tu pojawi się królewski kapeć xD

Ostatnio zmieniony przez Sheele (22-09-2019 o 22h35)

Ostatnio zmieniony przez Kewiis (19-09-2019 o 05h44)

Lorette Moretti

Od karnaławu oraz mojego debiutu na salonach minęło kilka miesięcy. Od tamtego czasu sporo się wydarzyło. Między innymi zginął mój narzeczony Sandro Paretti. Jego śmierć była dla mnie sporym ciosem... Wróć... Nie przeżywałam jej tak jak moja rodzina czy jego młodziutka dzięsięcioletnia córka. Jak mam być szczera jego śmierć była dla mnie wybawieniem.Mimo że okrutnie to brzmi i nigdy nie życzyłam komuś śmierci. Dla młodej kobiety było to jak osuwanie się w śmierdzący muł. Nie kochałam go. Był stary, gdyż miał ponad sześćdziesiąt lat i piwny brzuszek.
Gardziłabym sobą jeśli musiałabym spełnić wobec niego obowiązki żony. A jeszcze bardziej jeśli musiałabym udawać żałobę. Dodajmy też do tego Selene, która za mną nie przepadała.
Nie musiałyśmy się męczyć ze sobą. Choć żadna z nas się do tego nie przyzna.
Nie wspomnę już o tym, że należał raczej do osób oślizgłych i nie potrafiących trzymać łapek przy sobie, takimi którymi mój ojciec gardzi, a mimo to chcieli mnie za niego wydać.
Byłam na kilku ślubach moich przyjaciółek, które również miały takie szczęście jak ja przy wyborze męża. Jednak oni nie wydawali się tacy źli jak świętej pamięci pan Paretti.
- Persefono przygotuj mi kąpiel z różanym olejkiem, a potem poleć naszym kucharzom by zrobili dla mnie śniadanie... Może coś z konfiturami z malin - poleciłam służącej, gdy rozczesywałam długie białe włosy.

Ostatnio zmieniony przez Sheele (08-10-2019 o 17h33)

     Ciepłe promienie słońca przyjemnie opadały na jego skórę, gdy spacerował samotnie do niewielkiej kamiennej altany, w której młodsza pociecha państwa Coletti zażyczyła sobie jego obecności przy śniadaniu. Z przyjemnością odpowiedział pozytywnie na prośbę poprzedniego wieczora. Chciał tym wynagrodzić Felici brak czasu na dłuższą pogawędkę, którą tak bardzo lubili sobie urządzać wieczorami przy świecach, z grubymi książkami na kolanach, podziwiając ciemne nocne niebo. Niestety godziny ich nauk lubiły się schodzić i przeplatać, w dodatku młoda panienka coraz bardziej stresowała się wizją nadchodzących bankietów, na których musiała prezentować się przyzwoicie. Panicz za to został pogoniony do częstszego towarzyszenia swojemu ojcu w sprawach biznesowych, a od kiedy rozpoczął się nowy sezon debiutowy, jeszcze bardziej pieczołowicie wznowiono poszukiwanie odpowiedniej kandydatki na jego przyszłą żonę. Flavio powoli miał dość ciągłego latania wkoło ze stosami papierów, aby wywiązać się ze swoich obowiązków. Mimo to nie chciał zawieść jako przyszła głowa rodu, tylko dlatego nie rzucił tego wszystkiego w diabły.
     Uśmiechnął się szeroko, zauważając siedzącą siostrę w altanie. Budowla była z jasnej skały, którą swego czasu bardzo lubiła wychwalać ich świętej pamięci prababka, wokół niej rosły równo poprzecinane krzewy, a mleczne kwiaty pięły się po kolumnach aż do dachu. Nie raz siedząc w niej, wysłuchiwali historii o tym, jak ich prababka od strony ojca, samodzielnie chciała zajmować się ogrodem, będąc pod wielką fascynacją roślinnością. Była w stanie zasypać ogrodnika toną pytań o kolejne, czasami absurdalne szczegóły. W środku stał niewielki stolik z czterema krzesłami, na którym już znajdywały się półmiski z jedzeniem. Dwójka służących wykonała ukłon przed nim, zanim wyszły z altanki.
     — Wybacz, że nie mogłem towarzyszyć ci w drodze tutaj, moja droga siostro. — Położył dłoń na sercu, przybierając skruszony wyraz twarzy i pochylił się delikatnie do przodu. Felicia, gdy tylko na niego spojrzała, delikatnie się uśmiechnęła, prawie niewidocznie pokazując mu język, na co odpowiedział tym samym. Będąc dziećmi, często rozpoczynali w ten sposób swoje małe wojenki, ten gest został przez nich pozostawiony do teraz, gdy już nie wypadało im jawnie sobie dokuczać.
     — To przecież nic takiego. Zdaję sobie sprawę, że zatrzymały cię obowiązki — odparła, zakładając niespięte ciemne kosmyki włosów za ucho. Flavio w tym czasie usiadł naprzeciw niej, wzdychając, tym samym pozwalając sobie na nieco swobody. — Skoro już tu jesteś, słyszałeś już o losie Sandra Palettiego? Naprawdę smutny przypadek.
     — Panienki w twoim wieku nie powinny się przejmować takimi sprawami, a nawet o nich wspominać — mruknął, zatrzymując prawdopodobny słowotok, zanim ten się rozpoczął. Trudno było nie słyszeć, nagle wszyscy zaczęli mówić, jakim to dobrym nie był człowiekiem. Widocznie i ona chciała wypowiedzieć się na jego temat, a ponieważ nikt by nie słuchał o takim temacie z jej ust, pozostało jej katowanie nim go. Wrócił wspomnieniami do chwil, przymuszenie spędzonych ze zmarłym, ledwo się nie krzywiąc, pierwszymi słowami, z jakimi go kojarzył to żywe, nawet za bardzo komplementowanie jego małej siostrzyczki. Pamiętał ten zawód na twarzy, gdy jego ojciec wypominał Palettiemu, że Felicia jest za młoda na małżonkę.
     — Ciekawe jak się trzyma córka Morettich, w końcu mieli się pobrać.