wcześniej zainteresował się tą produkcją, gdybym wiedział, kto będzie brał w niej udział, stałbym teraz na lepszej pozycji. Nie tej zmieszanej, niedoinformowanej. Nie o krok za całą linią innych sępów, które żywią się sławą niczym padliną. Miałem ochotę zakląć, ale stłumiłem paskudne słowa tylko do kilku luźnych myśli.
        Obróciłem się na pięcie, patrząc przez moment na plecy oddalającej się kobiety i drugiej, z pewnością jej menadżerki, bo nie odezwała się do tej pory ani słowem.
        — Ta jedna uprzejmość nie była wymuszona — rzuciłem luźno, podpierając dłoń na biodrze i przechylając nieco głowę. — Ty za to nie musisz na siłę udawać, że jesteś królową lodu, skoro wyraźnie nigdy nie miałaś z nią wiele wspólnego — dodałem ciszej, żałując, że nie potrafiłem się ugryźć w język. Cóż, teraz przynajmniej zrobiłem to trzy razy, dla pewności, gdyby kolejna tego pokroju uwaga znowu chciała opuścić kiedyś moje usta.
        Zamiast skierować kroki za Ha Rin, postukałem palcami o kość biodrową i zdecydowałem się poczekać na swojego menadżera. Zamierzałem dowiedzieć się, kto będzie czekał w tym pokoju, kiedy przekroczę jego próg. Drugi raz nie pozwolę sobie na to, żeby coś mnie jeszcze dzisiaj zaskoczyło. Z tym postanowieniem odwróciłem głowę w stronę windy… I cóż, to był kolejny błąd. A wcześniejsze postanowienie poszło się j****.
        Sora wyglądała jak zwykle. Po prostu olśniewająco, nikt nigdy nie mógł wymagać od niej ani grama mniej pewności siebie, ani centymetra mniej seksapilu. Zamiast jednak podziwu, moje trzewia szarpnęły się niebezpiecznie boleśnie wraz z uczuciem irracjonalnej złości – która, jak podejrzewałem, powinna być dawno przeterminowana. A jednak, ona szła przed siebie, ze spojrzeniem pełnym wyższości wbitym przed siebie, a u jej boku nonszalancko, choć zdecydowanie bardziej kontrolowanie kroczyła inna dziewczyna, której twarzy w ogóle nie rozpoznałem. Szły razem – choć równie dobrze każda mogła iść osobno, bo wydawało się, że nic je nie łączy. Ściągnąłem brwi i pozwoliłem sobie na otwarty wyraz złości na twarzy – bardziej grany, niż naturalny, gdyby którakolwiek z nich postanowiła spojrzeć w moją stronę. To jednak nigdy nie nastąpiło.
        Minęły mnie, jakbym nie istniał.
        Nic bardziej dzisiaj nie mogło mi już przypomnieć o tym, że moja sława minęła. Że moje nazwisko wyblakło. Że wraz z rozpadem tamtego związku wszystko zostało zmiecione, a karty rozdane i w mojej dłoni były tylko te krzyczące „porażka”. Zacisnąłem zęby, powstrzymując się, żeby nie odprowadzić Sory i tej drugiej dziewczyny spojrzeniem.
        To wszystko. Całe gruzy życia, które budowałem w tym biznesie i wszystkie mają na sobie jej ślady.
        — Jestem, panie Kyo — odezwał się ktoś tuż obok mojego ucha lekko zasapanym głosem, zaskakując mnie i wybijając z rytmu palce nerwowo obijające się o biodra. Do jasnej cholery. — Mam dokumenty, sugeruję się pospieszyć, żeby reszta nie musiała na nas czekać.
        Wziąłem plik papierów bez słowa i zamiast ruszyć za mężczyzną, nadal stałem w tym samym miejscu, gorączkowo je kartkując – oczywiście dbając o odpowiednią dozę nonszalancji w tym geście.
        — Panie Kyo…
        — Jeśli się spóźnimy, to przecież przez ciebie — rzuciłem cicho, nie podnosząc wzroku. Usłyszałem jedynie westchnienie i mogłem sobie wyobrazić rozczarowanie wymalowane na jego odrobinę zalanej twarzy. — W końcu zapomniałeś o dokumentach, czekam tu na ciebie dobre kilka minut.
        Coś odpowiedział. Zatrzymał się i wrócił do mnie, ale ja już nie zwracałem na to uwagi. Nie, bo w papierach było jej imię. Tuż przy jednej z ról w dramie. W mojej dramie. W projekcie, który miał przywrócić mi wszystko, co straciłem, który miał być trampoliną, dać mi wybić się ponad zyskaną złą sławę i ponad przeciętność. Wydawało mi się wręcz symbolicznym faktem to, że żeby odzyskać sławę, będę musiał najpierw ją zniszczyć.
        I jednocześnie… Wiedziałem, że to niemożliwe.
        — Chodźmy.
        Miałem niecałą minutę, żeby przygotować się na to, co zastanę w pokoju. Czyje spojrzenie napotkam. Wykorzystałem tą minutę, żeby przygotować się do swojej roli profesjonalnego aktora, a kiedy otworzyłem przed sobą drzwi moje serce zakołatało nieprzyjemnie.
        — Witam wszystkich — rzuciłem spokojnie, podchodząc do jednego z wolnych miejsc i zajmując je.

Ostatnio zmieniony przez Chocolate (01-08-2018 o 11h30)

______.......................................____________


    Twarze sławne i mniej sławne napływały powoli do sali, a ja przyglądałem się im i delektowałem się powoli tym, co miało mi przynieść ich towarzystwo. Sława i wszystko co z nią związane. Pieniądze, uwielbienie i resztę profitów, które będę mógł odcinać jeden po drugim nie zważając na to, że wytwórnia będzie miała prawo do ingerencji w moje życie, niech robią co chcą. Od kiedy tylko postawiłem stopę w tym mieście wiedziałem, że muszę liczyć na siebie, że zrobię wszystko, żeby osiągnąć cel. Uczucia nie miały znaczenia, moja wolność? Wolność jest towarem, który tacy jak ja i inni tutaj gotowi byli wsadzić do złotej klatki, byle uzyskać sławę, podziw i uwielbienie innych. Każdy tutaj był taki sam, każdy robił z siebie towar i chciał nadać sobie jak największą ekskluzywność.
    Zerknąłem na mojego agenta unosząc kącik ust. Jego mina od wejścia nie zmieniła się, opanowanie i spokój, wyglądał jak zupełnie inny człowiek, niekiedy zaczynałem podejrzewać go o chorobę psychiczną, albo zdolności aktorskie lepsze niż u większości ludzi w tym pokoju. Opanowanie i spokój nagle biły od niego, pełen profesjonalizm, dla nas – zespołu, którym się opiekował twarz bazyliszka, dla reszty świata poza troskliwego opiekuna. Dostrzegłem w tym pewną logikę, stałą, która zaczęła mi nagle odpowiadać. Więc i w tym przypadku mam grać tresowanego pieska? Dobrze. Niech ma co chce. Będę przesadnie  uroczy i przyjemny tak jak tego ode mnie wymagają.
    Nagle z rozmyślania wyrwał mnie głos. Kobiecy. Zerknąłem na osobę, która kierowała na mnie swoją uwagę. Aktorka, gdzieś już widziałem jej twarz, ale za nic nie mogłem przypomnieć sobie jej nazwiska. Dopiero, kiedy przedstawiła się powiązałem twarz z nazwiskiem. Zawsze, ale to chyba zawsze miałem z tym problem. Zapamiętywanie imion osób, których nie znam, czasem też dotyczyło to dam odwiedzających miejsce w którym jeszcze niedawno pracowałem, ale one nie obrażały się kiedy cały wieczór zwracałem się do nich pieszczotliwymi określeniami. Do osoby z którą miałem pracować nie wypadało jednak się tak zwracać. Zerknąłem lekko skonsternowany na wyciągniętą w moją stronę dłoń. Spojrzałem na Parka, nieco zmieszany jakby jego spojrzenie miało mi powiedzieć co robić, ten jednak nadal miał ten swój głupkowaty uśmiech przylepiony do twarzy, jakby chciał mi powiedzieć „radź sobie sam”. W takich sytuacjach ratuj się urokiem osobistym, albo wychowaniem – radził mi kiedyś mój mentor Kang. Stanąłem więc prosto, układając dłonie wzdłuż ciała i skłaniając lekko głowę. Następnie wyprostowałem się i uścisnąłem kobiecie dłoń.
  – Witam. Yook Tae Hyun. To zaszczyt móc z panią pracować pani Wang.- rzuciłem uprzejmie. Cholera, po powrocie do domu będę musiał zebrać informacje o osobach z którymi pracuję. Dowiedzieć się od nich czegoś. Jeśli poprosiłbym o to Parka ten pewnie zrugałby mnie niczym dziecko twierdząc, że ma jeszcze pięć gęb do ogarnięcia.
    Uśmiechnąłem się do kobiety najuprzejmiej jak potrafiłem, bardzo łatwo szło mi ukrywanie wszelkich emocji, musiałem nauczyć się tego w trakcie trwania mojej kariery. Każde skrzywienie się, każdy grymas był szansą na zaprzepaszczenie sobie  napiwku, albo co gorsza obrażeniem klientki co często wiązało się z jej utratą. Teraz byłem słodkim, anielskim chłopcem, nie mającym nic wspólnego ze stylem jaki narzuciła mi wytwórnia, czyli totalnego bad assa, o którym wypuszczano plotki, że ma tatuaż tu i tam.
  – Liczę, że współpraca z nowicjuszem nie będzie zbyt wielkim ciężarem dla pani. – dodałem uprzejmie i zerknąłem na siedzące obok niej osoby. Zatrzymując wzrok na dłużej na siedzącej obok aktorki dziewczynie. Tej twarzy nie kojarzyłem, a miałem pewność, że gdybym ją zobaczył wcześniej to z pewnością bym nie zapomniał. Zatrzymałem wzrok na dłużej, by zaraz przenieść go na kolejną osobę. Mężczyzna. Jego twarz również była mi znana i z nim również miałem problem by przypomnieć sobie dokładnie nazwisko tego człowieka. Będę musiał zrobić sobie jakąś listę czy coś, inaczej się pogubię.
    – Mam również nadzieję, że będzie się nam dobrze współpracować – dodałem, a stojący obok agent uśmiechnął się delikatnie co oznaczało, że jest zadowolony z mojej postawy. Chciał tresowanego pieska? Niech ma, w końcu zrobiłem już tyle by się tu znaleźć, że poudawanie grzecznego chłopaczka nie zaszkodzi, a bycie miłym dla osoby, która aktualnie jest na topie może mi zwyczajnie opłacić.

Słowa Shina zabolały mnie równie mocno co samo spotkanie z przeszłością. Na ogół stwierdzenie, że jestem Królową Lodu, było dla mnie jak komplement. Oznaczało to, że mój plan budowania wokół siebie muru działa. Nikt nie mógł się przez niego przedrzeć. Wystarczyło, że jedną osobę kiedyś wpuściłam do swojego życia i teraz noszę na sobie brzemię tej fatalnej decyzji. Dla mnie Japończyk nadal był częścią tamtych wydarzeń. Mimo iż z jego strony nigdy nie doświadczyłam żadnych nieprzyjemności, to jednak było on blisko z Oh Wonem. Nie wiedziałam czy nadal się przyjaźnią, czy po tym jak Shin stracił popularność, zostawiło go tak jak mnie. Nic by nie zmieniła ta informacja. Kyo pewnie i tak za wiele o mnie widział i znał tą wersję wydarzeń, którą przedstawił mu mój były. Nie było sensu z tym walczyć.

Ruszyłam dalej nie mając zamiaru, wykonywać kolejnego gestu w jego stronę. Milczenie zawsze było najlepszą odpowiedzią. Każdy mógł sobie dopowiedzieć to co co chciał usłyszeć lub po prostu spróbować zapomnieć o tej bezsensownej wymianie zdań. Jednak tym razem idąc korytarzem czułam się naprawdę źle. Gdzieś budziła się moja dawna strona osobowości, która podpowiadała, że może powinnam dać mu szansę się normalnie przywitać. To, że w świecie celebrytów i gwiazd roiło się od ludzi, którzy mieli mnie gdzieć, albo mną gardzili, nie oznaczało, że Shin zaliczał się do którejś z tych grup. Przecież powiedział, że uprzejmość nie była wymuszona. Powinnam się wtedy odwrócić i go przeprosić. Nie, znowu byłam zbyt naiwna. Co miał innego zrobić? Przyznać się, że go przejrzałam. Jego kolejne słowa nie były oznaką chęci zawarcia przyjacielskich stosunków. Pewnie dobrze wiedział, że mnie nimi zrani i odwróci sytuację w ten sposób, że to ja wyjdę na tą złą.

Z rozmyślaniem nad tym dałam sobie spokój dopiero gdy Bae Ra syknęła po cichu. Odwróciłam się w jej stronę i zobaczyłam jak ściąga jedno czółenko. Miała obdartą kostkę. Pewnie chcąc jak najszybciej oddalić się od swojego kolegi, nadałam nam tempo, za którym dziewczyna nie nadążała. Naprawdę zrobiło mi się przykro z tego powodu. Dobrze, że chociaż miałam przy sobie plastry, bo mi też zdarzało się to dość często. Wyciągnęłam jedną sztukę z kopertówki i podałam mojej towarzyszcze.
- Trzymaj. - Nie potrafiłam zdobyć się na nic więcej. Nie chciałam za bardzo skracać dzielącego nas dystansu, żeby nagle, nie zaczęła widzieć we mnie koleżanki, zamiast podopiecznej. Widząc jednak, że dziewczyna się ociąga z odebraniem ode mnie pomocy, traciłam trochę cierpliwość. - No bierz, bo zaraz zaczyna się spotkanie, a chyba nie chcesz abyśmy się spóźniły. - Zwróciłam się do niej nieco zbyt ostro, a ona tym razem bez wahania wzięła plaster z mojej dłoni i na szybko przykleiła go w miejsce rany.

Po tym krótkim wypadku, już nie było żadnych komplikacji w drodzę do sali. Mimo to dotarłyśmy na miejsce jako ostatnie, ale nadal przed czasem. Uprzejmie ukłoniłam się w stronę wszystkich zgromadzonych, po czym zajęłam jedno z dwóch wolnych miejsc. Obok usiadła nadal wystraszona managerka. Może faktycznie przesadziłam z moją wcześniejszą reakcją. Było mi naprawdę głupio, ale nie potrafiłam się zdobyć na przeproszenie jej. Tym bardziej, że już znajdowałyśmy się wśród tylu ludzi. Ściągnięcie swojej chłodnej maski nie wchodziło w grę. No, dobra. Był jeden wyjątek. Dostrzegając po drugiej stronie stołu Park Jin Ho, złapałam z nim kontakt wzrokowy i posłałam mu delikatny uśmiech, a następnie skinęłam na powitanie. Nie chciałam mu przerywać rozmowy z Sorą, więc ograniczyłam się do takiego gestu. Aktor, był jedną z niewielu osób, które nie traktowały mnie jak powietrze, albo zło konieczne. Wcześniej pracowaliśmy w tej samej wytwórni, ale Jin Ho zdecydował się odejść, potem spotkaliśmy się w czasie promocji jednej z dram, w których grał i dowiedziałam się, że odejście z JYP, wyszło mu tylko na dobrze. Zazdrościłam mu trochę, że miał szansę obrać nową drogę.

Ostatnią chwilę jaka została nam przed przyjściem zarządu, postanowiłam poświęcić na przejrzenie papierów. Na liście aktorów, było nawet sporo sławnych ludzi. Z muzyków jednak, oprócz siebie znalazłam tylko leadera popularnego teraz boysbandu. Mój wzrok automatycznie poleciał w jego stronę. Czasami zdarzało mi się pisać teksty dla gwiazd z innych wytwórni, ale z jego zespołem nie miałam jeszcze okazji współpracować. Nadal jednak śledziłam ich comebacki na bieżąco, bo tego wymagała ode mnie praca. Musiałam wiedzieć z kim rywalizuję i co zrobić, aby fani pokochali bardziej nasz produkt. Byli dobrzy. Zdziwienie na mojej twarzy pojawiło się jednak, gdy zobaczyłam jego nazwisko na liście kompozytorów soundtarcku. Był dosyć świeży w branży i już udało mu się dostąpić takiego zaszczytu dla muzyka. Zdziwienie zmieniało się w podziw.

____________

        Pilnowałam się, naprawdę się starałam. Tyle tylko, że nagle wydało mi się, że wszystkie sztuczki i gierki, których uczyłam się od dzieciństwa są g**** warte przy tym, co musiałam z siebie wykrzesać w tej chwili. Kiedy Sora Wang kazała mi siąść obok siebie, a ja stałam bez ruchu i patrzyłam na jedną z ikon show biznesu – do tego cholernie przystojną, na żywo nawet bardziej niż zza ekranu, na tyle, że schło mi w ustach, a w głowie gorączkowo szukałam jakichkolwiek słów. Kiedy do pomieszczenia wszedł jeszcze jeden mężczyzna, którego nie mogłam nie znać, tyle że raczej z pierwszych stron gazet i skandalicznych plotek, które tak uwielbiałam. Kiedy pojawiła się kolejna kobieta, chłodna i piękna, a ten chłopak po prawej patrzył w moją stronę tak, że jego spojrzenie, choć przelotne, chyba wypaliło mi dziurę z boku głowy. Bo myślenie było tak cholernie ciężkie.
        Bodźców napływało do mnie tak wiele z każdej strony, a ja chciałam bardzo uchwycić każdy z nich, że dopiero po kilku szybkich uderzeniach serca – bogu dzięki, że wyglądało to raczej na zdenerwowanie nowicjuszki a nie to, co naprawdę mną targało, czyli rosnąca ekscytacja – zorientowałam się, że Park Jin-Ho coś do mnie mówi. Do mnie. O bogowie.
        Taki uroczy! Taki grzeczny, taki miły, taki przystojny, idealny... Nie mogłam być na tyle głupia, żeby się na to nabrać, wiedziałam przecież, że oni wszyscy są tacy – od mojej kuzynki zaczynając, a kończąc chociażby na mnie. Mimo to pozwoliłam sobie na chwilę zapomnienia, ułamek sekundy, na ciepły, szczery uśmiech i elegancki, pełen kurtuazji ukłon w stronę obu mężczyzn podnoszących się z siedzeń. Z dłońmi splecionymi przed sobą skłoniłam się niemal równocześnie z innymi, czując jak usta nie chcą wrócić do normalnego stanu, a policzki robią się różowe. Dobrze, że podkład, którego dzisiaj użyłam był porządnie kryjący, wobec czego rumieńce były raczej delikatne i może nawet urocze. Zachowywałam się jak głupi podlotek, którym nie chciałam w tej chwili być. Ale nie miałam na tyle zdolności aktorskich, żeby w takim momencie wyglądać dokładnie tak, jakbym tego chciała. Przynajmniej jeszcze nie.
        — Dziękuję — szepnęłam, choć chciałam powiedzieć to normalnie. Głos zawodzący mnie w takim momencie?
        Wzięłam głęboki oddech tak dyskretnie, jak tylko umiałam i chwilę przetrzymałam powietrze w płucach, starając się w ten sposób nieco zwolnić tętno bębniące mi w żyłach z okropną prędkością. Chrząknęłam cicho, po czym zajęłam wreszcie wskazane wcześniej miejsce, o jedno dalej od Park Jin-Ho, zostawiając to puste dla Sory, która zajęła się zawieraniem innych znajomości.
        — Och, tak, jestem kompletnie zielona. Panna Wang jest wspaniałą przyjaciółką i mentorką, opiekuje się mną już od pierwszych chwil, ma wielkie serce. — Głos zdołał już wrócić do normalnej formy, choć wciąż nie mówiłam specjalnie głośno. Powoli, wraz z uspokajającym się pulsem wracałam do jako takiego panowania nad sobą. — To dla mnie wielki zaszczyt pracować z takimi gwiazdami już na samym początku. Obiecuję dać z siebie wszystko, mam nadzieję że nie będę dla pana obciążeniem — dodałam formalnie, po raz kolejny skłaniając delikatnie głowę głównie po to, żeby ukryć kolejny uśmiech czający się w kącikach ust i pozwolić policzkom na powrót do normalności. — Z pewnością zwrócę się do pana jeśli konieczna będzie rada ze strony tak doświadczonej osoby.
        No to tyle z mojego pozostawania chłodną, obojętną i opanowaną. Teraz wszyscy w promieniu stu kilometrów już wiedzą, że jestem nowa i nieokrzesana, że tracę głowę z byle powodu – o ile ktoś tak gorący może być „byle powodem” – i najpewniej od razu założą, że praca ze mną będzie koszmarem i setką powtórzeń ze względu na moje nieopanowanie. Przygryzłam lekko dolną wargę.
        Cieszyłam się, że Sora jest zajęta i tego nie może zobaczyć. Z pewnością nie byłaby ze mnie zadowolona, z tak łatwej utraty kontroli nad sobą, a ciężko nie zauważyć, że mną gardzi – z resztą nic w tym dziwnego, skoro przypadkiem ktoś na niej wymusił wciśnięcie mnie do show biznesu. Nawet mi nie szkoda.
        — Przepraszam, strasznie dużo paplam — dodałam nieco zażenowana, zaczesując dłonią za ucho opadający mi na twarz kosmyk włosów. Skorzystałam też z faktu, że odwróciłam wzrok aby nieco rozejrzeć się po sali. Oczywiście dyskretnie, bez poruszania głową, właściwie bez żadnego ruchu poza gałkami ocznymi. Musiałam ochłonąć po tak bliskim kontakcie z taką gwiazdą.
        Niestety, dookoła nie było lepiej. Jeśli chciałam znaleźć jakieś koło ratunkowe, kogoś równie zagubionego, co ja... Cóż, to chyba nie było możliwe. Tam naprawdę siedział Kyo Shin, zbyt przystojny – za przy tym nieco przerażający – aby patrzeć dłużej niż kilka sekund, głównie w obawie, że sam popatrzy na mnie w tej samej chwili. Jakie to próżne myślenie, kiedy dookoła znajdowało się tyle pięknych, dostojnych i opanowanych kobiet, z Sorą Wang, skandalistką, na czele. Moje zażenowanie pogłębiło się chyba nawet bardziej, o ile to w ogóle jeszcze możliwe. Spojrzałam kątem oka bardziej na lewo, aby zatrzymać się na moment na pięknej buzi Kim Ha Rin. Nie westchnęłam chyba tylko cudem. Jeśli kimś chciałam być, to na pewno taką zimną, bezduszną kobietą pewnie stąpającą w show biznesie, jak ona. Prawdziwa bryła lodu, tak o niej mówili i na żywo wyglądała dokładnie tak samo. Jej spojrzenie mogło zmrozić na dobre, wobec czego znów zerknęłam dyskretnie w przeciwnym kierunku. Ostatni był ten chłopak, na którego wcześniej nie popatrzyłam, ale teraz, zajęty Sorą i pewnie nie mogący od niej odkleić wzroku, był łatwym celem do podglądania. Patrzyłam zbyt otwarcie trochę zbyt długo, wiążąc jego twarz z imieniem – Yook Tae Hyun.

............................................................................................


       Pochylając się nad stołem, słyszałam mniej więcej o czym rozmawia Jin-Ho i moja kuzynka. Nie uważałam jednak, że jest to rozmowa, którą szczególnie powinnam śledzić, bo ze strony tego mężczyzny nie padną żadne słowa, które miałyby mnie obciążyć, ufałam mu i akurat z nim So-Yeon mogłaby złapać wspólny język. Poza tym słysząc słowa przyjaciela o tym, jaką to jestem mentorką, nie mogłam powstrzymać u siebie uśmieszku, którego tamta dwójka w prawdzie nie mogła zobaczyć, ale mój aktualny rozmówca jak najbardziej.
       Wydawało mi się, że moja bezpośredniość nieco go speszyła, albo może zwyczajnie zaskoczyła, co tylko spotęgowało wygięcie moich ust w górę. Cmoknęłam cicho, przechylając głowę, gdy tak formalnie się ze mną przywitał. Tak, jak należało i równocześnie tak, jak ja sama nie zamierzałam. Istotniejsze było to, jak się nazywał. Moje brwi uniosły się delikatnie, kiedy zrozumiałam nieco więcej, słowem skojarzyłam kto przede mną stoi, bo i jego imię obiło się już o moje uszy.
       - Och, jaki tam zaszczyt. Ja będę zaszczycona, jeśli zaprezentujesz nam kiedyś swój muzyczny talent na żywo - puściłam mu oko, tym samym dając do zrozumienia, że słyszałam o jego karierze. Czyli nie był to ktoś całkowicie nowy, ale zdobywająca popularność gwiazda. To z kolei sprawiło, że naturalnie poczułam coś, czemu najbliżej było do troski, a na tą nie powinnam sobie pozwalać. Oczywiście nie względem chłopaka, a swojej kuzynki. Cały czas mówiłam sobie, że muszę zachować dystans, nie przywiązywać się, wykonać swoje. Nigdy nie byłyśmy blisko, ale nie chciałabym, aby poczuła się tutaj osamotniona. Po prostu. Pamiętam, jak ja zaczynałam. Byłam od niej młodsza i dotkliwie odczuwałam każde spotkanie z ludźmi, których uważałam za lepszych. To bolało i niezależnie od tego, jakie były moje relacje z dziewczyną, nie życzyłam jej tego.
       Yook Tae Hyun kontynuował w ten sam, bardzo rozważny i ułożony sposób. Było to rozkoszne, ale czy szczere? Nie mnie oceniać, ale niezależnie od jego pobudek, niczego nie zamierzałam potępiać. To nie jest łatwe życie i każdy ma jakiś tam swój sposób na radzenie sobie z nim. Chociaż z przyczyn narzuconego mi image'u najpewniej nikt mnie  to nie posądzał - było we mnie bardzo dużo zrozumienia i tolerancji względem nowych osób w show biznesie. No chyba, że ci byli w prostacki sposób chamscy, jak jedna panna, którą poznałam jakiś czas temu.
       - Nawet starzy wyjadacze popełniają błędy, więc i ja liczę na to, że nasza współpraca będzie udana - uśmiechnęłam się do niego i koniec końców, skoro już zrobił na mnie tak dobre wrażenie, złapałam lepiej równowagę, przestałam podpierać się dłonią o blat stołu i skłoniłam lekko w przód. W tej samej chwili usłyszałam dźwięk otwierających się drzwi. Nie zdążyłam wrócić do pionu, nadal pozostając w pochyleniu, kiedy zerknęłam do boku i poczułam, jak ktoś wbija mi przysłowiowy cios w splot słoneczny.
       Zakręciło mi się w głowie i nie mogłam uwierzyć, że to nie jest przewidzenie, naraz jednak zaczęły napływać do mnie fakty, to, jaki Gil Moo Won miał ostatnio podejrzanie cwaniacki humor, jak stale pytał o moje nastawienie do nowego projektu. Musiał wiedzieć, wiedział na pewno. To, że nie dostałam wcześniej dokumentów, bo te sam mówił, podrzuci agent dopiero dziś. Wszystko składało się w całość, a mi nikt nigdy nie dał czasu, aby przygotować się na taki obrót spraw. Wydawało mi się, że właśnie przeżyłam w głowie ostatni miesiąc, sekunda, po sekundzie, kiedy w rzeczywistości nie minęło więcej czasu, niż ten potrzebny na dwa, może trzy uderzenia serca.
       - S******** - zaklęłam. Cichutko. Mógł to co najwyżej usłyszeć Yook Tae Hyun, bo nadal się pochylałam w jego kierunku, chociaż widocznie patrzyłam na Kyo Shina, który teraz znalazł się w pomieszczeniu. Cóż, jeśli nowicjusz faktycznie mnie usłyszał, nie mógł wiedzieć, że to jedno słowo nie odnosi się do aktora, jaki dopiero co dołączył do towarzystwa. Nie mógł wiedzieć, że nie wytrzymałam tego spotkania, czując jak rośnie we mnie agresja względem Gil Moo Won'a, bo to właśnie jego nazwałam tym nieszczególnie przyjaznym epitetem. Nie mógł zrozumieć nic, tak jak ja nie rozumiałam, co się dzieje.
       Weszła jeszcze jedna osoba. Kim Ha Rin. Jej pojawienie, ta chłodna aura sprowadziło mnie na ziemię. Opanuj się! Ostatecznie moje wybicie z rytmu zajęło dosłownie jedną cichutką wypowiedź i dwie sekundy. Wyprostowałam się, posłałam przepraszający uśmiech muzykowi, po czym usiadłam na swoim miejscu, między kuzynką, a przyjacielem. Było to bezpieczne miejsce, teraz cieszyłam się, że te z dwóch stron są zajęte.   
       Czy on wiedział, że tu będę? Musiałam się czymś zająć, byleby nie patrzeć w jego kierunku. Chaotycznie w głowie zaczęłam przywoływać szczątki rozmów dziewczyny z Jin-Ho, aby się do niej jakoś odnieść, aby udawać, że jestem zajęta, że to nagłe spotkanie w żaden sposób mną nie wstrząsnęło, nie zachwiało pewności siebie. Teraz już obiecałam, że choćby nie wiem co, muszę zachowywać się naturalnie. Nikt niczego nie zobaczy, nie odkryje. Jeśli ktoś miałby zauważyć, to tylko Kyo Shin, ale on i tak wiedział więcej... zastanawiało mnie jednak, czy czuł się teraz podobnie do mnie.
       - Jin-Ho, mógłbyś napisać mi na kartce, że jestem dobrym mentorem? Chciałabym mieć dowód na to, że sam to powiedziałeś - zażartowałam, skupiając spojrzenie na przyjacielu. Po chwili przeniosłam je na swoją kuzynkę, bo jak już mówiłam, wbrew choremu układowi w jaki zostałam wpakowana, czułam się za nią odpowiedzialna, - Ty z kolei możesz napisać o wielkim sercu, chyba wysłałabym takie dokumenty do prasy, niech docenią moją dobroduszność - wyszczerzyłam się psotnie. Był to typowy stan Sory Wang. Udało mi się wrócić do odpowiedniej maski, tylko dłonie znajdujące się pod stołem zacisnęłam w pięści do granic możliwości, szykując się do tego, co wypadało zrobić. Załatwmy to szybko.
       Odwróciłam spojrzenie, najpierw na aktora, który wszedł niedawno, potem na jasnowłosą kobietę, która znalazła się tutaj po nim.
       - Kyo Shin i Kim Ha Rin - niezależnie ile czasu minęło, wypowiedzenie jego imienia nadal było trudne, ale byłam aktorką. Udało mi się wypowiedzieć gładko sylabę, po sylabie. - Miło was widzieć, doprawdy trafiło nam się doborowe towarzystwo - uśmiechnęłam się uprzejmie do chłodnej kobiety i powinnam na tym zakończyć, ale nie wyszło tak jak planowałam. Przejechałam spojrzeniem na Kyo Shina, a chociaż moje usta nie zmieniły swojego ułożenia o cal, wzrok wyostrzył się znacznie, jakby miał zapytać "wiedziałeś?"
       Przełknęłam ślinę, pewna już, że spotkanie muszę przetrwać w spokoju, a potem... z chęcią złożę wizytę Gil Moo Won'owi i zobaczymy, czy po niej będzie się śmiał w ten sam sposób, jak na mojej sekretarce dziś rano.

-Wielkie serce?-omal nie zakrztusił się kawą, z trudem łapiąc oddech i aż ponownie spojrzał na pannę Kim spod przymrożonych powiek. Ktoś tu chyba starał się komuś strasznie podlizywać, bo choć Sorze nie można było odmówić poczucia humoru, przebojowości i tej nieco miększej strony, której nie zwykła pokazywać na co dzień… Ale akurat mianem „wielkodusznej”, zwłaszcza w stosunku do obcych, by jej nie nazwał.  –Nie musisz tak bardzo próbować… Jest świetna bez dwóch zdań, ale bez przesady… Musimy uważać, żeby za bardzo nie napompować jej ego –puścił młodszej dziewczynie oko. Jego przyjaciółka była w tej chwili zajęta rozmowami z młodym idolem, żeby zwracać na nich uwagę… A przynajmniej tak mu się wydawało, dopóki nie odwróciła się w jego kierunku. Cóż, parafrazując pewien znany cytat… „Sora Wang zawsze patrzy”, nawet jeśli ci się wydaje, że jest inaczej.
-O tym właśnie mówiłem –szepnął do nowej aktorki, wzdychając teatralnie.
-Soro, moja droga… Wygraweruje ci to nawet na chodniku przed mieszkaniem, jeśli tak bardzo ci zależy –posłał kobiecie nieco złośliwy uśmiech, ale w gruncie rzeczy… Tylko żartował, a ona świetnie zdawała sobie z tego sprawę. Przez te półtora roku miała okazję przyzwyczaić się do poczucia humoru Jin – Ho… A raczej jego braku. Skoro nie przeszkadzały jej jego pijane wywody na temat życia i Ha – jestem zazdrosna o każdą kobietę, z którą się zadajesz – Eun, to kilka starych, dobrych przytyków też nie mogło jej przeszkadzać. Osobiście uważał, że to była spora część jego wątpliwego uroku.
- A jeśli obciążenia idzie… Jeśli ktoś jest dla niego obciążeniem, to tylko jego własne lenistwo –Min – Ho wtrącił się do rozmowy odrywając w końcu wzrok od ekranu telefonu, do którego był wręcz przyklejony.
-Nie musisz mnie kompromitować przed nowicjuszami… -syknął Jin – Ho, szturchając przyjaciela łokciem. Wiedział, że dla dzieciaków oglądających go tylko na ekranie, wygląda naprawdę… cool. Był dobry, potrafił wczuć się właściwie w każdą rolę, zdobywał nagrody i uznanie krytyków – szkoda tylko, że na co dzień był tylko złośliwym roztrzepańcem. Pewnie, dało się to zauważyć w wywiadach i variety show’ach, ale spotkać się z tym w realu… Cóż, to było coś zupełnie innego.
-Prawda, nie muszę… Sami się zorientują jak cię zobaczą w czasie jednej z twoich drzemek na planie, bo poprzednią noc spędziłeś rżnąc w Assasin’s Creed –jakim cudem część dziennikarzy doszła do wniosku, że tajemniczą osobą, z którą umawia się Park Jin – Ho jest jego własny manager, aktor nie miał pojęcia. Nawet, gdyby pociągali go mężczyźni, to gust miał na tyle dobry, żeby od podobnych trolli trzymać się z daleko (w zupełności wystarczała mu jego własna trollowatość) i to mu po prostu ubliżało… I bawiło go nie zmiernie, podczas gdy Min – Ho czuł się najzwyczajniej w świecie ubliżony. Właściwie Park nie miał bladego pojęcia, skąd plotki o tym, że jest gejem, ale na biednym managerze się nie skończyło – właściwie ledwie kilka tygodni wcześniej gazety były pełne jego zdjęć z jego najlepszym celebryckim przyjacielem (numerem dwa ogólnie), członkiem popularnego zespołu k-pop’owego, zdrowo walniętym oszołomem, z którym spędzał sporo wolnego czasu… Najpewniej zachowanie Vegi nie pomagało plotkom, ale cóż… Jeśli już miał być z kimś shipowany, to wybrałby tancerza, który najzwyczajniej w świecie był przystojniejszy niż Min – Ho.
Ha – Eun tymczasem nie potrafiła się zdecydować – z jednej strony nie chciała pokazać się publice, z drugiej denerwowały ją najmniejsze plotki o życiu romantycznym Park’a…  Najwyraźniej kobiet nie można było zadowolić.
Nim jednak panowie zdążyli się pogrążyć w przyjacielskiej kłótni, do pomieszczenia wesz ka Kim Ha – Rin. Park nie znał jej za dobrze, bo w JYP się rozminęli – ona dołączyła do agencji krótko po tym, jak jego kontrakt dobiegł końca i zdecydował się go nie przedłużać, ale mieli okazję porozmawiać parę razy podczas pracy nad inną dramą, więc kojarzył ją całkiem dobrze – od razu więc energicznie jej pomachał na powitanie.
Uważał przy tym, że muzyka dziewczyny jest naprawdę dobra… Nie tylko dlatego, że jej piosenki często trafiały do jego przyjaciół w showbiznesie. Nie, żeby miał ich wielu – w dzieciństwie wiódł samotne życie dziecięcej gwiazdy – zbyt rzadko w szkole, żeby naprawdę znaleźć jakiś znajomych i zbyt mało lat na karku, żeby zaprzyjaźnić się z kimś w agencji, jednak zmieniło się to w czasie jego ostatniego, siódmego roku w agencji – wtedy JYP miało gwałtowny napływ nowych trainee, napędzany sukcesem 2pm i Jin – Ho w końcu znalazł kogoś w swoim wieku, z kim mógł spędzać czas… W osobie niejakiego JJ – Project, które koniec końców miało stać się część GOT7. Wtedy jednak tylko wspólnie siali chaos na korytarzach agencji, nie przejmując się niezadowolonymi minami szefa… Po latach Jin-Ho wciąż utrzymywał dobry kontakt dawnym klubem „postrachu trenerów’… Czasami nawet pojawiał się w starym budynku, głównie, żeby porwać znajomych na kolejny z szalonych wypadów, które przyszły mu do głowy (i które najczęściej nie zdobywały aprobaty Ha – Eun, która najchętniej spędzała swój czas wolny na kanapie przed telewizorem ostatnimi czasy).
-Ha – Rin!-wstał, żeby przywitać się z rapperką.  –Jak tam życie w J – Y – P  Nation? – JYP wyszeptał w ten charakterystyczny, przereklamowany sposób, który szef agencji zwykł wrzucać do wszystkich swoich piosenek w późnych latach dwutysięcznych. –Stary wciąż za mną tęskni i wspomina za każdym razem jak się wybiera do sekcji aktorskiej, płacząc rzewnymi łzami? Trochę mi przykro było, bo w tym roku nie wysłał mi kartki na święta –pociągnął nosem. „Rzewne łzy” w tym przypadku, określały raczej łzy ulgi, na pozbycie się zbyt energetycznego, robiącego co chce problemu, który miał „degenerujący” wpływ na resztę trainee… A to przecież wcale nie było tak! To oni mieli zły wpływ na niego! Tak właśnie.

______.......................................____________

        Byłem przyzwyczajony, że muszę się uśmiechać, był to plus dla mnie. Zwłaszcza w chwilach, gdy musiałem prowadzić niezobowiązujące rozmówki z kobietami. Chociaż była miła, a przynajmniej sprawiała takie wrażenie, to jej zachowanie było...zaskakujące. Kobiety z którymi się spotykałem miały miano eleganckich, zdystansowanych i już na pewno nie wyciągały rąk na powitanie. Nie żebym narzekał. Jednak takie zachowanie było niespotykane, czyżby tak bardzo wsiąknęła w narzuconą przez wytwórnię rolę, że i w tej chwili bawiła się w skandalistkę? Czyżbym  i ja powinien założyć inne ubrania? Przywdziać kolczyki i zachowywać się jak zły chłopiec, w końcu taki wygląd narzuciła mi wytwórnia. Dziwiłem się, że komuś w tych czasach się to podoba.
    Zaszczyt...uśmiechnąłem się. Czyli jednak mnie kojarzyła, nie spodziewałem się, ale moje ego zostało mile podłechtane. Mimowolny, szczery uśmiech wpłynął na moje usta, kiedy to puściła oczko. Pewna siebie. Może nawet zbyt pewna siebie.
– Z całą pewnością będę nagrywał ścieżkę dźwiękową do serialu, więc będzie miała pani okazję usłyszeć mój talent. Może i panią poproszą żeby coś nagrała – odparłem uśmiechając się przyjaźnie. Pomyślałem nawet żeby zaprosić ją na koncert, ale wtedy skłoniła się, a kiedy wyprostowała ponownie usłyszałem niecenzuralne słowo.
    Zaskoczyło mnie to nieco, nie słyszało się często takich słów z ust kobiet. W pierwszej chwili pomyślałem nawet, że kieruje je w moją stronę. Jej przekleństwo w sumie obchodziło mnie tyle co zeszłoroczny śnieg gdzieś w wysokich górach, nie dbałem o to do kogo się zwraca i o co jej chodzi. Odwróciłem głowę i zobaczyłem kolejne osoby wchodzące na salę. Może mówi o którejś z nich, może nie. Wydało mi się to śmieszne i dziecinne, że aktorka nie potrafiła zapanować nad swoimi emocjami czy słowami. Równie dobrze mogła sobie cierpieć na syndrom Tourette'a, ale czy wtedy mogłaby być aktorką?  Westchnąłem i skłoniłem się lekko, odchodząc. Przez chwilę cieszyłem się, że nie zaprosiłem jej na żaden koncert. Teraz lepiej będzie poobserwować osoby z którymi mam pracować, w końcu nie chciałem mieć kłopotu.
    Zająłem wolne miejsce i przyglądałem się osobom, które weszły do pomieszczenia. Mój agent nachylił się delikatnie w moją stronę i klepnął mnie w ramię.
- Kim Ha Rin – jego wzrok utkwiony był w postać jasnowłosej kobiety.
- Będziesz z nią nagrywał, jest genialną tekściarką. Dobrze żebyś był dla niej miły bo liczę, że te nagrania rozkręcą twoją karierę. Twoja kariera to sława dla zespołu, a sława to więcej pieniędzy dla wytwórni co z kolei...
  – Co z kolei wiąże się z ekstra kasą dla ciebie – prychnąłem cicho i rozejrzałem się. Najchętniej skończyłbym już tą całą farsę i pojechał do siłowni, gdzie mógłbym wyżyć się, pozbyć stresu. Albo najpierw coś zjeść. Położyłem dłoń w okolicy żołądka czując, że powoli zaczyna dopominać się o odpowiednią dawkę pożywienia. Chwyciłem szklankę i nalałem sobie wody z butelki znajdującej się na stole. Zimny płyn natychmiast mnie otrzeźwił i pozwolił skupić się na zebrach osobach. Mężczyźni i kobiety, bardziej lub mniej znani, albo praktycznie wcale. Jak ta ładna dziewczyna siedząca obok Sory. Zaciekawiony nachyliłem się ponowie w stronę towarzyszącego mi mężczyzny.
  – Kim jest ta dziewczyna, która siedzi obok pani Wang? – zagadnąłem niby od niechcenia, a on rozejrzał się wyraźnie znudzony.
- Nie wiem, ale siedzi obok Park Jin-ho. Nie wiem czy zwróciłeś uwagę, powinieneś przywitać się z panem Parkiem. Jeśli chcesz osiągnąć coś w tej branży bądź miły dla ludzi, którzy są na szczycie. - powiedział cicho, tak, że tylko ja mogłem go usłyszeć. Wątpiłem też, że ktoś jest zainteresowany naszą rozmową. W sumie tą radę mój menadżer mój sobie włożyć między dokumenty w neseserku, sam nie miał zielonego pojęcia co sprawiło, że tu siedzę. Jak bardzo miły i przyjazny musiałem być dla niektórych osób. Warto jednak było płaszczyć się przed bogatymi kobietami, zbierać baty za złe zachowanie i uczyć się przez lata co i jak. Uczyłem się, ćwiczyłem, zdobywałem kontakty. Jeśli będą kazali mi być miłym dla kolejnej osoby nie ma problemu, mogę się nawet uśmiechać do mojego ojca jeśli zajdzie taka potrzeba pokazać się z nim publicznie i wygłaszać przemowy jak to bardzo pomagał mi w osiągnięciu kariery. Nie ważne, że wewnątrz mnie wszystko krzyczałoby, że go nienawidzę, że nie powinien żyć. Teraz jednak liczyła się tylko sława i popularność. Dla niej zrobię wszystko.