Ostatnio zmieniony przez Rissie (06-08-2019 o 12h51)

                                                     
                                                     ■    Mimo licznych przeszkód, Naraj wyrósł na energicznego i upartego młodzieńca z niepohamowaną ciekawością.
                                                     ■    Ma dobry kontakt ze wszystkimi swoimi braćmi. Darren jest jego bliźniakiem, z którym często się kłóci,
                                                     Ronan stróżem, który obudził w nim empatię do zwierząt, a Neil autorytetem.
                                                     ■    Kiedy Naraj był kilkuletnim dzieckiem, doświadczył swojego pierwszego kontaktu ze smokiem.
                                                     Podczas biegania po lesie znalazł rannego osobnika i opatrzył jego rany. Pod okiem bliskich, pomagał mu
                                                     wrócić do zdrowia, ale z biegiem czasu zmuszono go do tego, aby oddał go pod opiekę profesjonalistom.
                                                     Zraniony rozłąką zaczął przykładać się do nauki, aby stworzyć sobie szansę na pracowanie ze smokami w przyszłości.
                                                     ■    Poza smokami, uwielbia również inne zwierzęta- głównie te futerkowe. Darren ma fretkę o imieniu Cracker.
                                                     ■    Drugie imię dostał po jednym z bohaterów książki "Przeminęło z wiatrem", ale zazwyczaj się nim nie chwali.
                                                     ■    Przyjechał na teren projektu dwa tygodnie przed jego rozpoczęciem. Przydzielono go do klasy defensywnej.

Ostatnio zmieniony przez Airi (14-06-2019 o 20h33)

Ostatnio zmieniony przez Chitaru (06-06-2019 o 22h19)

Ostatnio zmieniony przez Pani (13-06-2019 o 16h43)

Ostatnio zmieniony przez Ilian (05-06-2019 o 20h36)

Ostatnio zmieniony przez Rissie (27-06-2019 o 18h25)

Ostatnio zmieniony przez Lexi (12-06-2019 o 21h39)

Ostatnio zmieniony przez Taneshja (09-06-2019 o 13h25)

Ostatnio zmieniony przez Liść (09-06-2019 o 15h25)

Ostatnio zmieniony przez Sadystyczny (13-08-2019 o 02h16)

Ostatnio zmieniony przez Sarahna (12-06-2019 o 09h28)

Ostatnio zmieniony przez Eowyn (12-06-2019 o 17h07)

Ostatnio zmieniony przez Eadlyn03 (08-06-2019 o 23h10)

    "Musisz przejąć inicjatywę, Juno. Ludzie potrzebują swojego dowódcy, kogoś, kto powiedzie ich do zwycięstwa, i jednocześnie będzie kimś z nich", powtarzam w myślach słowa ojca. Ten jeden jedyny raz korytarze Projektu wydają mi się za długie, zbyt puste i zimne. Słyszę, jak moje obcasy uderzają nierówno i głośno o posadzkę. Ich dźwięk odbija się w mojej głowie echem, przebijany słowami, które przed wyjazdem powiedział mi tata.
    "Nie zostaniesz dobrym dowódcą, jeśli nie pokażesz im, że masz serce. Oni pragną zniewolenia przez kogoś, kogo uważają za wzór do naśladowania, chcą bycia prowadzonymi niczym cielęta na rzeź. Chcą kogoś, kto powiedzie ich do bitwy, nawet tej przegranej. Dasz im tego, Juno?". Czuję rosnącą presję na myśl o tym, co czeka na mnie już za dwa korytarze. Grupa jedenastu osób, już przydzielonych do swoich podgrup, czeka, aż ktoś oprowadzi ich po ośrodku i odpowie na nurtujące pytania. Mam być jedną z nich, tą, która pomoże im przystosować się do nowego miejsca, nowej sytuacji. Część z nich widziała smoka kilka raz w życiu, a może nawet wcale. Wczorajszego wieczora przejrzałam ich formularze, wyniki ze sprawdzianu kompetencji i akta. Znam tylko jedną osobę z nich wszystkich, i to tylko i wyłącznie dlatego, że ojciec nie chciał rzucać mnie na aż tak głęboką wodę.
    Ja wiem o nich to, co powinnam wiedzieć - oni nie zdają sobie sprawy z tego, kim jestem. Zaczynam z czystą kartą, gotowa przewodzić im i pokazać, że nadaję się na głównodowodzącą. Urodziłam się po to, żeby zostać kimś wielkim, a do tej roli przygotowywałam się całe życie. Nie mogę zmarnować tej okazji i pozycji, z którą zaczynam. Bo jestem w znacznie lepszym położeniu, niż większa część z nich.
    Gdybym tylko miała przy sobie Caecilliusa... Kiedy jeszcze żył, niczym się nie denerwowałam. Chociaż nie mógł mi odpowiadać, czułam, że słucha mnie i rozumie to, co do niego mówię. Tak bardzo mi go brakuje... Myśl o tym, że będę musiała zaczynać od zera z nowym, młodym smokiem, który nie jest ani nauczony higieny, ani sztuczek, przeraża mnie bardziej, niż powinna.
    Póki co jednak staram się puścić te niepokojące myśli w niepamięć, bowiem przy drzwiach do głównego holu spotykam jedną z niewielu osób, przy których czuję się bezpieczna.
    - Gotowa? - pyta mnie Vincent Darfur, unosząc lekko kąciki ust. Wygląda, jakby był zaintrygowany moim nowym strojem, z wyszytym na ramieniu znakiem Projektu.
    On również ubrał coś innego, niż zazwyczaj. Zamiast zwyczajnego, kuloodpornego stroju, takiego, jaki ma każdy strażnik, założył taki szyty specjalnie dla niego, by pokazać, na jakim jest stanowisku. Szef straży jest tylko jeden i w takich sytuacjach musi dać do zrozumienia, kto tu rządzi.
    - Urodziłam się gotowa - rzucam sztampowym tekstem, posyłając mu wyćwiczony uśmiech. Kiedy się zbliżam, mężczyzna klepie mnie lekko po plecach.
    - Twój ojciec i ja jesteśmy z ciebie bardzo dumni - mówi cicho, na co unoszę brwi. - To znaczy, dlatego, że się podjęłaś tej roboty. Wiesz, zawsze mogliśmy zlecić to komuś...
    - W porządku - przerywam Vincentowi. Mężczyzna otwiera przede mną drzwi, prowadzące na schody, którymi za chwilę oboje zejdziemy na główny hol. Czuję, jak w moim żołądku zaczyna zaciskać się węzeł, więc, by odwrócić myśli od obecnej sytuacji, pytam: - Jak tam twoje wnuki?
    Darfur spogląda na mnie podejrzliwie, a w jego oczach tańczy złoty ogień. Nie pierwszy już raz czuję się przy nim mała i bezbronna. Tata powiedział mi kiedyś, że Vincent nie jest zwykłym człowiekiem, i kiedy dowiedziałam się, że jego synowi niedługo urodzi się dziecko, byłam bardziej niż zdziwiona. Mężczyzna wygląda na co najwyżej czterdzieści lat, jego dzieci powinny dopiero kończyć studia, a nie płodzić kolejne pokolenie. Z trudem dotarł do mnie fakt, że jego syn urodził się w dwa tysiące drugim roku.
    - Są prawie tak denerwujące, jak ich matka. - Oczy Vincenta zachodzą mgiełką zamyślenia. - A on sam, chociaż nasza relacja się poprawiła, ostatnio nie chce mnie widzieć. - Wzrusza ramionami. - Ale co ja mogę zrobić? Wciąż wypomina mi stare czasy i to, że chciałem zabić jego ciotkę.
    Marszczę brwi, z trudem obejmując umysłem ich rodzinną sytuację. To trudniejsze, niż ktokolwiek może sobie wyobrażać. Próbuję jednak zrobić dobrą minę do złej gry i odpowiadam:
    - Może porozmawiaj ze swoim szwagrem? On chyba ma duży wpływ na twojego syna.
    - Z tego, co wiem, to Clarkson jest teraz trochę zajęty - mruczy Vincent, przeczesując dłonią włosy. - Nie będę cię tym męczył, Juno. Teraz i tak musimy skupić się na całej tej grupce.
    Wzruszam ramionami, uśmiechając się pod nosem. Póki co stresuję się tą jedenastką, choć wiem, że za kilka miesięcy będzie jeszcze ciężej. I ja, i Vincent, zdajemy sobie sprawę z tego, że gdy pojawi się druga tura studentów, zapanuje chaos, jakiego smoki jeszcze nie widziały. I akurat w tym czasie mojemu ojcu wypadł wyjazd do Australii.
    Bez słowa docieramy do końca schodów i zatrzymujemy się na ostatnim z nich. Przed nam stoi mała grupka. Część wpatruje się w nas z ekscytacją, a część ze zdenerwowaniem. Wyłapuję wśród nich Naraja i usiłuję nie uśmiechnąć się na jego widok. Jest jedną z niewielu osób, do których kiedykolwiek się przywiązałam. Oczywiście nie wiem, czy zdaje sobie z tego sprawę, ale te dwa tygodnie, które tu spędził, pozwoliły mi nabrać wrażenia, że wybór osób przez mojego ojca nie jest losowy. Donnan jest oddany smokom i wiem, że za tym, którego dostanie, będzie w stanie skoczyć w ogień.
    Spośród całości kojarzę jeszcze jedną czy dwie twarze, jednak z każdym uderzeniem serca mam coraz wyraźniejsze wrażenie, że nie wytrzymam presji. Dlatego też dziękuję w duchu Vincentowi, że tym razem jest w stanie przejąć inicjatywę.
    - Witajcie w Projekcie ICARUS - mówi głośno i wyraźnie. Darfur urodził się dowódcą i widzę to na każdym kroku. Jego postawa i styl bycia imponują mi, od kiedy sięgam pamięcią. - Jesteście pierwszą grupą, której zadaniem będzie naprawienie starego, zepsutego świata, i przekształcenie go w nowy, lepszy. Pomogą wam w tym nadnaturalne istoty, które staną się waszymi towarzyszami i powiernikami sekretów. Nikt, powtarzam: nikt, nie zrozumie was tak dobrze, jak one. Są bliższe ludzkości niż psowate, niż kotowate... - Jak na zawołanie znikąd pojawia się jego smok, wielki Chameleon. Swoimi gigantycznymi skrzydłami wprawia w ruch powietrze całego holu, poruszając koronami rosnących tu drzew. Gdybym nie widziała takiego pokazu umiejętności już co najmniej kilkanaście razy, czułabym się przytłoczona potęgą tego zwierzęcia. - Poznajcie Nostradamusa. Jest jednym z pierwszych smoków, które stworzył Projekt, i jednocześnie największym z nich. - Stworzenie ląduje za nami, a ja uśmiecham się lekko. Czuję, że nasz wielki przyjaciel stroszy łuski, by pokazać swoją wspaniałość. Jakby odruchowo dotykam małego płatka skóry Caecilliusa, który wisi na mojej szyi. To jedyna rzecz, która mi po nim została, i jednocześnie jedyna, mająca dla mnie prawdziwe znaczenie. - Jego zadaniem jest strzeżenie was, gdy będziecie opuszczać budynki Projektu.
    Chameleon zbliża się do nas od tyłu. Czuję, jak jego gorący oddech ogrzewa moje plecy i ramię, gdy odwraca łeb w moim kierunku i trąca moją dłoń. Kładę ją na jego pysku, spoglądając smokowi prosto w oczy.
    Kiedy pierwszy raz w życiu zobaczyłam tak wielkie stworzenie, spanikowałam i zaczęłam krzyczeć. Teraz, kilka lat później, już wiem, że na ujarzmienie każdego takiego zwierzęcia znajdzie się sposób, wystarczy odrobina cierpliwości. Nostradamus szturcha przyjaźnie moją dłoń, a mnie momentalnie zalewają wspomnienia z dnia, gdy Caecillius znalazł się w moim domu. Smok widzi to i odsuwa się lekko. Jedynym, co widzę w jego oczach, jest troska.
    - Zwiedzimy dziś większą część Projektu - mówię nagle. Choć upominam się w myślach, żeby utrzymywać stały ton i głośność, czuję, jak wpatrująca się we mnie ilość oczu wbija mnie w posadzkę. - Jeszcze dziś, po powrocie do swoich pokoi, otrzymacie inkubatory z jajami smoków, którymi będziecie się opiekować. - Wskazuję skinieniem dłoni Vince'a. - To jest Vincent Darfur, główny szef ochrony i osoba, do której będziecie mogli się zgłaszać, kiedy będziecie chcieli skontaktować się z rodzinami. - Mam wrażenie, że o czymś zapomniałam, ale nie jestem w stanie przypomnieć sobie, co to takiego. Zerkam prędko na Darfura i momentalnie sobie przypominam. - A ja nazywam się Junona Veyron i będę waszą tymczasową głównodowodzącą. - Spoglądam każdemu z nich w oczy, po kolei, od lewej, do prawej. - Zanim zaczniemy, czy są jakieś pytania?

         
          Ren Nair nie był typowym, przystojnym chłopakiem; dawno wyrosła z niego dziecinna niewinność i w jej miejsce pojawiły się blizny ciągnące się przez jego policzki. Gdy się uśmiechał, wokół  ust powstawały malutkie zmarszczki dodające mu tylko lat. Ale za to jego oczy rozświetlały się i wtedy Nessa dostrzegała w nim tego małego, psotnego chłopca, którym niegdyś był. I którego tak kochała.
          Mężczyzna trzymał w kościstej dłoni szczelnie zapakowany list, na który – choć nigdy nie powiedziała tego głośno – niecierpliwie czekała. Wysunęła swoją rękę, oczekując, że otrzyma dokument do ręki. Ren zawahał się tylko przez chwilę, ale potem wcisnął go jej między palce. Agnes odwróciła się na palcach – leciutko, jak zawodowa tancerka – i ruszyła do stolika stanowiącego centrum małego, bezosobowego pokoiku. Nie traciła zbędnego czasu na wygodne rozsiadanie się w zapadającym się fotelu, tylko długimi paznokciami zaczęła rozrywać kolejne warstwy koperty, które zrzucała na podłogę.
          Bardziej poczuła niż zobaczyła, że jej starsi bracia stanęli zaraz za jej oparciem i pochylili się w stronę kartki, którą odpakowała. Na szczycie listu znajdowały się jej dane osobowe oraz adres, a zaraz poniżej został napisany dłuższy tekst, który od razu zaczęła śledzić wzrokiem. Wreszcie jednak dotarła do słów „została zaakceptowana” i położyła kartkę na stoliku, wstając z fotela.
          Cała trójka od kilku lat grała. Czasem, gdy całkowicie odpuszczali, tłumaczyli, że robią to lepiej niż niejeden aktor na świecie. Rodzeństwo Nair nie pozwalało sobie na słabości i niepotrzebne emocje, jeśli nie chodziło o coś ważnego.  Ale akceptacja do Projektu ICARUS nie była czymś błahym. Dlatego cała trójka wpatrywała się w siebie nawzajem, a po dłuższej chwili ich ramiona zaczęły rozluźniać się, a ręce podnosić.
Nessa utonęła w ramionach najstarszego brata, Irina. Po raz pierwszy od sześciu lat pozwolili sobie na taką czułość. Poczuła jego ciepłe dłonie zaciskające się jej na włosach oraz biodrze i które przysunęły ją jeszcze bliżej niego; a myślała, że to niemożliwe. Zamknęli się w szczerym, czułym uścisku, który wydawał się trwać godzinami. A może tak było.
          Zbliżenie z Renem nie było inne, przypomniała sobie po miesiącach, tak jak z Irinem, spędziła z nim kilka minut na przekazaniu swoich uczuć: dumy, nadziei, szczęścia. I prawdopodobnie się udało, ponieważ gdy tylko skończyli swój uścisk, na miejsce kochającego się rodzeństwa, wróciła rodzina traktująca się z pewnym dystansem.
          Nigdy potem nie wspominali tej chwili. Nigdy nie chcieli. Nie byli normalną rodziną, jednakże na swój sposób dbali o siebie. I Nessa Nair wzięła udział w Projekcie po to, by dbać o braci. Bo ją uratowali. Ona miała zamiar im się po prostu odwdzięczyć.

          Podróż okazała się nie być dla niej najprostsza, choć myślała, że spokojnie sobie z nią poradzi. Nie ukrywała, że dużo lepiej czuje się w środowisku, które doskonale zna, jednakże nie spodziewała się, że porzucenie wszystkiego, co znajome będzie takie trudne. W końcu, a przynajmniej tak myślała, nie była osobą, która przywiązuje się do czegoś. A jednak, gdzieś głęboko w sobie, w pudełku zamkniętym tysiącem kłódek, czuła strach i swego rodzaju przerażenie. Bo Projekt Icarus miał być czymś całkowicie obcym, czymś co mogłoby ją zmienić. A tego nie chciała. Bała się. A nie lubiła się bać.
          Lot samolotem na pobliskie lotnisko nie był długi. Mogłaby go określić mianem nawet przyjemnego. W powietrzu czuła się dobrze i nigdy nie miała problemu z lękiem wysokości; może też dlatego miała nadzieję, że nie poczuje żadnego nieprzyjemnego mrowienia, jeśli po raz pierwszy dosiądzie smoka.
Poza tym, podróż z jej rodzinnego miasta był tylko formalnością. Dopiero usiadłszy w samolocie, który docelowo dolatywał do szczytu góry, gdzie znajdował się budynek Projektu, Nessa poczuła nagłe podekscytowanie.
          Cały czas obok siebie trzymała torbę, w którą zapakowała swoje rzeczy osobiste: jedno zdjęcie z braćmi, mnóstwo biżuterii i pasków, trochę kosmetyków i dwie książki. Tylko tyle udało się jej pomieścić w przepisowych pięciu kilogramach. Z jednej strony myślała, że to dobrze – nie lubiła zabierać rzeczy osobistych do obcych miejsc. Jednakże jeśli długo zabawi w tym Projekcie, myślała logicznie, to tamten budynek i pokój, który dostanie nie będzie już dla niej obcy. Będzie w pewnym sensie jej nowym, choć tylko tymczasowym, domem, tłumaczyła. 
          Nim zdążyła jednak cokolwiek szerzej przeanalizować, w oknie samolotu dostrzegła już ogromny obiekt znajdujący się tuż przed nią. Pilot odezwał się przed głośnik i ostrzegł, że podchodzą do lądowania. Praktycznie wcale nie poczuła momentu, gdy samolot uderzył o ziemię. A może po prostu była zbyt zajęta wpatrywaniem się w majestatyczny budynek?
          Procedury przez które musiała przejść, by ostatecznie znaleźć się w głównym obiekcie, nie były najprzyjemniejsze. Bagaż, po tym jak zmniejszyła nieco jego wagę, nakładając na siebie dodatkową biżuterię, został prześwietlony dokładnie. W sumie nie zdziwiła się za bardzo. Doceniła jednak szarmancki uśmiech, jaki posłał jej jeden ze strażników, gdy oplatała szyję kolejnym naszyjnikiem. Sama Agnes została również przeszukała, choć stwierdziła, że dość niepotrzebnie – przecież nikt normalny nie wparowałby do tego miejsca z bronią, wiedząc, że na pewno zginie. Następnie jej telefon wraz z ładowarką został jej odebrany i włożony natychmiastowo do jakieś torby. Wiedziała, że jej bracia niedługo otrzymają go z powrotem, więc nie martwiła się o niego. Otrzymała też interpada i smartfona na własność. Wsunęła go od razu z powrotem do torby – nie było dla niego miejsca w jej długiej, czarnej sukience.
          W końcu ruszyła na miejsce, gdzie została pokierowana przez strażników budynku. Już z oddali dostrzegła kilka osób czekających w ustalonym punkcie. Nie wydawałoby się, że ktoś się znał – wszyscy stali w odstępach i nie rozmawiali ze sobą. Co więcej, Nessa wyczytała z kilku ciał, że czują się nieco niekomfortowo, a część była wyraźnie podekscytowana. Dziewczyna stanęła również w pewnej odległości od kolejnego uczestnika.
Dopiero po kilku chwilach ciągłego oczekiwania, wszystkie zebrane osoby – jak naliczyła szybko Nessa, było ich jedenaście – odwróciły się w stronę schodów, gdzie pojawiły się dwie nowe osoby. Agnes najpierw zwróciła swój wzrok na mężczyznę, jednakże gdy tylko przebadała go wzrokiem, jej cała uwaga skupiła się na dziewczynie. Była ładna – czarnowłosa, ubrana w schludny, estetyczny kombinezon. Można było porównać ją do zabawkowej lalki. Wysoka kobieta o zaokrąglonej twarzy, figura, która w obecnym ubraniu zdobywała uwagę niejednego mężczyzny. Ideał. Marionetka. Jednakże Nessa upomniała się szybko w myślach – przyszłość pokaże, czy dziewczyna faktycznie będzie jak lalka, czy jak drapieżnik, pomyślała.
- Witajcie w Projekcie ICARUS – Zaczął mężczyzna. Wszystkie obecne osoby zwróciły na niego całą swoją uwagę, gdy kontynuował - Jesteście pierwszą grupą, której zadaniem będzie naprawienie starego, zepsutego świata, i przekształcenie go w nowy, lepszy. Pomogą wam w tym nadnaturalne istoty, które staną się waszymi towarzyszami i powiernikami sekretów. Nikt, powtarzam: nikt, nie zrozumie was tak dobrze, jak one. Są bliższe ludzkości niż psowate, niż kotowate... – I jakby ktoś nagle machnął zaczarowaną różdżką: znikąd pojawił się ogromny smok. A przynajmniej taki wydawał się Nessie.
          Agnes faktycznie zgłosiła się do Projektu Icarusa i finalnie okazało się, że jest jedną z niewielu wybranych. Jednakże tak naprawdę nie miała żadnego połączenia ze smokami. Fakt, niegdyś interesowała się legendami i baśniami, dlatego sam temat nie był jej obcy. Tyle, że jeśli miała powiedzieć, że zupełnie spodziewała się tego, jak smoki będą wyglądać, skłamałaby.
Gdy potężna istota urządziła swojego rodzaju pokaz swojej potęgi, Nessa zdała sobie sprawę z trzech rzeczy.
          Po pierwsze: żadna książka, żadna legenda czy żadna opowieść nigdy nie miała racji. Smoki były zupełnie inne, niż myślała. Przynajmniej jeśli chodziło o tego, który znajdował się przed grupą. Wydawał się być całkowicie świadomy swojej siły, potężny. A mimo to, wpatrując się w niego uważniej, dostrzegła „coś” więcej. Nie potrafiła tego rozszyfrować, co wprawiło ją w niemałe zakłopotanie, jednakże czuła również niesamowity podziw.
          Po drugie: Agnes nie zareagowała tak, jakby tego chciała. Została całkowicie oczarowana; zupełnie jakby smok rzucił jakieś zaklęcie. Rodzina Nair sobie nie pozwala na opuszczenie gardy. A pierwsze spotkanie żywego smoka, tak odczuła to dziewczyna, zburzyło na kilka sekund całą ścianę, którą przez lata zbudowała. To nie było coś, co lubiła. W tym momencie stała się przerażona.
          Po trzecie: gdy przerażenie powoli zniknęło, Nessa zaczęła myśleć znowu racjonalnie. I ponownie przyjrzała się istocie: obecnie szturchała kobietę, która przybyła i która jeszcze nie zabrała głosu. Smok był inteligentny, piękny i cudowny. Pomyślała ze śmiechem, że nadszedł ten dzień, kiedy świat się wali. Agnes Nair zakochała się. Co prawda jeszcze nie w człowieku, ale pokochała te istoty przez tę siłę, którą oferują. Ona zawsze pragnęła być silna. A smoki mogą jej to ułatwić.
- W końcu – szepnęła, będąc pewna, że nikt nie jej usłyszał. Zacisnęła mocno pięści i wsłuchała się w kolejne słowa kobiety nazywającej się Junona. W głębi duszy wiedziała, że będzie mogła się odwdzięczyć braciom. Że znajdzie tu miejsce. Że zmieni się.  – W końcu – powtórzyła, a na jej twarzy wpłynął powoli uśmiech.
A teraz po prostu będzie obserwować. Musi poznać swój nowy „dom” i szybko nauczyć się w nim funkcjonować. Nie może sobie pozwolić na żadne, cholerne, błędy.

         Christopher zjawił się jako jeden z pierwszych z kadetów. Nie podobało mu się to, że miał nad nim zawisnąć reżim, który od początku wdał mu się we znaki, określając mu, co może ze sobą zabrać. Narzucili mu też z góry mundurek, co było równie uciążliwe. Wolał własny ubiór z przewiewem na kolanach, który pozwalał mu przetrwać swoją sytuację, która nie należała do najlepszych, jednak nie była, aż tak zła, by musiał narzekać. Już zawsze jego noga będzie mu dokuczać, mógł jedynie zapobiegać doprowadzeniu do większego jej uszkodzenia, a Chris zdołał już poznać swoje granice. Ciekawy był, czy w nowym miejscu pojawi się coś, czego jeszcze nie przewidział. Nie sądził, by było to możliwe, jednak nie wykluczał takiej możliwości. Zdecydowanie trudniej jest znacznie wybiegać w przyszłość, jednak trzeba wziąć to pod uwagę, by nie dać się zaskoczyć i ukazać swoje słabości w całej okazałości. Nie miał pewności, czy będzie znajdował się w towarzystwie wrogów, czy przyjaciół, więc każde takie wydarzenie mogło go odsunąć z gry. Z gry, w której zaczął brać udział i, która zawładnęła obecnie jego umysłem i energią do tego, by do czegoś się przydać, i czymś się zająć. Podczas gdy większość swojego czasu już wcześniej poświęcał na trenowanie logiki i strategii, jakby szykował się do niezapowiedzianej jeszcze wojny.
         Wkrótce okazało się, że w całym pomieszczeniu znał tylko jedną osobę. Zdziwiło go to, jednak nie zamierzał udawać, że nie zna koleżki, który niegdyś poratował go, gdy nie znał miasta, po którym miał się poruszać i zapewnił mu bezpieczeństwo, ostrzegając go przed złodziejami w Panamie. Jako majętny arystokrata nie mógł spodziewać się tego, by mu podobni zechcieli uczynić mu to samo, co Joaquín. Stanowili niezły kontrast między sobą, jednak w tym przypadku dobór ich cech był niezwykle trafny.
  - Garcia, jak miło Cię tu widzieć - przywitał go Chris, klepiąc go przyjacielsko po ramieniu. - Nie spodziewałem się tu Ciebie zastać, łatwo było opuścić Ci gorącą Panamę?
         Uprzejmości, którymi obdarzył latynoskiego młodzieńca miały na celu zdobycia sobie sojusznika w tym miejscu, a przy okazji łatwiej było przystosować się do całej sytuacji, nie musząc poruszać się pośród nieznajomych. Co prawda byli w innych stowarzyszeniach, jednak i to bywało pomocne. Czuć było w nich podekscytowanie tym, co ich czekało. Scar był przy tym w stanie wysłuchać w jaki sposób Quin się tu znalazł. Niestety to nie była ta sytuacja, by mógł o nią spytać, gdyż niedługo do środka weszła, jak przeczuwał Christopher, ich głównodowodząca, przy boku... ciężko mu było określić kogo.. Natomiast dziewczyna nosiła znacznie odbiegający od nich strój, a poza tym weszła razem z tym ważniakiem. Czarnowłosy powstrzymał się przed skrzywieniem, musiał na razie przystosować się do tego wszystkiego. Pomogło mu w tym wejście smoka, którego dowódcy przedstawili jako Nostradamusa. Z powodu otrzymanej edukacji Christopher wiedział, kto wcześniej nosił to imię. Okultysta i prorok, właściwie to imię pasowało do majestatycznego stworzenia. Symbolem, który miał zaprowadzić była zapowiedź odnowy świata, na którą mieli się zgodzić lub zniszczyć ją w zarodku, uderzając w punkt, który zaboli władzę projektu najmocniej. Mężczyzna nie mógł się już doczekać, by poznać dalszy rozwój sytuacji.
         Przy czym informacja o tym, że mieli dostać własnego smoka, zmieniła nasilające się w nim odczucia. Jak to? Mieli dostać własnego towarzysza, który będzie znał ich lepiej niż nikt inny?  Wiedział od początku jak go nazwie i, że ich związek partnerski był im przeznaczony. Ciekawiło go to, czy zwierzę będzie potrafiło zmienić nastawienie, z jakim tu przyjechał. Co interesujące Scar od początku wiedział jak go nazwie i przeczuwał, że byli sobie przyzwyczajeni od bardzo długiego czasu. Czarnowłosy był nieszczęściem i pechem, to i te cechy musiały mu towarzyszyć w dalszej wędrówce. Wbrew pozorom nie były złe i można było na nich budować swoją siłę. W przeciwnym wypadku by się tu nie znalazł, choć jego rodzice od dawna chcieli, by był im przydatny, dlatego z całą pewnością wrzuciliby go do projektu za wszelką cenę i kosztem jego braku własnego zdania. Wiedząc, jednak, co go czeka, arystokrata nie oponował i uznał to jako jego okazję, by pokazał światu swoją wartość. Przebywanie w grupie dyplomatyczno-taktycznej nie mogło go zaboleć, choć mogło złamać niejednego, gdyż zgromadzenie to ukazywało braki w kondycji ciała członka. Lecz, gdy Chris pogodzony był z swoim stanem, nie stanowiło to dla niego przeszkody, wręcz przeciwnie. Przyczajony mógł więcej wynieść, a był zainteresowany jakie plany mieli dla nich twórcy projektu i, do jak bardzo niszczącego skutku miały one doprowadzić.
         Zdziwił się, że jako pierwszy zgłosił się do zadania pytania głównodowodzącej, jednak nie chciał, by stały przed nim jakieś niedomówienia. Przy czym nie zadawał pytań po to, by wzbudzić jakieś podejrzenia wśród władzy. To było ostatnie, o co mogło mu chodzić.
  - Do jak wielu pomieszczeń będziemy mieć ograniczony dostęp i jak bardzo będziecie kontrolować nasz pobyt tutaj? Jakie dokładnie konsekwencje będzie miała niesubordynacja?

Ostatnio zmieniony przez Eowyn (12-06-2019 o 18h00)

    W czerwcowe dni, takie jak ten, powietrze pachnie plażą i słoną wodą, Seth i Aharon znajdują schronienie w cieniu ogrodowej pergoli, a Elise nosi pastelowe sukienki i spaceruje aż do Ecusson, pozwalając robić sobie zdjęcia pod katedrą świętego Piotra.  Lato w Montpellier jest ciepłe i słoneczne — kojarzy się Sylvainowi z lawendowymi polami, wędrówkami wzdłuż wybrzeża i wizytami w Musee Fabre: z oglądaniem wyrobów ceramicznych, które tak bardzo podobają się matce i obrazami Delacroix, na których rubensowskie kobiety palą fajki wodne.
    Rzecz w tym, że tegoroczny czerwiec nie ma nic wspólnego ani ze szczekaniem psów, ani z rozgrzanym trotuarem u stóp miejskich bram.
    — Trochę pomarudziła, nabazgrała coś w tym kajecie co zawsze nosiła przy sobie. I powiedziała, że dobrze, że jestem urokliwy bo z tą fonetyką żaden normalny anglista by mnie nie przepuścił.
    — Favreau była mądrą kobietą.
    Carole odgarnia z czoła kosmyki włosów, które wylatują z jej grubego, ciemnego warkocza, a potem wzdycha z rezygnacją. Ma pomarszczone, wysypane piegami czoło, a Sylvain jest w stanie dostrzec intensywną pracę jej mięśni, które poruszają się pod skórą kiedy przygryza wargę. Kobieta postukuje łyżeczką o fragment wypełnionej espresso filiżanki i odkłada ją na porcelanowy talerzyk. Ma chude dłonie, oplecione siatką ciemnych żył i popękanych naczynek: układa je na stole i splata palce, nachylając się nieco w stronę chłopaka — na jej drobnych ramionach widnieje majowa opalenizna, ślady pierwszego słońca na wybrzeżu.
    Sylvain rozrywa rogalika z makiem i podaje kawałek Julienowi.
    Port lotniczy w Montpellier jest zadbany, ale nie ma nic wspólnego z modernistycznym desginem paryskich lotnisk — jest, za to, pełen kawiarni o nastrojowych wnętrzach i stołach z ciemnego drewna oraz bezcłowych perfumerii, których półki są aż po brzegi wystawione niebotycznie drogimi wodami toaletowymi. Na Sylvainie, ani tym bardziej na Julienie, nie robi to szczególnego wrażenia; jedynie Elise wydaje się zachwycona widokiem francuskich, kolorowych ciast i menażerii świecidełek za sklepowymi witrynami.
    — Sylvain… — zaczyna. — Jeśli czegoś nie zrozumiesz, to ani się waż czegokolwiek robić. Pytaj, słuchaj uważnie, upewniaj się. I nie próbuj robić nic na własną rękę... Nie śmiej się, mówię poważnie. Chryste. — kręci głową, a potem zerka na zegarek. — Zaraz otwierają bramki.
    Sylvain szczerzy się do matki, ale nie ma to nic wspólnego z domniemaną lekkomyślnością;  oboje wiedzą, że od niepokornej natury ratuje go tylko wyuczona przezorność. Oddaje resztkę rogala siedzącej na stołku Elise i odchyla się na krześle, Kobieta wygląda na zaaferowaną bardziej niż on, nerwowo bawi się dłońmi i chłopak ma wrażenie, że gdyby tylko mogła, od razu upakowałaby go samochodu i wywiozła gdzieś daleko, gdzie nikt nie słyszał o ICARUSIE — to tylko jeden z powodów, dla których nie mówi jej, do której grupy został przydzielony.
    — Nie byłam naiwna. — ścisza głos i garbi się nieco, łypiąc okiem na Juliena. — Znam cię. Wiedziałam, że możesz wpaść na coś dziwnego, czego nie będę pochwalać. Patrząc na Dolores myślałam o tych hiszpańskich filmach, w których nastoletni chłopcy wymykają się nocą przez okna i biorą udział w nielegalnych rajdach, ścigając się ze śmiercią w pogoni za pieniędzmi i adrenaliną. — tłumaczy. — Ale ciebie kreatywność trzymała się aż do końca.
    — Mówisz to tak jakbym już nie żył.
    — Niech cię ręka boska broni, Sylvain.
    — Czemu Elise dostała większą część rogalika?
    Oboje zerkają w stronę Juliena, tylko na chwilę przerywając bitwę spojrzeń. Carole zaciska usta i poklepuje po łbie siedzącą u nóg stołu Elodie, chyba nie zdając sobie sprawy z tego jak bardzo nerwowo to wygląda.
    — Smoki. — podsumowuje. — Postanowiłeś latać na smokach. Nawet nie wiem jak mam to nazwać.
    To tylko jedno słowo, a rozbrzmiewa predestynacją i otchłanią nieba.
    — Ja mówię na to przyszłość.
    Zebranie się od zajmuje im dłuższą chwilę — wygląda na to, że brak pośpiechu stanowi, swego rodzaju, cechę rodzinną.. Carole wkłada do torebki opakowanie ciastek kupione dla Elise i jako pierwsza rusza w stronę gate’ów, a Julien odwija smycz Elodie, którą obwiązał nogę stołu i szybko dogania matkę, prowadząc psa większego od siebie. Golden Retriever jest stary, dość powolny i wpół ślepy, ale nikomu zdaje się to nie przeszkadzać. Jedynie Sylvain zostaje nieco z tyłu, z Elise, która łapie go za rękę. Dziewczynka sięga do plecaka i przez chwilę drepcze ze starą, wysłużoną maskotką mrówkojada pod pachą.
    — Jesteś pewna? To poważna inwestycja. Nie będziesz tęsknić? — pyta, kiedy siostra podaje mu pluszaka. W odpowiedzi dostaje jedynie pokorne kiwnięcie głową. — W porządku.
    Hala odlotów jest przestronna, absurdalnie szeroka, ale wciąż za krótka, a kiedy przystają obok bramek, Carole szklą się oczy — ale zarówno ona jak i Sylvain postanawiają zgodne udać, że nic takiego nie miało miejsca. Przytula najpierw siostrę, która uparcie nie chce puścić jego ręki, a potem przyciąga do siebie Juliena: na koniec przykuca obok Elodie i całuje ją w rudawy łeb.
    — Tobie się aby coś nie pomyliło?
    Sylvain śmieje się, wtula nos w kark psa i głaska kciukiem miejsce, w którym kiedyś znajdywało się prawe oko. Krótka, zadbana sierść gnie się pod jego szczupłymi palcami. Elodie pachnie domem, trawą i cytrusowym odświeżaczem powietrza.
    — Odpal Dolores raz na jakiś czas, żeby się nie zastała. — mówi. Rzuca matce znaczące spojrzenie, jedno z tych cięższych, poważnych, ale gdzieś na dnie jego ciemnych oczu czai się wesołość i pogoda ducha. — A jakby dzwoniła Jean, to powiedz, że rozbiliśmy się o Everest.

    Chłód wstrzymuje mu oddech w gardle i czucie w palcach.
    W górach jest tak zimno, że palą go nozdrza, a ręce kostnieją z zimna — nie, żeby się tego nie spodziewał, ale zderzenie z rzeczywistością niemal gnie pod nim kolana.  Niebo jest jasne. obłędnie niebieskie i czyste jak łza, a wszystko co podsuwa mu wyobraźnia ogranicza się do skrzydlatych, nieprzyzwoicie wielkich bestii szybujących pośród górskich szczytów. Zastanawia się jak brzmiałoby echo ich ryku odbite od skał. Pejzaże himalajskich zboczy zapierają dech w piersi, ciśnienie jest surrealistyczne, a Sylvain momentami naprawdę zapomina o tym jak się oddycha..
    ICARUS jest palatium ze szkła i świateł: aliażem tropikalnej roślinności, niepodobnym do niczego co chłopak widział do tej pory, od Pałacu Wersalskiego do Kaplicy Sykstyńskiej. Przestronny hol wyłożony jest parkietem białym jak śnieg,, w którym migoczą światła ledowych lamp — tych samych, odbitych przez powierzchnię alabastrowych ścian. Sylvain, mimo ogólnej fascynacji, wyraz twarzy utrzymuje zachowawczy, tylko co jakiś czas rzucając krótkie spojrzenie wysokiemu mężczyźnie w kuloodpornej kamizelce, prowadzącemu go aż do szerokich, stromych schodów, pod którymi gromadzi się grupa ludzi. Jest ich, właściwie, zaledwie garstka, ale tak różnorodna, że chłopak nie wie na kim powinien zawiesić wzrok — przynajmniej do momentu, w którym u szczytu balustrady nie staje kobieta, bo wtedy wszystko okazuje się być jasne. Najpewniej właśnie tak wyglądała Persefona kiedy zstępowała do Hadesu.
    Sylvain krzyżuje ramiona i śledzi wzrokiem brunetkę, kiedy ta pokonuje kolejne stopnie. Właściwie jest ich dwójka: on jest starszy, elegancki i postawny, ona — smukła, wysoka i wytworna. Oboje wydają się przypominać raczej gości wystawnego bankietu niżeli głównodowodzących w Rezerwacie, chociaż nie da się ukryć, że to dziewczyna gra tutaj pierwsze skrzypce. Wydaje się być młoda, chociaż Peqiet, z własnego doświadczenia wie, że twarz niekoniecznie i nie zawsze zdradza wiek. Gdy się odzywa, jej głos jest pewny, a przekaz dosadny — spojrzeniem jasnych oczu wertuje każdego z osobna. Sylvain uśmiecha się do niej serdecznie, ciepło, wręcz bratersko i mruga lewym okiem, nie mogąc powstrzymać zaczepnej natury. Junona brzmi egzotycznie, ale, w jakiś sposób, znajomo.
    Z początku falujące powietrze nie wydaje mu się niczym szczególnym — chłopak przeciera oczy wierzchem dłoni, starając się pozbyć niewyraźnych, szklistych mętów.  Cały szkopuł w tym, że problem nie tkwi w samym spojrzeniu, a raczej, jak się okazuje, w sposobie postrzegania — bo bestii, która pojawia się za Junoną Veyron nie da się pomylić z niczym innym na świecie.
    Sylvain zna smoki głównie z baśni, legend i starych opowieści, właśnie z nich znają je także Elise i Julien — ale nic co do tej pory widział bądź przeczytał, nie równa się temu pokazowi mimezji. Nawet o czymś takim nie słyszał. Zwierze ma łuski niczym zrobione z ażurowego materiału, jest transparentne, półprzezroczyste i chłopak zastanawia się czego potrzeba, aby okiełznać coś takiego. Ma na rękach mnóstwo blizn od pogryzień psów, ale wygląda na to, że w tym przypadku próba jest tylko jedna. Jego ciemna brew podjeżdża aż pod linię włosów, kiedy smok zadziornie trąca bladą dłoń Junony. Nostradamus. Pasuje, co prawda nie brzmi tak dumnie jak Dolores, ale jest skłonny oddać temu ukłon. Dziewczyna stojąca obok szepce do siebie, a chłopak mimochodem spogląda w jej kierunku — prezencję ma groźną, ale uśmiech łagodny.
    — Duże mają tu te jaszczurki, co? — przychyla się nieco w jej stronę, ale wzrok utkwiony ma w gadzie i brzmi prawie zupełnie poważnie.
    Pierwszy głos dochodzi gdzieś z prawej strony i Sylvain wyciąga nieco szyję, żeby dostrzec jego właściciela. —  dobrze zbudowanego chłopaka w długich włosach. Jego angielski brzmi bardziej brytyjsko niż amerykańsko. Kontrola, konsekwencje, niesubordynacja. Peqiet szczerzy się, nie będąc do końca pewien co go rozbawiło i przenosi pełne wesołości spojrzenie na Junonę.
    — I ile wynosi średnia przeżywalność kontrahentów? — dodaje, podciągając rękawy swetra. — Jestem statystykiem. — wyjaśnia z przekornym uśmiechem i wzrusza ramionami.

Ostatnio zmieniony przez Sadystyczny (22-06-2019 o 12h30)

        Zgarbiona postać siedziała na szerokim parapecie przerzucając coraz to kolejną stronę notatnika. Ewidentnie czegoś szukała, jednak sama nie do końca wiedziała czego. Zależało jej na odszukaniu jakiejś wskazówki, któa pomoże jej rozwiązać zagadkę śmierci ojca. Niestety, bezkutecznie. Bella przejrzała te notatki już wielokrotnie, za każdym razem mając nadzieję, że dowie się czegoś nowego. Może i było to naiwne myślenie, ale odkąd dowiedziała się o przyjęciu do Projektu Icarus odzyskała wiarę w wyjaśnienie całej tej sprawy. Była to jedyna droga by znaleźć się bliżej ludzi zajmujących się, podobnie jak jej ojciec smokami. Choć wizja opuszczenia rodzinnego domu nie była dla niej niczym przerażającym, to w jej sercu pozostawał żal. W końcu musiała opuścić miejsce w którym spędziła całe dwadzieścia lat swojego życia, miała rodzinę – matkę i brata, a także przyjaciół – Stellę i Jake'a. To ich nie chciała stracić najbardziej, w pewien sposób byli jej dużo bliźsi niż biologiczna rodzina. Decyzja jednak została podjęta już dawno temu, gdy tylko zaproponowano jej udział w przedsięwzięciu. Wtedy niewiele myślała o konsekwencji swoich decyzji i tak naprawdę od razu oznajmiła, że przyjmuje ofertę. Od tamtej chwili Bella każdą wolną chwilę spędzała na czytaniu o smokach, edukowaniu się w ich kwestii jeszcze bardziej, choć tak naprawdę od dziecka posiadała o nich jakąś, nawet nie aż tak bardzo podstawową wiedzę. Smocza tradycja w jej rodzinie była bardzo silna i mimo, iż w przeszłości nie wiedziała czym jest ona spowodowana, to chłonęła wiedzę o niesamowitych stworzeniach z wielkim zapałem. O samym Icarusie wiedziała niewiele, w końcu był on ściśle tajny, ale znała już wynik ankiety, która przypisała ją do grupy ofensywnej, a także testu, z którego dobry wynik pozwalał jej zabrać ze sobą dodatkowe kilogramy bagażu, przeznaczone na ubrania. Dziewczyna nie ukrywała swego zadowolenia z tego powodu, bo mimo, iż nie lubiła stroić się jakoś szczególnie, to czuła się choć trochę pewniej ze świadomością, że zabierze cząstkę domu ze sobą na przygodę. Bo w gruncie rzeczy, właśnie tym był dla niej Icarus – świetną okazją do nauki nowych rzeczy i przeżyciem niezapomnianej przygody, jednocześnie rozwiązując zagadkę sprzed lat.
        Bella wstała i włożyła notes do większej walizki, kładąc go obok swoich własnych notatek i drugiego notatnika po ojcu. Tuż obok znajdowała się niewielka sterta jej ulubiony ubrań, a na wierzchu trzy zdjęcia w ramkach. Nie wiedziała za bardzo, co jeszcze może ze sobą zabrać, słyszała bowiem, że większość potrzebnych rzeczy zostanie im przydzielonych na miejscu. Jej uwagę przykuł kawałek Onyksu, który kiedyś dostała od ojca. Nie był ani szczególnie duży, ani ładny, w zasadzie nie został nawet oszlifowany, ale dla Belli znaczył bardzo dużo. Podniosła go z półki i wygrzebała z jednej z szuflad kwałek rzemyka, który został jej po innycm naszyjniku. Obwiązałanim kamień dookoła, tak by przypadkiem go nie zgubić,a potem założyła sobie naprędce wykonaną ozdobę na szyję. Po dopakowaniu kilku niezbędnych według niej rzeczy zamknęła niewielką walizkę i postawiła ją obok drzwi. Nie pozostawało jej nic innego jak pożegnac się z najbliższymi i ruszyć w świat.
        Dopiero po wejściu na pokład samolotu, do Belli dotarło, że już za chwilę przyjdzie jej się zmierzyć z wyzwaniem, na które mogła być zarówno przygotowana świetnie, jak i wcale. Nigdy nie miała faktycznego kontaktu ze smokiem i mimo że posiadała obszerną wiedzę teoretyczną to poczuła nagłe uczucie ogarniających ją wątpliwości. Skąd miała wiedzieć, że da radę? Ale czy miała jakąś inną możliwość, niż dac z siebie wszystko i sprostać wszystkich oczekiwaniom organizatorów przedsięwzięcia? Nieszczególnie. Jedyne, co pozostało młodej kobiecie, to zrelaksować się i cieszyć podróżą przed kolejnymi trudnymi dniami, miesiącami i latami, bo w końcu miała spędzić w Projekcie aż pięć lat. Nie była pewna czy oznaczało to, że przez ten czas będzie odcięta od rodziny i przyjaciół, ale właśnie taki zakładała najgorszy scenariusz. Bella nie miała problemu z dostosowywaniem się do nowego środowiska, liczyła jednak, że ludzie, których spotka w Icarusie, będą choć względnie sympatyczni i nie wejdzie z nimi w konflikt już na samym początku. W końcu, mieli siedzieć w tym razem, więc powinny ich łączyć ciepłe stosunki.
        Gdy dotarła na miejsce była dużo spokojniejsza, niż w trakcie podróży, a budynek który ukazał się jej oczom był zjawiskowy. Bella czuła się naprawdę wyjątkowo mając możliwość bycia częścią czegoś tak niezwykłego jak Projekt Icarus. W końcu była dość przeciętną dziewczyną , która pozornie nie wyróżniała się z tłumu niczym szczególnym. Czy więc możliwe było, by swoją obecność w Icarusie zawdzięczała znanemu w smoczym środowisku ojcu? Clarke naprawdę żałowała, że nie miała okazji bliżej poznać tego człowieka, w końcu zmarł, gdy była jeszcze małym dzieckiem. Była to niewyobrażalnie duża strata, z którą dalej się nie pogodziła. Po przejściu wszystkich procedur, mających na celu zagwarantowanie wszystkim należytego bezpieczeństwa, Bella wkroczyła do przestronnego holu, prowadzona przez jednego z ochroniarzy, który jeszcze chwile wcześniej był zajęty ważeniem jej bagażu. Nie przekroczył on limitu, można by wręcz powiedzieć, że dodatkowe dwa kilogramy, które zostały jej ofiarowane były niepotrzebne.
Na miejscu zebrała się już niewielka grupka osób, do której Bella pośpiesznie dołączyła. Z fascynacją rozglądała się dookoła i patrzyła po twarzach swoich towarzyszy, z którymi przypuszczalnie będzie musiałą spędzić następne lata. Stanowili dość różnorodną mieszankę. Zachwyt całą sytuacja przerwało wejście młodej kobiety, o czrny włosach i towarzyszącego jej mężczyzny, widocznie starszego. Byli ubrani aż przesadnie elegancko, co dodawało im szyku, którego zdecydowanie brakowało zarówno Belli jak i całej grupce, przyglądającej się wejściu tej dwójki. Oboje przedstawili siebie i Projekt. Belli zdawało się oczywiste, że to oni byli najważniejszymi osobami w tym przybytku, lecz nie znaczyło to jeszcze, że darzyła ich szacunkiem, jednak coś, co pozostało w głowie Belli na dłużej, to nazwisko Junony. Veyron. Była przekonana, że gdzieś już je kiedyś widziała, tylko nie była pewna gdzie. Była natomiast przekonana, że nie widziała w życiu jej imienia, bo gdyby było inaczej – zapamiętałaby je. Było nietypowe i przyciągające uwagę. Dziewczyna zawsze chciała mieć mniej pospolite i powszechne imię niż jej własne, ale teraz już nie brdzo miała co z tym zrobić. Utkwiła swój wzrok w Junonie, lecz wtem za jej plecami pojawił się smok. Najprawdziwszy smok. Na pierwszy rzut oka Bella doszła do wniosku, że jest to Chameleon, lub gatunek bardzo do niego podobny. Był dość charakterystyczny, więc rozpoznanie go nie powinno sprawiać kłopotu ludziom z chociażby minimalna wiedzą o smokach, a młoda Clarke niewątpliwie taką posiadała. Nie zmieniało to faktu, że stworzenie było zjawiskowe, a choć dziewczyna nie okazała tego, była prawdziwie zachwycona. Nie mogła się doczekac następnych miesięcy ćwiczeń na grzbietach najprawdziwszych, żywych smoków. Nostradamus był piękny, majestatyczny i zapewne silny, dokładnie taki, jakie potrafiły być smoki według tego, czego dowiedziała się Bella.
        Przyszedł czas na pytania, a dziewczyna od razu usłyszała dwa męskie głosy. Jeden z nich pytał o poziom kontroli, z którym przyjdzie im się zetnąć. Sama planowała zadać podobne pytanie, ale została przez niego wyprzedzona. Drugi chłopak, mówiący z wyraźnym, francuskim akcentem, stał tuż obok niej, a jego pytanie należało do tych humorystycznych. Clarke uśmiechnęła się pod nosem spoglądając to na niego, to na panią „głównodowodzącą”. To określenie przyprawiało dziewczynę o mdłości, mimo że sama Junona wywarła na niej dobre wrażenie i wcale nie chciała być do niej uprzedzona, bowiem, przynajmniej na początku była skazana na pomoc Veyron, chociażby w postaci oprowadzenia po terenie. Po głowie Belli dalej chodziła jedna myśl – czemu nazwisko dziewczyny było jej znane?

Ostatnio zmieniony przez Eadlyn03 (23-06-2019 o 12h19)

_______________________________何海隆

     W rodzinie He nie było słynnych aktorów, reżyserów, modeli, piosenkarzy czy innych celebrytów. Jednam mimo tego, na portalach plotkarskich często pojawiały się artykuły o nich. He HuaiSang wykupuje kolenie dobrze prosperującą firmę. Żona multimiliardera He SongLan była widziana na Majorce – jak bogaci się bawią na wakacjach? Syn słynnego, chińskiego multimiliardera He HaiLong chodzi na uczelnię w ubraniach wartych kilkadziesiąt tysięcy dolarów. Rodzina multimiliarderów He pojawia się na terenie projektu ICARUS.  Czy są nowymi donatorami kontrowersyjnego i tajemniczego projektu?
    Ostatni nagłówek jeszcze nie pojawił się w prasie, ale żaden z trójki Chińczyków nie łudził się, że się nie pojawi. Z jakiegoś powodu ludzie lubili się interesować tym co robią i jak gruby jest ich portfel. Od czasu do czasu ich prawnicy wygrywali za nich sprawy w sądach za naruszenie wizerunku. Oczywiście żadne z rodziny He na rozprawie się nie pojawiło – byli poważnymi i zajętymi ludźmi.
    Pan He HuaiSang miał na sobie idealnie skrojony, elegancki garnitur, pani He SongLan miała na sobie piękną sukienkę, zaprojektowaną w jednym z najsłynniejszych domów mody. Obydwoje wyglądali na szczęśliwe małżeństwo, które do wręcz niemożliwie olbrzymich rozmiarów powiększyło odziedziczoną fortunę. Co więcej – nawet byli szczęśliwi. Razem ciągle powiększali majątek, nie kłócili się i byli bardzo zgrani, jednak nie było między nimi miłości. Obydwoje mieli wielu kochanków, którzy już co raz częściej byli w wieku ich syna.
    Ich syn z kolei nie wyglądał zbyt szczęśliwie, za to wyglądał bardzo poważnie. Rzadko się uśmiechał, często nosił okulary przeciwsłoneczne i maskę na twarzy – nie lubił widzieć siebie w Internecie, a gwarantowało mu to jakąś anonimowość. Między innymi teraz – do ekstrawaganckich ubrań od znanych projektantów założył maskę antysmogową i lenonki. Bardzo dbał o swoją prezencję, więc rodzice musieli trochę czekać nim ich syn dobierze odpowiednie ubrania do swojego długiego płaszcza. He był bardzo zły na limit pięciu kilogramów, bo z chęcią zabrałby drugi płaszcz, który był nieco mniej elegancki, ale wtedy sama walizka ważyłaby ponad limit, a co dopiero z płaszczem. Jednak ostatecznie zmieścił się w limicie, chociaż gdyby był jakiś limit wartości rzeczy, to przekroczyłby go dość poważnie. Same ubrania które miały na sobie, były warte więcej niż zarabiał cały personel na lądowisku dla helikopterów razem wzięty.
    Ciągnął za sobą walizkę. Jego miny nie było widać zza maski, ale zdecydowanie nie był zadowolony. Jednak grzecznie przystanął przy rodzicach, zupełnie jakby pozowali do jakiegoś prestiżowego magazynu. Czekali, aż ktoś po nich przyjdzie. Ktoś ważny, bo nie zamierzali słowa zamieniać z nieważnymi ludźmi. Byli poważnymi ludźmi.
    Już sam fakt, że czekali był niedopuszczalny. Co prawda to była tylko chwila, jednak musieli czekać. Naprzeciwko nim wyszło troje ludzi. Po kolei się przedstawiali. Najpierw Sergey Sodomorov, który miał być opiekunem grupy dyplomatyczno – taktycznej, zaraz potem Jonathan Samos, opiekun grupy ofensywnej, a na końcu jedyna kobieta w całym gronie.
-Nazywam Alaia Colette – Lyon, jestem opiekunką grupy defensywnej, do której został przydzielony państwa syn –powiedziała rzeczowo i oschle, jakby podlizywanie się bogaczom było dla niej hańbiące. He HaiLong tylko przewrócił oczyma, czego za okularami nie było za bardzo widać. No tak, bo jego tam nie było i był cudzym synem, a nie samodzielnym człowiekiem.  Chciałby, żeby chociaż raz zachowali pozory, że to nie o pieniądze jego rodziców chodziło.
    Jego rodzice również się przedstawili. Samodzielnie, a na końcu, oczywiście nie pozwolili synowi na bycie indywidualną jednostką i musieli go przedstawić. Jednak na to, młody panicz He nie zareagował. Rodziców traktował z szacunkiem – w końcu dla nich był wzorowym dzieckiem. Rodzice mogli, bo byli rodzicami.
-A to nasz syn, He HaiLong – powiedział dumnym tonem, starszy pan He. – Jesteśmy niebywale dumni, że może stać się częścią tego projektu.
-Studiował historię naturalną, a praktyki robił przy najsłynniejszych wykopaliskach. Jesteśmy pewni, że będzie przydatny nawet w laboratorium – pochwaliła go matka, na co tylko jej syn skinął głową w ramach podziękowania.
    Starzy i poważni ludzie rozmawiali między sobą. Młody, lecz nie mniej poważny He nic nie mówił, jedynie słuchał uważnie.  Dopiero po chwili zaprowadzono ich do wnętrza budynku, gdzie było zdecydowanie cieplej i nie wiał chłodny wiatr. Z tej perspektywy budynek projektu podobał się He. Nie sądził, że zgromadzono tyle środków, by wybudować tak nowoczesne zabudowania w Himalajach. Bardziej prawdopodobne było dla niego, że wykorzystują jedną ze starych, tybetańskich świątyń buddyjskich, porzuconych w górach, a tu jednak nie. Miał nadzieję, że jakość budynku, przełoży się na jakość jedzenia jakie serwowali, bo jak na razie, w jego opinii nie przekładało się to na załogę.
    Trójka opiekunów oprowadzała ich trójkę po budynku. Państwo He ciągle o coś pytali i żywo rozmawiali, jednak ich syn nic nie mówił. Nie ściągnął maski, ani okularów, grzecznie ciągnął swoją małą walizkę.
-Czy państwa syn mówi po angielsku ? – spytała w pewnym momencie kobieta. Wywołało to falę śmiechu ze strony państwa He. Ich syn nic nie powiedział.
-Ależ oczywiście, że mówi. Czasem nawet lepiej niż po chińsku – zaśmiał się He HuaiSang, zerkając na swoje jedyne dziecko.  He HaiLong znał to spojrzenie – to był czas na popisanie się.
    -Oczywiście, że mówię po angielsku, wystarczyło zwrócić się do mnie, zamiast moich rodziców, pani Colette – Lyon – odpowiedział uprzejmym, aczkolwiek bardzo sztucznym tonem. Nawet wysilił się, by uśmiechnąć się pod maską, chociaż nikt tego nie widział. Kobieta spojrzała w jego stronę, jego rodzice jedynie znowu się zaśmiali. Nie sztucznie, całkiem autentycznie. Odkąd wysiedli z helikoptera wiedzieli, że ich syn będzie uszczypliwy. Wiedzieli nawet wcześniej – kiedy tylko pojawiał się temat projektu, stawał się uszczypliwy dla osób trzecich. Nie był zbyt chętny do uczestnictwa w projekcie, ale przez myśl mu nie przeszło, by odmówić – miał to zrobić dla prestiżu i honoru jego rodziny.
    Ostatecznie został zaprowadzony do holu, gdzie zbierali się powoli inni ludzie – nowi członkowie projektu. Wymienił kilka zdań z rodzicami, którzy obiecali go odwiedzać i przywozić ubrania i kosmetyki. Podziękował im, jednak się nie przytulili. Skłonił im się głęboko
-父母感谢 – powiedział w ich stronę, po czym się wyprostował. Spojrzał na trójkę opiekunów  i skłonił się nieznacznie – Do widzenia – pożegnał się, po czym dołączył do swoich rówieśników.
    Tam znowu czekał. To było  n i e d o p u s z c z a l n  e. Jednak nie wyrażał jakichkolwiek oznak zniecierpliwienia.  Stał prosto i korzystając z tego, że nie miał zamiaru ściągać okularów, wodził wzrokiem po innych. Skłamałby, gdyby powiedział, że nie jest ciekawy ich pochodzenia, jednak w obecnej chwili nie miał ochoty, by kogokolwiek poznawać.
    Nieco dłuższą chwilę niż powitanie jego rodziny, zajęło dwójce ludzi powitanie ich jedenaściorga. He ich trochę kojarzył, jednak zachodnie twarze nadal były łudząco podobne. Prawdopodobnie widzieli się na jakiejś uroczystości dla bogatych i wpływowych ludzi, na których He bywał od małego.
    HaiLong ogólnie oceniał przychylniej ludzie, których konta bankowe miały najlepiej kilkanaście zer na koncie. Stąd zanim Darfur i Veyron zaczęli mówić, miał jeszcze dobre nastawienie. Ale nie lubił, kiedy używało się na niego populistycznych haseł. Nie dał tego po sobie poznać jednak poczuł się zniesmaczony. Czyżby ludzie przyjęci do projektu byli takimi idiotami, że tak trzeba było ich sobie owijać wokół palca?
    Przemowa byłaby jeszcze do zrozumienia, gdyby nie zaczęli się popisywać smokiem. Może w rzeczywistości to była zazdrość, bo sam He nigdy wcześniej nie miał pupila, a co dopiero mówić o takim pupilu, jednak w tamtym momencie przeważało a b s o l u t n e  z n i e s m a c z e n i e. Smok miał zrobić na nim wrażenie? Był studentem historii naturalnej, składał szkielety kilkukrotnie większych dinozaurów, na praktykach pomagał w konstrukcjach modeli ruchomych gadów sprzed tysiącleci. Stał wyprostowany i nie reagował. Miał się go bać? To oni się powinni bać prawników jego rodziców, gdyby He spadł włos z głowy.
    Nie odezwał się ani słowem, kiedy zaczynały padać pytania. Stał prosto i po prostu czekał. Jedynie podczas przerwy między pytaniami zaczął ściągać maskę z twarzy. Powoli ją odpinał, by spokojnie zawisła mu na szyi, skupiając na sobie spojrzenie kilku osób. Mógł wyglądać, jakby miał coś do powiedzenia, lecz tak nie było. Kiedy maska spokojnie opadła na szyję, podciągnął okulary do góry, zostawiając we w potarganych przez himalajski wiatr włosach.
    Zagrabił sobie kilka minut ciszy, których wykorzystywać nie miał zamiaru. Pytanie czy to żart? zdecydowanie nie było na miejscu.

    Telefon zabrzęczał po raz kolejny. Ingrid spojrzała na niego, w duchu modląc się, aby to nie była jej komórka. Spojrzała niechętnie na trzymaną rzecz w ręce i gdy zobaczyła słowo „mama” w jej umyśle zaczęła rozgrywać się walka. Urażona duma nie pozwalała jej odebrać połączenia, ale wewnętrzna chęć porozmawiania z rodziną przed odlotem z Moskwy walczyła zaciekle. Przed oczami stawał jej obraz załamanej matki, którą, pomimo ich ostatnich kłótni, bardzo kochała, podobnie jak ojca i trójkę sióstr, bo ona nie chciała odebrać telefonu po raz czwarty. Teraz nadarzyła się jedna z ostatnich szans, aby podreperować nadpsutą relację i zapomnieć o waśniach.
    Wyświetlacz zgasł. Kolejna informacja o nieodebranym połączeniu wyskoczyła na ekranie, a ona jeszcze parę chwil patrzyła na to. Jej samolot odlatywał za godzinę, a bramki otwierały się za dziesięć minut o ile wszystko poszłoby bezproblemowo. Westchnęła ciężko, już wybierając numer matki. Druga strona jej umysły była bardziej uparta i wygrała, zmuszając ją, aby schowała kwaśne słowa głęboko w usta i pogadała z matką.
    Wystarczył jeden sygnał, aby odebrała. Naturalnie zbyt wysoki głos stał się bardziej piskliwy niż zazwyczaj, krzycząc:
    – Nic ci się nie stało!? Ingrid? Ingrid?! Dziecko drogie, odezwij się!
    – … nie mamo, wszystko jest okej– powiedziała niepewnie, odsuwając telefon od ucha.–  Po prostu…– Co ona tak właściwie miała jej powiedzieć, aby nie pokazać, jak bardzo wściekła była?– ... pomyliłam swój bagaż i… – Wymyślenie kłamstwa było łatwe, lecz takiego fałszu, aby Anna nie zorientowała się, że córka ją kłamię to już inna bajka, a z drugiej strony zażenowanie zalewało ją od stóp do głów, gdy tylko myślała o tym, co musiała przeżywać jej matka.–… i tak się jakoś stało, że musiała go trochę dłużej poszukać– dokończyła niepewnie, ściskając dłoń w pięść. Cała jej twarz pokryła się czerwienią na samą myśl jak idiotycznie zachowywała się przez ostatnie dwie godziny.
    – Na pewno?– Wyraźnie słyszała powątpienie w jej głosie.–  Córciu… ja się kiedyś nabawię przez ciebie szarych włosów– westchnęła ciężko, lecz z powodu ulgi, a nie kolejnych zmartwień.– Cieszę się, że wszystko się tak skończyło. Eh… tylko nie pomyl bagażu w Nepalu. Jak tam go zgubisz to ja nawet nie wiem na jaki adres bym miała tobie nowe rzeczy przysłać.
    Nastała między nimi krótka chwila ciszy, której żadna z kobiet nie chciała przerwać. Ingrid spojrzała na zegarek, zaciskając mocno usta. Zostało jej dokładnie pięć minut do otwarcia bramek, a musiała jeszcze szybko rozmówić się z rodziną.
    – Mamo, przepraszam. Nie chciałam, aby tak potoczyła się nasza rozmowa na lotnisku. Rozumiem, że się denerwujecie i…
    – Nie, Ingrid. To my powinniśmy ciebie przeprosić. Każdy na ciebie naciskał, abyś znalazła sobie jakiś cel w życiu, a kiedy już to się stało, nie otrzymałaś od nas wsparcia. Córciu, my naprawdę się z tatą cieszymy, że dostałaś się do tego projektu. Jak tylko wrócisz na wakacje do domu to pojedziemy tam gdzie tylko będziesz chciała. I kupię ci jakieś nowe kapelusze.
    Dlaczego dopiero w takim momencie łzy napłynęły jej do oczu? Na lotnisku w Oslo kłócili się we trójkę, gdy pozostaje trzy osoby z rodziny stały, patrząc na nich i nic nie robiąc. Wtedy nawet nie myślałam o tym, że będzie jej smutno z powodu rozstania. Żałowała, że wzięła ze sobą album ze zdjęciami, bo jeszcze by on jej przypominał o zepsutych relacjach rodzinnych, ale teraz minęło parę godzin i każdy ochłonął. Na obecną chwilę mogła jedynie wypominać sobie, iż wcześniej nie poszła po rozum do głowy i ich porządnie nie przeprosiła.
    – Podejdziesz do taty i dasz mnie na głośnik?– spytała cicho, wiedząc, że musiała zrobić jeszcze ten jeden krok do przodu, aby mieć spokojny umysł, jak trafi do Nepalu i kwater. – Za chwilę będę miała odprawę i nie wiem jak to będzie z rozmową– dodała, a stres narastał w niej z każdą chwilą.
    – Tak, oczywiście!– krzyknęła matka. Wyraźnie w tle usłyszała charakterystyczne skrzypnięcie fotelu, a potem kroki kobiety.–  Bjørn, chodź tutaj! Szybciej! Ona zaraz będzie miała odprawę!
    – Już, już idę! Dziewczynki, chodźcie!   
    Zaciskając usta wstała, widząc w oddali otwierające się bramki. Zaskoczył ją widok dwójki ludzi z psami zamiast robotów, które wykonywała znacznie bardziej profesjonalnie swoje zadanie, ale nie skomentowała tego głośno, bardziej skupiając się na tym, aby zabrać swój bagaż i uważnie wsłuchać się w dźwięki pochodzące z telefonu.
    – Ingrid?– usłyszała w pewnym momencie niski głos swojego ojca. Od razu ścisnęła mocniej komórkę.
    – Hej tato. Ja chciałabym…
    – Cieszę się, że słyszę twój głos.– Wszedł jej w słowo.– Ingrid, jeżeli chodzi o kwestię połączeń, to nie martw się. Właśnie przeglądam oferty rozmów między Nepalem a Norwegią. Jak tylko dotrzesz na miejsce i zobaczysz gdzie jest zasięg, a gdzie nie, to wykupię tobie całoroczną taryfę. Tak abyśmy mogli rozmawiać ze sobą codziennie i…
    – Dziękuję tato.– Tym razem to ona przerwała ojcowski monolog. Uśmiechała się od ucha do ucha, czując jak łzy napływają jej do oczu. Wytarła palcami powiekę, uważając, aby za bardzo nie rozmazać makijażu. Czuła, jakby wreszcie w jej życiu nareszcie zaczynały rozwiązywać się jakieś problemy, a stres związany z projektem i tym, co zobaczy na miejscu, zastąpiło szczęście i zaskoczenie. Nie spodziewała się, że jej ojciec, ten sam, który najgłośniej sprzeciwiał się jej wyjazdowi na projekt, teraz sam zakasał rękawy i chciał pomóc córce.
    Stanęła na końcu kolejki na odprawę, kurczowo ściskając torbę. Nie zwracała uwagi na ludzi stojących przed nią. W najmniejszym stopniu nie rozumieli tego, co właśnie mówiła do rodziców i cieszyła się z tego powodu. Była to jej namiastka prywatności w jednym z największych i najbardziej zatłoczonych lotnisk na świecie.
    – Tato daj mi Ingrid!– Liv, pomyślała Ingrid, uśmiechając się jeszcze szerzej, aż zabolały ją policzki.– Ingrid, ty durniu, jak ty możesz tak długo nie odbierać od nas telefonu?!– Jej trzynastoletnia siostra oburzyła się głośno, lecz Ingrid tylko zaśmiała się cicho w odpowiedzi.
    – Ha, dzięki mały gówniaku– odparła sarkastycznie i znów zachichotała pod nosem.
    – Ej! Ingrid! Nie nazywaj mnie tak przy ludziach! I… ja pierniczę, Ingrid, weź dzwoń do nas często i posłuchaj mnie teraz, bo pewnie zaraz Berit i Astrid będą chciała wyrwać mi smart watch. Mama już wariuje, a tato wyskakuje z oszczędności, aby wykminić, która oferta jest najdroższa, znaczy się najlepsza. Więc no… wyślij im jakąś kartę czy coś, sis, dobra? Oni chyba do reszty skołtunieją jeżeli nie dostaną czegoś od ciebie– ściszyła głos do konspiracyjnego szeptu, a potem niespodziewanie dodała.–  A teraz masz Berit, bo już się mnie czepiła jak jakiś szczur.– W połowie wypowiedzi głos lekko jej się załamał, ale szybko odzyskała rezon i zanim większe emocje zdążyły wypłynąć na zewnątrz to oddała telefon młodszej.
    – Ingrid, Ingrid, powiedź, ładnie jest w Moskwie?– zapytała jedenastoletnia Berit.– Wyślij mi na bluetootha zdjęcia! I chcę, żeby one pachniały!
    – Nie ma sprawy, zaraz wyślę….
    – Sledujszi!
    Od razu podniosła głowę, patrząc się na starannie ogolonego mężczyznę z głupią miną. On chyba od razu zrozumiał, że miał do czynienia z obcokrajowcem, bo natychmiastowo się poprawił i powiedział z silnie rosyjkim akcentem:
    – Teraz pani. Poproszę bagaż.
    – Ingrid zadzwoń, gdy będziesz miała czas!–  Dziewczyna od razu spojrzała na telefon, lecz jedyne, co usłyszała to „czas” i nic poza tym.– Do zobaczenia córciu!– W tle rozległo się wspólne „pa” trójki sióstr i krótkie „kocham cię” ze strony ojca. Po tym się rozłączyli, nie dając powiedzieć Ingrid „do usłyszenia”. Z lekkim zakłopotaniem schowała telefon, gdy zobaczył, że mężczyzna wyciąga ręce po jej torbę, a z tył rozległy się niezrozumiałe, gniewne pomruki. Zaśmiała się krótko z zażenowania i już nie zagradzając dalej kolejki zrobiła parę kroków w przód, czekając aż ją przeskanują i przekażą jej torbę, która wyjątkowo nie miała trafić do luku bagażowego.





    Pomijając dosyć ferelny początek związany z paskudną pogodą, spóźnionym kierowcą i faktem, że dostała kawę bez cukru, początki pierwszego dnia projektu mogła uznać za udane. Wiatr nie zwiał jej kapeluszu, a ona wyglądała „okej”. Pewnym krokiem weszła do sali, którą pokazał jej ochroniarz i z niemałym zaskoczeniem odkryła, że nie była sama. No fakt, inni ludzie też mogli brać udział w projekcie i…. właściwie to ona sama nie wiedziała, dlaczego tam bardzo zaskoczył ją ten widok. Ludzie wyglądali jakby wyjęto ich z okładek dla modeli, a nawet jeden Azjata trafił im się w gratisie. Aż bardziej naciągnęła kapelusz na głowę, aby zakryć i tak niewidoczne odstające uszy.
    Stanęła sobie z boku, aby nikomu nie wadzić. Torbę odebrał od niej ochroniarz, gdy poprosiła go, aby przechował ją w jakimś suchym miejscu. Może nawet była szansa, że dostarczą jej bagaż do pokoju i pozwolą ze starego telefonu przepisać numer do przyjaciółki?
    Nawet nie zdążyła dobrze oprzeć się o ścianę i rozważyć, jak mogłaby zawiązać znajomości z innymi (a w szczególności z tym Azjatą), gdy do pokoju weszła dwójka ludzi. Jedna młoda dziewczyna i jakiś starszy od niej mężczyzna, lecz to nie oni zwrócili największą uwagę Sorberg. Z coraz większym zaskoczeniem, a potem przerażeniem obserwowała wychodzącego z cienia smoka. Miała już kiedyś kontakt z jednym, ale on był malutki, słodki, a tamten wyglądał jakby miał zaraz kogoś zamordować. Zatkało ją i zanim pomyślała, co mówi, krzyknęła:
    – Ja p********!– Aż cofnęła się jeszcze bardziej do tyłu, obserwując wielkiego gada. Słuchał się on poleceń tamtej dwójki, ale no żesz cholerna jasna, dlaczego nikt jej nie powiedział wcześniej.
    Gdy tylko zdała sobie sprawę z tego, co zrobiła i powiedziała, czerwień zalała jej policzki, a ona zastanawiała, jak tutaj skryć się pod ziemie. W końcu znajdowali się w pierniczonej górze, na pewno musiało być jakieś miejsce, w którym mogłaby się ukryć i przeczekać te fale wstydu, bo właśnie to na siebie sprowadziła. Już wiedział o czym ludzie będą później plotkować, już wiedziała.

----------------------------------------

    Stanęła w przejściu, szykując się do opuszczenia pokoju, w którym spędziła całe dotychczasowe życie. Nie był może przestronny, ale był jej, czuła to, gdy po raz kolejny zaciągnęła się zapachem wszechobecnego jaśminu, arbuza i cytrusów. Zmrużyła oczy i zacisnęła usta, rozkoszując się tą chwilą. Strasznie się ociągała z wyjściem do samochodu, odwlekała to w czasie, jak tylko była w stanie. W głowie piętrzyły się jej pytania, na które nie znała odpowiedzi — jeszcze nie. W końcu wzięła głęboki wdech i odważnie cofnęła nogę, jednocześnie zamykając za sobą drzwi. W tym samym czasie usłyszała wołanie matki z dołu. Zdążyła wrócić ze szpitala, by pożegnać się z córką.
    Wiera zeszła na dół do holu i rzuciła jeszcze raz okiem na swój bagaż. Za oknem dojrzała ścianę deszczu, na co chciała przekląć, ale z racji obecności matki, ugryzła się w język, słysząc podświadomie te całe zawodzenie: „Jak ty się wyrażasz młoda damo?”, „Nie tak cię z ojcem wychowaliśmy”, „Myślałam, że jesteś mądrzejsza, zawiodłam się na tobie”. Taaa, zdecydowanie nie uśmiechało jej się słuchać reprymendy o niepoprawności słownictwa. Wolała, by te ostatnie wspólne chwile przeminęły jak najspokojniej.
    Już sam fakt, że rodzice się jej pozbywają tylko i wyłącznie dla swojej wygody, był wystarczający, by nie starać się nadwyrężać strun głosowych. Zamiast tego, uśmiechała się najserdeczniej, jak tylko potrafiła. Jak kiedyś, kiedy była jeszcze idealnym dzieckiem swoich rodziców. I była szczęśliwa — tak jej się przynajmniej wydawało.
    — Naprawdę, powinnaś być nam wdzięczna, że tak to się wszystko kończy — powiedziała pani Siergiejew, niewysoka kobieta o surowych rysach twarzy, bladej cerze i kruczo-czarnych włosach. Wiera tylko mruknęła w odpowiedzi, patrząc się na czubki swoich pstrokatych kaloszy. — Poszerzamy twoje horyzonty, dajemy możliwości na coś, o czym zwykły obywatel mógłby tylko pomarzyć — kontynuowała, szarpiąc za parasolkę stojącą w stojaku. — Powinnaś nam być wdzięczna…
    — Wdzięczna? — zapytała. Nie wytrzymała narastającego w niej ciśnienia, czuła, że prędzej czy później to się stanie, wybuchnie. — Za co? Że pozbywacie się mnie jak niechcianego psa? Niewygodnego szczeniaka, który niesfornie gryzie wam kapcie? Bo to dla was hańba, że córka nie poszła w wasze ślady prawda? Co by powiedziała na to ta cała banda zadufanych w sobie dupków? Lepiej się pozbyć problemu, masz rację… mamo! — prychnęła i nie czekając na odpowiedź, chwyciła swoją torebkę, po czym wybiegła z domu, kierując się na postój taksówek. Nie chciała już, by matka ją odprowadzała, nie po tym, gdy po raz kolejny poczuła się jak jakaś pomyłka. Życiowy, nieudany eksperyment.
    Gdy wsiadła do taksówki cała przemoczona, poczuła jak pęka. Schowała twarz w dłoniach, starając się, by nie pokazywać się kierowcy w lusterku. Chciała uniknąć jakichkolwiek pytań, a kierowcy w Petersburgu bywają wścibscy. W zasadzie to wolała uniknąć jakiejkolwiek rozmowy. Nie miała ochoty — jak zwykle.
    Po dotarciu na lotnisko poczuła wcześniej nieznaną niepewność, lęk przed nieznanym. Mimo wszystko nie cofnęła się, nie zrezygnowała. Brnęła do przodu, by jak najszybciej wyrwać się z tego miasta. To ją napędzało, chciała w końcu coś zmienić.
---------------------------------------------------------• • •
    Podróż samolotem nie należała do najprzyjemniejszych. Wielokrotnie Wiera była zmuszona do skorzystania z łazienki bądź papierowych torebek, na które dziwnie reagował jej sąsiad, siedzący obok. Co najmniej jakby za chwilę i on musiałby skorzystać z podobnej, na widok wypluwanej przez dziewczynę zawartości żołądka. Jednak Siergiejew niezbyt się tym przejmowała, nie miała nawet w zamyśle, by przeprosić. Liczyła na wyrozumiałość ze strony współpasażerów. W końcu niecodziennie lata się samolotem z lękiem wysokości, ale nie miała zamiaru nikomu tego wyjaśniać.
    W końcu, gdy po męczącej podróży udało jej się dotrzeć na miejsce, odetchnęła z ulgą. Obiecała sobie, że nigdy więcej nie porwie się z motyką na słońce i nie wybierze sama w nieznane. Byłoby jej łatwiej, gdyby mógł z nią jechać Irina, jej młodsza siostra, która z racji na pracę rodziców, głównie pozostaje pod opieką babci. Na wspomnienie o siostrze i o tym, że nie była w stanie się z nią pożegnać, poczuła, jak po policzku spłynęła jej łza. Szybko przetarła ją wierzchem dłoni i pociągnęła nosem. Nie chciała w nowym miejscu okazywać słabości.
    Po wejściu do środka i kontroli lepszej niż na lotnisku w Petersburgu, w końcu mogła przejść przez coś, co wyglądało jak jakiś hol główny, ale nie do końca była pewna, czy to na pewno to. Bardziej przypominało to jakiś zamknięty deptak, chociażby z racji na wszechobecną roślinność, której mogłoby pozazdrościć niejedno Petersburskie osiedle.
    Dopiero gdy znalazła się u podnóża schodów, zauważyła, że osoba, która towarzyszyła jej od wejścia, ulotniła się. Zamiast tego dostrzegła inne osoby, najprawdopodobniej tak samo nowe, jak i ona. Miała ruszyć do nich, w ostateczności jednak wycofując się z tego pomysłu. Stanęła z boku, bardziej się wycofując. Zatrzymała się dopiero wtedy, gdy poczuła za sobą niewielki murek, odgradzający miejsce do poruszania się, od miejsca dla roślinności. Coś w jej głowie krzyczało, coś chciało, by stąd zwiewała, ale nie zdążyła zareagować, gdy na szczycie schodów pojawiła się sylwetka dziewczyny i jakiegoś mężczyzny. Wychyliła nieco łebek, by móc się im przyjrzeć, jednocześnie wsłuchując się w to, co mają do powiedzenia. Wielokrotnie wzdrygnęła się na wypowiadane przez nich słowa, ale gdy pojawił się smok, Wiera poczuła, jak nogi się pod nią uginają. Odruchowo złapała za gałązkę rosnącą za nią palmy i niechcący ułamała ją z cichym trzaskiem. Była sparaliżowana, ale nie była w stanie oderwać wzroku od tego smoka, był… piękny.
    Dalszych informacji słuchała jak zahipnotyzowana, lecz na wieść o tym, że dostanie własne jajo, nieco zbladła — choć myślała, że już bardziej się nie da. Dlatego, gdy tylko dostała możliwość zabrania głosu, a nikt przed nią nie wpadł na pomysł, by zadać podobne pytanie — uniosła rękę i zabrała głos.
    — Przepraszam, ale czy powierzając życie... — zrobiła pauzę, by przełknąć ślinę i kontynuowała — ...smoków — to słowo przyszło jej z niemałą trudnością. Czuła, że pojedyncze pary oczu są w nią wlepione, co dodatkowo potęgowało kłębiący się w niej stres. — Czy to jest rozsądne? Posiadacie do tego jakąś instrukcje? — dokończyła i dopiero teraz zorientowała się, że nadal trzyma w dłoni złamaną gałązkę. Spojrzała na nią nieco speszona i delikatnie potrząsnęła ręką, upuszczając ją na podłogę.

-----------------------------------
      Zaciskające się wokół ciała Harriet, umięśnione ręce odbierały jej możliwość oddechu i miażdżyły żebra. Gdyby nie należały do Quentina śpiącego obok, pewnie już byłyby połamane. Spojrzała na zegarek i z niechęcią stwierdziła, że powinni już wstawać.
     Delikatnie szturchnęła chłopaka łokciem w żebra, nie tylko, żeby go obudzić, ale też lekko się odegrać za odbieranie jej powietrza. Ale tylko troszeczkę. Jeszcze zanim do końca otworzył oczy, cmoknęła go w policzek na powitanie. Kiedy chłopak poluźnił uścisk, wysunęła się z niego i leniwie podniosła do siadu, po czym przeciągnęła jak kot.
     – Dzień dobry – wymruczała i nagle, jakby wstąpiło w nią życie zerwała się z łóżka. – Chodź ze mną.
     – Dzień dobry, piękna – odpowiedział Hawthorne i ziewnął, zasłaniając dłonią usta.
     Był jeszcze zaspany, jednak posłusznie podążył za nią, przy okazji podziwiając w blasku porannego słońca jej ciało prześwitujące przez cienką koszulkę nocną. W samych piżamach wymknęli się wczesnym rankiem z jej pokoju i pobiegli do miejsca, w którym zawsze można było znaleźć Harriet, jeśli nie była wiadomo, gdzie się podziała, a nie uciekła do lasu. Oczywiście chodziło o budynek, w którym przetrzymywane były smoki. Chciała się z nimi pożegnać, a wiedziała, że ojciec nie pochwala jej nadmiernej miłości do tych stworzeń.
     Quentin wiedział o tym uczuciu. Harry nie była pewna czy je rozumiał, ale nigdy nie zbeształ ją za nie. A niech by tylko spróbował… Findlay bolałaby głowa przez miesiąc, jak nie dłużej. A skoro teraz mieli okazję mieszkać bez rodziców, byłaby to dla niego jeszcze większa strata.
     Bez wahania podchodziła do klatek z młodymi smokami i każdego choćby raz głaskała po pyszczku z nadzieją prosząc los, żeby trafił w dobre miejsce. Przez moment Quentin po prostu stał oparty o jeden z boksów i patrzył, jak Harriet żegna się ze smokami. Po chwili jednak odepchnął się od ogrodzenia i podążył za nią, w przelocie muskając końcami palców pyski tych smoków, które zabiegały o jego uwagę. Na końcu dziewczyna podeszła do ostatniego wybiegu z najstarszym smokiem w ich hodowli. Samicą Chameleona, która już dawno przekroczyła wiek sprzedaży. Jej prawa, przednia łapa i skrzydło nie rozwinęły się prawidłowo, więc nie mogła latać, a także poruszać się tak szybko, jak reszta osobników jej gatunku. Była uszkodzonym towarem, którego nikt nie chciał. Gdyby Harriet nie broniła jej własną piersią, smoczyca już byłaby martwa. Dziewczyna była pewna jednej rzeczy. Kiedy tylko opuści posiadłość, ojciec zapewni Chameleonce los, jaki miał ją spotkać dwa lata wcześniej.
    Stali ramię przy ramieniu, kiedy Harry bez słowa otworzyła bramę, a z wybiegu nieśmiałym krokiem wyłonił się smok przybierając niewidoczną postać. Harriet jednak wiedziała, gdzie się znajduje. Właśnie wtulał się głową w jej pierś jak dziecko po długiej rozłące od matki. Findlay objęła jaszczura ramionami z czułością, jakiej nie dała nawet Quentinowi tej nocy. Później odsunęła się i nakierowała łeb zwierzęcia w stronę otwartego wyjścia, by mogło je ujrzeć. Smoczyca nie potrzebowała zbyt wiele czasu, żeby poczuć zew wolności. Chameleony pragnęły jej bardziej, niż czegokolwiek innego.
      – ¬No już, leć – szepnęła i już wiedziała, że nie trzeba nic więcej.
     Niewidzialna jaszczurka niepewnie wychyliła się za drzwi i widząc wolną drogę, szybko zniknęła w lesie za posiadłością. Harriet wyzywająco spojrzała Quentinowi w oczy, czekała na jego reakcję. Jak oceni jej czyn?
     Quentin z początku chciał zaoponować, może ją ostrzec, jednak zamilkł natychmiast, widząc wyraz twarzy dziewczyny. Z opuszczonymi rękami patrzył, jak wypuszcza smoka. Był zaskoczony tylko przez moment. To było do niej podobne. Znał losy tej samicy i zdawał sobie sprawę z tego, jak Harriet ją kochała. To, co dziewczyna teraz zrobiła było według niego lekkomyślne, lecz uspokoiła go myśl, że ten smok i tak długo nie pożyje. Mimo wszystko nie powiedział tego na głos. Zaczekał aż smok się oddali i zbliżył się do kobiety. Jedną ręką objął ją w talii, drugą wsunął w jej włosy.
     – Widzę, jak na mnie patrzysz. Myślisz, że co ci powiem? To lekkomyślne? Niebezpieczne? Możesz mieć przez to kłopoty? – Pokręcił głową z czarującym uśmiechem – Zdajesz sobie z tego sprawę. Mam tylko nadzieję, że wiesz co robisz. Pocałował ją.
     Tym razem w jej oczach nie zobaczył już uporu i determinacji, a wdzięczność. Nawet jeśli jej nie rozumiał, potrafił zaakceptować.
      – Wiem. Daję jej szansę na życie – odparła – I dziękuję, że właśnie taki jesteś.
      –  To dla mnie zbyt wczesna godzina na takie przeżycia – Zaśmiał się nerwowo i odwrócił jeszcze, żeby zamknąć pusty boks. Robiąc to miał zmarszczone brwi, lecz odwracając się ponownie obdarzył Harriet uśmiechem. - Chodźmy na śniadanie.
      – Kiedy się zorientują, będziemy już daleko – dodała cicho. – Masz rację, chodźmy.

     Gdy wylądowali Harry nie wiedziała, czego się spodziewać. Szła jednak z dumnie podniesioną głową do sali, w której wszystko miało się rozpocząć. Jak smoczyca oznajmiająca swoją postawą, że teren, po którym kroczy od teraz należał do niej. Tak jak chłopak przy jej boku.
     Oddając telefon już wiedziała, że upiekło jej się wypuszczenie smoka na wolność. Ojciec zawsze na początku się wściekał, jednak później był uspokajany przez matkę i kiedy minął jakiś czas, zaczynał patrzeć na sprawę spokojnie, znów widząc w Harriet córkę, której mógł wybaczyć wszystko.
     Do pewnego momentu prezentacji starała się powstrzymać od komentarzy. Ale kiedy przedstawiono oswojenie Chamaeleona jako wyczyn już nie wytrzymała.
      – Przyprowadzili jedną z najłagodniejszych ras smoków i próbują nią zaimponować nowicjuszom? – spytała ironicznie, nie tak głośno, by usłyszały ją osoby na scenie, ale ludzie stojący obok niej. – Słabe przedstawienie, jeśli już miało się styczność ze smokami. Taki Libell, Sterk czy Zielonek, to byłoby coś, ale Chameleon nawet dziecka nie skrzywdzi.
     Słysząc w okolicy głośne „ja p*******” zaśmiała się cicho. Obserwowanie osób, które pierwszy raz widziały smoka było przednią rozrywką. Uśmiechnęła się prawie niezauważalnie za wspomnienie o niesubordynacji. Gdyby wiedzieli, co zrobiła tego ranka, pewnie już by jej tu nie było. Była jednak pewna, że z kim jak z kim, ale z chłopakiem, który to powiedział, na pewno się dogada. W przeciwieństwie do dziewczyny na scenie, która chyba chciała zostać alfą w ich „stadzie”.
     Dowiadując się o otrzymaniu własnych, smoczych jaj, w końcu zobaczyła coś dobrego w tym projekcie. Nawet w hodowli nie powierzono jej smoka na własność.
     – Zasada numer jeden: nie daj się zjeść – powiedziała, słysząc pytanie o instrukcję. – Jak ci się to uda, to znaczy, że masz fach w ręku. Albo że trenujesz takie łagodne cielę, jak to na scenie.
     Nie wiedziała czy ten akcent humorystyczny spodoba się prowadzącym lub czy go w ogóle słyszeli, ale nie potrafiła go sobie odpuścić.

Ostatnio zmieniony przez Chitaru (14-06-2019 o 19h19)

_
______________________________

     Naraj Ashley Donnan miał spięte ramiona i zaciśniętą szczękę. Stał wyprostowany, a jego postawa wyglądała niemal sztywno. Stresował się tym, że wyróżnia się wysokim wzrostem, stresował się również widokiem nowych twarzy i tym, że ktoś mógł zobaczyć, jak potknął się o próg, kiedy biegł na miejsce spotkania. Kilka minut wcześniej był przekonany o tym, że się spóźni, ale nic takiego się nie wydarzyło. Gdyby nie to, że przez ostatnie dwa tygodnie zdążył zapamiętać już cały układ budynków i korytarzy na terenie projektu ICARUS, na pewno do tego wszystkiego by się zgubił. W najlepszym wypadku grupa nie spotkałaby go podczas zwiedzania, a on mógłby w spokoju zapaść się pod ziemię.
     Przed przybyciem prowadzących przywitanie osób myślał o ostatnich dniach. Spędził je głównie z weterynarzami zajmującymi się smokami, których dorosłe osobniki nie przerastają psa rasy chihuahua.
     Z trudem powstrzymywał tiki nerwowe. Starał się nie rozglądać na boki zbyt gwałtownie, błądzić wzrokiem od twarzy do twarzy tak, żeby nie było to nachalne. Widział ludzi różnych narodowości, młodych  mężczyzn i kobiety. Każdy zdawał się mieć jakąś cechę z wyglądu, która w tym składzie stawała się unikatowa. Widział chłopaka o uroczej twarzy; ciemnookiego z lekkim zarostem; wysokiego młodzieńca, który wyglądał jak model; wysportowanego bruneta oraz blondyna, który przypominał mu bohatera filmu o wampirach. Włosy jednej z dziewcząt były bardzo jasne, inna miała rude, a jej twarz usłana była licznymi piegami. Kolejna wyróżniała się stylowym kapeluszem; ta, która stała obok miała na sobie wiele złotych ozdób i usta pomalowane na odważny, ciemny kolor. Ostatnia, na którą spoglądał sprawiała wrażenie podejrzanie dumnej.
     Naraj czuł nieprzyjemne ciepło na policzkach. Nawet widok Junony Veyron, która miała inną aurę, niż przez minione dwa tygodnie, nie potrafił sprawić, że twarz Irlandczyka wróciła do standardowych kolorów. Może nikt nie zwróci uwagi, myślał. Miał wrażenie, że ostatni raz czuł taką niepewność pierwszego dnia liceum, pozostawionego dawno za sobą. Nawet na praktykach weterynaryjnych nie czuł takiej presji. Spojrzał wyczekująco na dziewczynę, do której przy ostatniej rozmowie zwracał się już nie “Junono” a “Juno”, zerknął też na Vincenta Darfura, który w swojej roli był jak ryba w wodzie, jak smok w powietrzu.
     Znajome drgania i wiatr spod skrzydeł Nostradamusa sprawiły, że młodzieniec poczuł nagły przypływ pewności siebie. W tamtej chwili wiedział, że wszystkie oczy zwrócone były na smoka. Uśmiechnął się nieświadomie, coraz szerzej, a na czerwonych policzkach, które odejmowały mu powagi i lat, pojawiły się dołeczki. Podobnie jak większość zgromadzonych, wpatrywał się w pysk chameleona. Nie powstrzymał cichego parsknięcia, kiedy jeden z chłopaków zaczął żartować, a dziewczyna w kapeluszu klnąć, cicho przysłuchiwał się pytaniom innych. Niektórzy podnosili ręce, jak w szkole, inni po prostu rozchylali usta. Rudowłosa zapytała o ewentualne instrukcje, a brunetka, ta, która wydawała się być pewniejsza od Vincenta Darfura, wypowiedziała nagłe słowa, które zmusiły Naraja do spojrzenia w jej stronę. Donnan zmarszczył brwi delikatnie.
     -Nie powinnaś oceniać Nostradamusa po łuskach- powiedział poważnie, jakby myślał na głos. Słowa dziewczyny wziął mocno do siebie. W głębi poczuł się urażony, zupełnie jakby ktoś na jego oczach wrednie wytknął innej osobie narodowość. Kolejne słowa cisnęły mu się na usta, kiedy zdał sobie sprawę z tego, jak zróżnicowane jest doświadczenie zgromadzonych. -Powinnaś go przeprosić- stwierdził zdecydowanym tonem. Nie zarejestrował momentu, w którym nad jego głową pojawił się cień głowy Nostardamusa, który zbliżał się do niego coraz bardziej. Smok trącił Naraja nosem, a chłopak ponownie zaczął się rumienić. Myślał o tym, czy by nie wyciągnąć ręki do jego czoła. Chęć pogłaskania go była silna ale gad otarł się nagle głową o jego ramię i syknał głośno na dziewczynę. Rozłożył skrzydła, osłaniając Vincenta i Junonę. Naraj przełknął ślinę. Nie wiedział już, czy to jego policzki zaczęły ponownie płonąć, czy ciepło bije od nastroszonej szyi Chameleona.
     -Nie reaguj, przyjacielu. To zwykła zaczepka- powiedział Darfur, chcą uspokoić swojego wiernego towarzysza. Smok cofnął się bardzo wolno. Wciąż był czujny, ale z upływem czasu jego zaniepokojenie malało.
     Ukradkiem spojrzał na Junonę, bojąc się o to, że naraził się komuś w pierwszej godzinie, nie znając jeszcze imion i nazwisk osób, z którymi miał pracować. Chwilowa cisza przypomniała o pytaniach, które pozostały bez odpowiedzi. Naraj na nie czekał, choć odpowiedzi były mu znajome. Próbował skupić się na tym wyczekiwaniu, aby zabić narastający stres. Zastanawiał się, czy dobrze zrobił, odzywając się. Pytał siebie o to, co powiedzieliby mu bracia. Wyobrażał sobie rozbawienie Darrena, jego kpiący uśmiech, wahanie Ronana i uśmiechającego się Neila, który mówi, że wszystko zrobił w największym porządku. Tak, myśli, na pewno tak by właśnie zareagowali.
     Nie widział Ronana prawie trzy tygodnie, Darrena trochę dłużej, a Neila już miesiąc. Podczas pobytu na Czomolungmie, Narajowi pozwalano na rozmowy z nimi, ale uświadomiono go też, że po oficjalnym rozpoczęciu projektu kontakt ten może zostać znacznie ograniczony. Dlatego prawie codziennie ucinał sobie z nimi wideo-rozmowy, wysyłał wiadomości i zdjęcia lub po prostu dzwonił. Tęsknił za nimi, ale pamiętał, że intensywne dni są krótkie, że ich odliczanie tylko wydłuża oczekiwania.

wersja z czasem teraźniejszym

     Naraj Ashley Donnan ma spięte ramiona i zaciśniętą szczękę. Stoi wyprostowany, a jego postawa wyglądała niemal sztywno. Stresuje się tym, że wyróżnia się wysokim wzrostem, stresuje się również widokiem nowych twarzy i tym, że ktoś mógł zobaczyć go, jak potknął się o próg, kiedy biegł na miejsce spotkania. Kilka minut wcześniej był przekonany o tym, że się spóźni, ale nic takiego się nie wydarzyło. Gdyby nie to, że przez ostatnie dwa tygodnie zdążył zapamiętać już cały układ budynków i korytarzy na terenie projektu ICARUS, na pewno do tego wszystkiego by się zgubił. W najlepszym wypadku grupa nie spotkałaby go podczas zwiedzania, a on mógłby w spokoju zapaść się pod ziemię.
     Przed przybyciem prowadzących przywitanie osób myśli o ostatnich dniach. Spędził je głównie z weterynarzami zajmującymi się smokami, których dorosłe osobniki nie przerastają psa rasy chihuahua.
     Z trudem powstrzymuje tiki nerwowe. Stara się nie rozglądać na boki zbyt gwałtownie, błądzić wzrokiem od twarzy do twarzy tak, żeby nie było to nachalne. Widzi ludzi różnych narodowości, młodych  mężczyzn i kobiety. Każdy zdaje się mieć jakąś cechę z wyglądu, która w tym składzie staje się unikatowa. Widzi chłopaka o uroczej twarzy; ciemnookiego z lekkim zarostem; wysokiego młodzieńca, który wygląda jak model; wysportowanego bruneta oraz blondyna, który przypomina mu bohatera filmu o wampirach. Włosy jednej z dziewcząt są bardzo jasne, inna ma rude, a jej twarz usłana jest licznymi piegami. Kolejna wyróżnia się stylowym kapeluszem; ta stojąca obok ma na sobie wiele złotych ozdób i usta pomalowane na odważny, ciemny kolor. Ostatnia, na którą spogląda przyjmuje podejrzanie dumną postawę.
     Naraj czuje nieprzyjemne ciepło na policzkach, ale nawet widok pojawiającej się w polu widzenia Junony Veyron, która ma inną aurę, niż przez minione dwa tygodnie, nie potrafi sprawić, że twarz Irlandczyka wraca do standardowych kolorów. Może nikt nie zwróci uwagi, myśli. Ma wrażenie, że ostatni raz czuł taką niepewność pierwszego dnia liceum, pozostawionego dawno za sobą. Nawet na praktykach weterynaryjnych nie czuł takiej presji. Spogląda wyczekująco na dziewczynę, do której przy ostatniej rozmowie zwracał się już nie “Junono” a “Juno”, zerka też na Vincenta Darfura, który w swojej roli jest jak ryba w wodzie, jak smok w powietrzu.
     Znajome drgania i wiatr spod skrzydeł Nostradamusa sprawiają, że młodzieniec czuje nagły przypływ pewności siebie. Teraz wie, że wszystkie oczy zwrócone są na smoka. Uśmiecha się nieświadomie, coraz szerzej, a na czerwonych policzkach, które odejmują mu powagi i lat, pojawiają się dołeczki. Podobnie jak większość zgromadzonych, wpatruje się w pysk chameleona. Nie powstrzymuje cichego parsknięcia, kiedy jeden z chłopaków zaczyna żartować, a dziewczyna w kapeluszu klnie, cicho przysłuchuje się pytaniom innych. Niektórzy podnoszą ręce, jak w szkole, inni po prostu rozchylają usta. Rudowłosa pyta o ewentualne instrukcje, a brunetka, ta, która wydaje się pewniejsza od Vincenta Darfura, wypowiada nagłe słowa, które zmuszają Naraja do spojrzenia w jej stronę. Donnan marszczy brwi delikatnie.
     -Nie powinnaś oceniać Nostradamusa po łuskach- mówi poważnie, jakby myślał na głos. Słowa dziewczyny bierze do siebie. W głębi siebie czuje się urażony, zupełnie jakby ktoś na jego oczach wrednie wytknął innej osobie narodowość. Kolejne słowa cisną mu się na usta, kiedy zdaje sobie sprawę z tego, jak zróżnicowane jest doświadczenie zgromadzonych. -Powinnaś go przeprosić- stwierdza zdecydowanym tonem. Nie rejestruje momentu, w którym nad jego głową pojawia się cień głowy Nostardamusa, który zbliża się do niego coraz bardziej. Smok trąca Naraja nosem, a chłopak ponownie zaczyna się rumienić. Myśli o tym, czy by nie wyciągnąć ręki do jego czoła. Chęć pogłaskania go jest silna, ale gad ociera się nagle głową o jego ramię i syczy głośno na dziewczynę. Rozkłada skrzydła, osłaniając Vincenta i Junonę. Naraj przełyka ślinę. Nie wie już, czy to jego policzki zaczęły ponownie płonąć, czy ciepło bije od nastroszonej szyi Chameleona.
     -Nie reaguj, przyjacielu. To zwykła zaczepka- mówi Darfur, chcą uspokoić swojego wiernego towarzysza. Smok cofa się bardzo wolno. Wciąż jest czujny, ale z upływem czasu jego zaniepokojenie maleje.
     Ukradkiem spogląda na Junonę, bojąc się o to, że naraził się komuś w pierwszej godzinie, nie znając jeszcze imion i nazwisk osób, z którymi ma pracować. Chwilowa cisza przypomina o pytaniach, które pozostały bez odpowiedzi. Naraj na nie czeka, choć odpowiedzi są mu znajome. Próbuje skupić się na tym wyczekiwaniu, aby zabić narastający stres. Zastanawia się, czy dobrze zrobił, odzywając się. Pyta siebie o to, co powiedzieliby mu bracia. Wyobraża sobie rozbawienie Darrena, jego kpiący uśmiech, wahanie Ronana i uśmiechającego się Neila, który mówi, że wszystko zrobił w największym porządku. Tak, myśli, na pewno tak by właśnie zareagowali.
     Nie widział Ronana prawie trzy tygodnie, Darrena trochę dłużej, a Neila już miesiąc. Podczas pobytu na Czomolungmie, Narajowi pozwalano na rozmowy z nimi, ale uświadomiono go też, że po oficjalnym rozpoczęciu projektu kontakt ten może zostać znacznie ograniczony. Dlatego prawie codziennie ucinał sobie z nimi wideo-rozmowy, wysyłał wiadomości i zdjęcia lub po prostu dzwonił. Tęskni za nimi, ale pamięta, że intensywne dni są krótkie, że ich odliczanie tylko wydłuża oczekiwania.

Ostatnio zmieniony przez Airi (26-06-2019 o 20h22)

Na dworze było już dawno jasno, gdy do pomieszczenia zręcznie wślizgnął się przeciętnej budowy chłopak o kręconych, ciemnych włosach. Ostrożnie odłożył wypełniony po brzegi tajemniczymi przedmiotami plecak i zamknął okno. Powolnym krokiem, unikając trzeszczących desek w podłodze ruszył w stronę swojego łóżka, po drodze rozpinając guziki prążkowanej koszuli.
    - Llegaste tarde, Joaquín – Zamarł. Skierował swój wzrok na drzwi do pokoju, gdzie stała jedna z jego starszych sióstr, Alessandra. Na jej drobnej, piegowatej twarzy gościł złośliwy uśmieszek, taki sam jak zawsze, gdy przyłapuje go na wkradaniu się do domu; kasztanowe włosy miała splecone w dwa długie warkocze, które opadały jej na założone na piersiach ramiona. – Papá nie będzie zadowolony. – Dodała, ruchem głowy wskazując znajdujący się za nią korytarz, na którego końcu znajdowała się sypialnia ich rodziców.
    - Dlatego nic mu nie powiesz. – Podszedł do zawalonego różnymi bazgrołami biurka i otworzył jedną z szuflad. Pogrzebał w niej trochę, część jej zawartości odłożył na blat, aby po chwili wyciągnąć skórzany portfel. Wyciągnął z niego dziesięć dolarów i wzdychając podał je siostrze. Ta z uśmiechem przyjęła pieniądze i schowała do kieszeni swoich dresowych szortów.
    - Na Twoim miejscu nie kładłabym się już spać. Papá od dwudziestu minut chodzi po kuchni i czeka na Ciebie.
    - Hola, hola. Czyli wiedział, że mnie nie ma?
    - A ktoś mówił, że nie? – Puściła mu oczko, pomachała przez ramię i opuściła jego pokój, zamykając za sobą drzwi, zostawiając Joaquína ze świadomością, że stracił właśnie niepotrzebnie pieniądze.
    Wzruszył ramionami, zapiął ponownie guziki koszuli i wyszedł na korytarz. Zszedł po drewnianych, nieco skrzypiących schodach na dół i skręcił prawo, prosto do kuchni, gdzie czekał na niego poddenerwowany pięćdziesięcioletni mężczyzna. Pablo Rodriguez, gdyż tak nazywał się jego tata, siedział przy stole obok okna, trzymając w dłoniach nieco wymięty list. Jego matka siedziała obok, spokojnie popijając kawę i wyglądając na zewnątrz; dwie jego siostry, Nell i Flo stały oparte o blat kuchenny, przeglądając coś na telefonach, jednak odłożyły je, kiedy wszedł. Tuż za nim pojawiła się ponownie Al.
    - ¿Estás bien? – Zapytał głupio, obawiając się, że zaraz usłyszy o obowiązku spłacenia mandatów za kilka murali, które zrobił w przeciągu ostatnich kilku miesięcy, i które odkryto, że należą do niego. Wiedział, że okoliczna policja, której członkiem był jego staruszek była świadoma chociaż w części, że spora część graffiti w San José de David to jego sprawka, jednak nie mogli nic z tym zrobić bez jakichkolwiek dowodów. Tymczasem twarz jego ojca rozjaśniła się na dźwięk jego głosu. Podniósł się z miejsca i podszedł do niego, wręczając mu wymięty list.
    Zaskoczony, zaczął wodzić wzrokiem po literach, przeskakując co drugie, trzecie, a nawet czwarte słowo, aż w końcu doszedł do najważniejszego dla niego fragmentu. Został przyjęty. Zszokowany uniósł brwi do góry. Niemożliwe. Był pewien, że się nie dostanie.
    - Dzięki temu masz tyle możliwości – Odezwała się jego matka, uśmiechając się do niego – W końcu zaczniesz robić coś pożytecznego dla świata, zamiast siedzieć całymi dniami w domu! – Ciemnowłosy puścił tę uwagę mimo uszu. Strasznie ucieszyła go wieść o dostaniu się do Projektu ICARUS, zwłaszcza po tym, gdy policja odrzuciła jego kandydaturę za wandalizm. Zawsze chciał iść w ślady ojca, zapewniać bezpieczeństwo ludziom, jednak nie miał czego szukać w David. A teraz otworzyły się przed nim zupełnie nowe drzwi, które oznaczały dla niego wiele rzeczy, których w życiu nie robił.


    Dotarcie do ośrodka było okropnie wyczerpujące zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Początkowo cieszył się jak dziecko, mając możliwość po raz pierwszy w życiu spoglądać na świat z lotu ptaka. Dwie godziny zafascynowany podziwiał zatoki, nieznane przez niego wyspy oraz tajemnicze lasy. Następnie wlecieli na niekończący się błękit oceanu atlantyckiego, na którym próżno było szukać czegokolwiek przykuwającego wzrok. Kolejne godziny spędził na nerwowym stukaniu w telefon, z którego słuchał muzyki przez słuchawki oraz liczeniu losowych obiektów w samolocie.
    Gdy jednak w końcu dotarł do ośrodka wciąż miał mieszane uczucia. Jego niewielki bagaż podręczny został prześwietlony dwukrotnie, jakby się obawiali, że ma zamiar przemycić jakieś narkotyki z Panamy. On sam został również dokładnie przeszukany przez wysoką, blondwłosą strażniczkę, która ostatecznie tylko poprosiła go o ruszenie za nią. Poprowadziła go nieskazitelnie białymi korytarzami budynku, aż w końcu dotarli do, jak się domyślił, głównego holu o szklanym suficie i małych płatach zieleni, oddzielające główną „alejkę” od tych mniejszych, prowadzących w inne części kampusu.
    Ostatecznie strażniczka pozostawiła go z grupą innych osób w podobnym do niego wieku. Uderzyło go, jak bardzo każdy się od siebie różnił; musiał przyznać, że Projekt ICARUS bardzo postarał się wyszukując ludzi jedynych w swoim rodzaju. Co go jednak najbardziej zaskoczyło, ale i okropnie ucieszyło było tym, że jedną z dziesięciu obecnych osób znał.
    - O rany, Chris! - Joaquín nie ukrywał zdziwienia na widok znajomego, którego ostatni raz widział niemal 16 tysięcy kilometrów stąd. – Było beznadziejnie. Wyszło na to, że jednak za grosz nie byłem na to gotów. – Zaśmiał się. Ucieszyło go to, że trafił tu na kogoś znajomego, nawet jeśli widział tę osobę tylko przez jeden krótki dzień, a później ograniczył się do stalkowania tej osoby w internecie.
    Chciał jakoś kontynuować tę krótką rozmowę, gdy na schodach pojawiły się dwie nowe postacie. Kobieta od razu przykuwała wzrok – nie tylko swoją urodą i wyglądem. Było w niej coś takiego, co kazało na nią patrzeć. Stanęli na końcu schodów i powitali ich. Elegancko ubrany mężczyzna wyjaśniał właśnie, gdzie się znajdują i jakie jest ich zadanie, gdy nagle znikąd pojawił się pierwszy w jego życiu smok. Długi na cztery metry i o niesamowitych łuskach jak ze szkła wylądował za ich głównodowodzącymi. Joaquín nie potrafił oderwać od niego wzroku. Wpatrywał się w niego zafascynowany, a po ciele przeszedł mu dreszcz ekscytacji. Pomyśleć, że ze zwykłego graficiarza i syna policjanta stanie się kimś, kto również będzie mógł mieć na własność tak fantastyczne i mityczne stworzenie.
    Zaczęły padać pierwsze pytania. Najbardziej zaskoczyło go te, które padło z ust jego znajomego. Konsekwencje niesubordynacji? Nie powinno to nikogo interesować, w końcu przybyli tu by się edukować, by później pomóc światu. Myśl, że ktokolwiek mógłby przybyć tu tylko po to, by wszczynać bunty nieco go zniesmaczyła. On sam miał zamiar wykonywać rozkazy tak, jak mu polecono.
    Cóż, taką miał nadzieję.

.................................................................................

........................................................................................................................................BLUE    JEANS,    WHITE    SHIRT
........................................................................................................................................WALKED     INTO     THE     ROOM
........................................................................................................................................YOU          KNOW         I        MADE
........................................................................................................................................YOUR          EYES           B  U  R  N


        Quentin nie zwraca uwagi na to, co je, chociaż oczywistym jest, że kucharz państwa Findley naprawdę się postarał. Prawdę mówiąc młody Hawthorne od zawsze jest typem, dla którego każde egzotyczne danie smakuje jak kurczak, dlatego milczy, kiedy inni zachwalają śniadanie. Siedzi zamyślony i nie zastanawia się nad tym, co dzieje się przy stole. Ekscytacja wbrew jego woli wślizguje mu się pod skórę i w niespokojnej pieszczocie owija wokół kości. Przecież w gruncie rzeczy to nic nowego- jego pierwszym słowem było „smok”. Dlaczego więc nie może się doczekać? Patrzy znad stołu na ojca i matkę, jakby szukał u nich odpowiedzi. Oboje mają jasne włosy, Quentin odziedziczył je po nich. Wie, że jest bardziej podobny do matki, raczej piękny niż przystojny. Mimo to nie chciałby przypominać ojca. Jego oczy są zimne nawet kiedy zabawia matkę Harriet rozmową. Nagle posyła synowi spojrzenie. Quentin powinien rozmawiać z panienką, zamiast  myśleć o niebieskich migdałach. Ze speszonym uśmiechem odwraca się do Harriet, żeby zapytać ją o tego nowego dunette. Dziewczyna z zapałem zaczyna opowiadać o smoku, odwracając uwagę Hawthorna od rodziców.
         Kiedy wstają od stołu, wszystko toczy się jak wyreżyserowane. Ojciec i Quentin wymieniają uścisk dłoni.
– Powodzenia dla was obojga. – Pan Hawthorne odwraca się do Harriet z uśmiechem. - Ufam, że dopilnujesz, żeby Quentin niczego nie przeskrobał.
– Jestem pewna, że nie muszą się państwo o niego martwić – odpowiada Harriet z zaskakującą dyplomacją.
Wszyscy się uśmiechają, Quentin też. On nigdy niczego nie przeskrobał. Bardziej pasuje to do Findlay, jednak jego rodzice o tym nie wiedzą.
Matka cierpliwie czeka, aż jej syn do niej podejdzie. Przytula najpierw jego, a potem Harriet. Quentin obejmuje ją ostrożnie, żeby nie pognieść jej jedwabnej bluzki. Wdycha kwiatowe perfumy, próbując zapamiętać jej zapach, jednak matka szybko się odsuwa.
Dziewczyna również obejmuje teściową, choć nie jest przyzwyczajona do takich czułości z osobami innymi, niż jej matka i Quentin. Później podchodzi do swoich rodziców. Ojciec traktuje ją z jeszcze większą oziębłością, niż rodzic Quentina, jednak ostatecznie szturchnięty przez matkę życzy jej miłego pobytu. Pani Findlay otula ją szczelnym uściskiem i wycałowuje bardziej, niż Quentin zeszłej nocy. Gdyby Harriet w końcu się nie odsunęła, zapewne trwałoby to jeszcze dłużej.
– Dzwońcie codziennie – mówi matka Quentina. Przez moment Quentinowi wydaje się, że w jej oczach lśnią łzy, jednak kiedy później wraca myślami do tej chwili, nie jest pewien.

***

         Podróż mija im szybko. Lot samolotem nie jest tak przyjemny, jak ten na smoku, jednak też ma swoje plusy. Quentin obejmuje Harriet prawie całą drogę, a ona wtulona w jego ramię przysypia momentami.

***
         Ośrodek jest osadzony we wnętrzu góry. Quentinowi się to nie podoba; woli otwarte przestrzenie. Chociaż kiedy leci się na smoku cały świat jest otwartą przestrzenią. Po krótkiej konsyderacji uznaje, że może to nie takie złe. Krajobraz bez wątpienia jest piękny i Quentin zastanawia się, jak będzie wyglądał z góry. Kiedy wchodzą do środka nie musi udawać pewnego siebie. Nie stresuje się niczym, jedyne uczucie, które wciąż mu towarzyszy to ta dziwna ekscytacja. Wreszcie rozumie skąd się wzięła. Pierwszy raz od urodzenia nie czuje na sobie wzroku ojca, choć teraz, kiedy świadomie o tym myśli, trochę tego żałuje. Chciałby mu udowodnić, że jest wart... Tego wszystkiego.
         Hall jest oślepiająco biały i jasno oświetlony. Przypomina Quentinowi jego własny dom. Matka lubi nowoczesny wystrój, tutaj czułaby się jak ryba w wodzie, natomiast on skłania się bardziej w stronę gustu ojca. Kiedy był młodszy lubił przesiadywać w jego wypełnionym drogimi antykami biurze. Tutaj będzie mu brakować tego i wielu innych rzeczy. W pięciu kilogramach nie da się spakować ponad dwóch dekad życia. Rozgląda się, w myślach szacując umiejętności zgromadzonej grupy. Zastanawia się czy będą chętni do współpracy.
       Widząc na schodach Junonę Veyron i Vincenta Darfura mimowolnie wyrywa się z zamyślenia i unosi brwi. No cóż, jeśli miałby spodziewać się tutaj kogokolwiek znajomego, to właśnie ich, a jednak nie może powstrzymać zaskoczenia. Junona wcale się nie zmieniła, od kiedy widzieli się na garden party zaledwie kilka tygodni temu. Nie wydała się wtedy ani słowem, że bierze udział w projekcie. Żeby tylko, wygląda na to, że go prowadzi. Quentin czuje wzbierającą w nim falę zazdrości, która jednak cofa się szybko, kiedy słyszy: „… naprawienie starego, zepsutego świata, i przekształcenie go w nowy, lepszy.” Kiwa głową, oczarowany. Te słowa robią na nim nawet większe wrażenie, niż pojawienie się smoka i elektryzująca wiadomość, że każde z nich otrzyma własne jajo. Patrzy na Harriet, ciekawy, jak zareaguje na to całe przedstawienie. Bo to nic innego jak pokaz, mający zrobić wrażenie na nowicjuszach. Może nawet wzbudzić strach. Quentin docenia takie podejście do sprawy.
         Nie zawodzi się na Harriet. Musi powstrzymać uśmiech, kiedy dziewczyna bez skrępowania wyraża swoją opinię. Poważnieje jednak, kiedy odzywa się chłopak, ten najwyższy z całej dziesiątki. Jest w nim coś napiętego, jednak Quentin nie czuje się zagrożony. Mimo to odruchowo osłania Harriet. Nie robi tego w ostentacyjnie, po prostu jego ramię wysuwa się w taki sposób, że teraz to on stoi pomiędzy chłopakiem i chameleonem a Findley. Quentin myśli, że ten smok jest naprawdę źle wytresowany, jednak zatrzymuje tę opinię dla siebie. Niewinna uwaga Harriet wywołała już całkiem spore poruszenie, nie chciał wiedzieć, co by się stało, gdyby teraz dolał oliwy do ognia.
– Hej, spokojnie. – Podnosi ręce do góry, dłońmi na zewnątrz, jednak w jego głosie brzmi ostrzegawcza nuta. Odwraca się do Harriet. Nie chce mówić w jej imieniu, bo wie, że dziewczyna tego nie lubi, dlatego po prostu uśmiecha się do niej i opuszcza ręce, po czym rzuca spojrzenie Darfurowi. Nie powinien pozwalać na coś takiego. To była niesubordynacja zarówno ze strony smoka, jak i chłopaka, który, jak się zdawało, przebywał tutaj już jakiś czas, więc powinien umieć się zachować. Zaczepka? Harriet na pewno nie próbowała nikogo zaczepić, gdyby tak było, nie staliby wszyscy teraz tak spokojnie. Wzrok Quentina prześlizguje się po Junonie i chłopak mimo woli zastanawia się, co ona o tym myśli. Niedobrze by było, gdyby już pierwszego dnia wystąpiły jakieś rozłamy i spory, prawda? Kobieta jednak jest trudna do odczytania, dlatego Quentin z powrotem skupia się na Harriet.

Ostatnio zmieniony przez Pani (19-06-2019 o 20h54)