Oddaje! Przepraszam za opóźnienie '-'

Pamiętaj

Było ciemno i zimno. Tylko tyle wiedziała. Była obolała, jej nogi odmawiały posłuszeństwa i przytrzymywały ją nieruchomo przy ziemi. Poczuła delikatną strużkę czegoś ciepłego spływającą powolnie znad jej uszu przez policzek, na powieki, a ostatecznie skapywała na podłogę. Delikatnie otworzyła zaspane oczy. Pomieszczenie, w którym się znajdowała było spowite półmrokiem. Betonowe ściany biły chłodem, a jedyne źródło światło znajdowało się za stalowymi kratami. Nieudolnie otarła powieki dłonią i kierując się lepkim śladem krwi odnalazła sprawcę krwotoku.
Wszelkie zmęczenie i oszołomienie opuściło jej ciało, a zastąpiło je przerażenie i ból. Poderwała się na kolana i złapała za drugie ucho. Zrozpaczona zaczęła płakać i krzyczeć. Skrócono je, jej piękne, długie i spiczaste elfie uszy, wyrwano tradycyjne kolczyki i pozostawili otwarte rany.
-Zamknij się wreszcie!
Z jej odurzenia smutkiem wyrwał ją czyiś zdenerwowany krzyk i uderzenie o metalowe kraty. Rosły mężczyzna odziany w dziwne, niebieskie ubranie, jakiego dotąd nie widziała stał przed jej celą. W dłoni trzymał jakieś długie urządzenie, którym jej groził.
-Witamy w świecie żywych. A teraz bądź cicho, bo inaczej...
Końcówka narzędzia rozbłysła trzaskiem elektryczności. Dziewczyna odskoczyła i uderzyła plecami o ścianę, na co mężczyzna zaśmiał się pod nosem i odszedł.
Przez następne parę dni dowiedziała się, przez podsłuchiwanie rozmów strażników, że jest w piwnicach jakiejś organizacji, która bada różne gatunki stworzeń z krainy El oraz stara się przemienić jej mieszkańców w "ludzi" i zbadać jak poradzą sobie w ich świecie.
Nie wiedziała ile dnie bądź tygodni minęło od kiedy ostatni raz widziała promienie słońca. Wciąż przerzucana od laboratorium do sali przesłuchiwań. Doktorzy eksperymentowali na niej, badali reakcje na różne substancje, starali się dociec w jaki sposób bezpiecznie zmienić jej geny. Psychologowie wpajali jej, że wszystko co się dzieje jest dla jej dobra, ciągle wołali na nią obcym imieniem, nie wierzyli w żadne jej słowo na temat krainy El. Dziewczyna przestała w pewnym momencie liczyć dni. Nie pamiętała już jak ją tu przenieśli, kto, ani czemu. Wygląd jej rodzimego miasta, zapach ogrodu kwiatowego spod jej balkonu czy objęcia przyjaciół zniknęły za gęstą mgłą. Zaczęła wierzyć w historie opowiadane jej przez nieznane jej osoby, a przetworzone zdjęcia czy filmy z jej ,,rodziną" wydawały się tak samo realne jak chłód betonowej podłogi czy ciepło świeżo zaparzonej herbaty.
Minął rok. Rany na uszach dziewczyny w pełni się zagoiły i były niewidoczne gołym okiem, jej bladozielona skóra zciemniała od maści, którą kazano jej codziennie nakładać, włosy zostały sprane specjalnymi środkami i straciły swój zielony połysk, w zamian stała się brunetką. Nie wiedziała co stało się z jej szatami. Dostała nowe ubrania. Nie przypominała już młodej elfki, która przemierzała dziki las na plecach swojego chowańca w poszukiwaniu przygód. Wyglądała jak młoda studentka, która właśnie wróciła z wakacji i tak też wierzyła, że jest. Podobno dzisiaj po raz ostatni odbędzie sesję u psychologów, żeby omówić swój traumatyczny wypadek, a później spotka się nareszcie ze swoją rodziną po tylu miesiącach rozłąki.
Kiedy rozmarzona myślała o tym, co zrobi po powrocie do swojego mieszkania, usłyszała delikatny szmer za sobą. Odwróciła się i zaniemówiła. Przed nią lewitowała postać stworzona z zielonkawych kłębów dymu. Wyglądała na zrozpaczoną, ale i obojętną w swoim bycie.
-Kim jesteś? I-i co tu robisz? Nikt nie ma prawa wchodzić tutaj!
Postać wyciągnęła dłoń w kierunku dziewczyny i schowała jej włosy za ucho. Dziewczyna, blada ze strachu, badała wzrokiem postać przed nią. Choć obca, zdawała się być bliska jej sercu. Duch wyszeptał ledwo słyszalnie chórem głosów:
-Pamiętaj swoje imię.
Dziewczyna rozpoznała wśród tej harmonii swój głos.
-A-ale przecież... Ja wiem kim jesteś.
Postać delikatnie potrząsnęła głową i rozbłysła światłem. Po chwili przed dziewczyną stała jej kopia, choć wyglądała inaczej, jak z bajki. Bliźniaczka podała dziewczynie lusterko.
-Czy teraz już wiesz?
Brunetka porównywała swoje odbicie ze stojącą na przeciw niej kopią i po chwili zaczęła dostrzegać detale, które doprowadzały ją do łez. Piegi, które został skryte przez krem, zielone refleksje światła na jej włosach i blizny na uszach. Postać zaczęła ponownie rozpływać się w mgłę i zmieniać kształt. Delikatnie otarła łzę spływającą po policzku dziewczyny i wyszeptała:
-Schowaj je. Ono pokarze ci drogę do domu.
Ostatki postaci rozmyły się, a tafla lustra pochłonęła obłoki.

Dziewczyna po opuszczeniu budynku organizacji pierwsze parę miesięcy spędziła ciesząc się nowym życiem, lecz tajemnicze lustro, które schowała w swoim pokoju, codziennie kusiło ją, by odkryła kim naprawdę jest. Ostatecznie nie była w stanie oprzeć się głuchym szeptom ciekawości i korzystając z pomocy tajemniczej postaci po drugiej stronie tafli odkryła grzybowy krąg w lesie, który przeniósł ją do jej prawdziwego domu. Razem z widokiem rodzimych miejsc powróciły jej wspomnienia, a lustro roztrzaskało się na drobne kawałki.

@down Aaaa :3 Boże, minęły lata od kiedy ostatni raz ktoś napisał coś o mnie i Val! I to jeszcze w tak romantyczny sposób, no bomba, dziękuję stokrotnie

Ostatnio zmieniony przez Lyz (02-03-2023 o 15h29)

Tajemnicza randka

Słonecznego, letniego dnia Lyz obudziła się w swoim pokoju po wieczornej misji z Valkyonem. Nie miała żadnych jeszcze planów, ale to się miało zmienić. Na stole leżała najpiękniejsza czerwona róża, jaką kiedykolwiek widziała, a o obok znajdował się liścik,  którym było napisane: "Ty i ja spotkajmy się przed zmierzchem w zaczarowanym lesie. Twój Valkyon." Liz promiennie się uśmiechnęła, bo szykowała się randka! Pełna ekscytacji już zaczęła przygotowywać swój strój. Zainspirowała się różą i wzięła ją za temat przewodni swojej kreacji.
Cały dzień chodziła w skowronkach. Chciała zobaczyć się z Valkyonem, ale przez cały dzień nie widziała jego, co ją zaczęło niepokoić. Mimo wszystko przygotowała się na swoją randkę i wzięła swojego chowańca ze sobą.
Gdy przybyła na wyznaczone miejsca, poczuła dziwne wrażenie, że cos tu jest nie tak. Odczuwała obecność Valkyona, ale nigdzie jego nie widziała. Pomyślała, że może cos mu się stało, bo nie przychodził już długo. Nagle usłyszała muzykę z pobliskiego drzewa. Przestraszona, ale i zaciekawiona poszła za nią, aż do wielkiej dziupli między konarami. Przeciskając się przez nie, znalazła się w pięknej podziemnej jaskini z tysiącami kolorowych kryształów, które biły blaskiem. Po środku stał ON, który wyciągał rękę do Liz. Ta zmieszana przyjęła jego dłoń i zaczęli tańczyć. Specjalnie nauczył się tańca towarzyskiego na ten wieczór. Czasami śmiesznie mu to wychodziło, ale spędzili ze sobą bardzo miły i romantyczny wieczór.

Ostatnio zmieniony przez Elinorka (02-03-2023 o 12h05)

Kot demona

Norka była spokojnym i bardzo przyjaznym demonem, który zamieszkiwał w ciemnym lesie Eldaryii. Żyła w dobrych stosunkach z mieszkańcami okolicznej wioski od wielu stuleci. Często pomagała im w różnego rodzaju pracach, ponieważ jako demon miała nadludzką siłę, a także potrafiła posługiwać się magią. Norka pomimo trzech par czerwonych skrzydeł rzadko latała. Wolała spacerować po wiosce i cieszyć się rozmowami ze znajomymi. Z jednymi mieszkańcami wioski lubiła się bardziej, z innymi mniej, jednak pierwsze miejsce zawsze zajmował jej kot - Kajtek Bezmajtek. Nie był to oczywiście taki zwykły kot, lecz kot kosmiczny, który żył o tysiąc lat dłużej niż ziemskie koty. Norka dostała go od swoich rodziców, gdy była jeszcze dzieckiem. Od tamtego momentu byli wręcz nierozłączni.

Pewnego dnia gdy Norka poszła do wioski razem z Kajtkiem Bezmajtkiem, zastała mieszkańców w niecodziennej sytuacji. Właśnie trwał napad na bank.
- Olaboga! Norka! Pomóż nam! - Krzyknęła jakaś kobieta biegnąc w stronę Norki i trzymając ręce na głowie.
Norka nie zastanawiając się ani chwili, posłużyła się magią, aby przywołać swój demoniczny miecz i ruszyła w stronę banku. Pech chciał, że Kajtek pobiegł pierwszy.

- Co to za futrzak? - Zdenerwował się jeden ze złodziei obok którego przebiegł Kajtek.
Drugi z nich złapał kota i podniósł do góry, żeby się mu przyjrzeć.
- Ej ty! - Krzyknęła Norka. - Zostaw mojego kota!
- A ty to kto? - Złodziej spojrzał na nią unosząc pytająco brew.
- Jestem Norka - zaczęła iść w kierunku złodzieja. - A ty trzymasz mojego kota. Nie dotyka się zwierząt demonów bez pozwolenia! Zapłacisz mi za to i nie mówię tu o pieniądzach!

Rozpoczęła się walka na śmierć i życie. Złodzieje byli bezradni wobec umiejętności, siły i czarów Norki. Załatwiła ich w czterdzieści cztery sekundy i zadowolona wyszła z banku. Mieszkańcy dziękowali jej za ocalenie ich oszczędności, a prezes banku był jej nadwyraz wdzięczny za uratowanie jego przybytku. Jednak Norka nie walczyła wcale o ich pieniądze. Walczyła o swojego jedynego w swoim rodzaju - Kajtka Bezmajtka.

Wróciła razem z Kajtkiem do lasu niosąc uśmiech na ustach. O ramię oparła brudny po walce miecz. Wiedziała, że kiedy dotrze do domu, będzie musiała go wyczyścić. Norka nie miała sobie za złe swojego zachowania. W końcu z natury była demonem. Kajtek był bezpieczny i tylko to się liczyło. W końcu nie dotyka się bez pozwolenia zwierząt demonów.

Ostatnio zmieniony przez LexanitaFoxx (01-03-2023 o 23h45)

pacu pac

ostatnio chodzi za mną pisanie, więc klepnę :>

Chodziło, ale praca skutecznie to uniemożliwiła x~x W każdym razie zapraszam do czytania, mam nadzieję, że się spodoba :>

Mścicielka

Wojna światów. Dobro przeciwko złu, istoty światła przeciwko istotom ciemności.

Ona, Elinoria, stojąca na czele skrzydlatej armii, wraz ze swoim nieodłącznym partnerem Rawisem. Czeka na sygnał od Najwyższej, by dzikim galopem ruszyć ku nadchodzącej armii wroga. Serce wybija kolejne sekundy, ciała naprężone do granic możliwości czekają tylko by dać wybuch niepohamowanej energii.

Sokół w górze. Czas zacząć.

Z dzikim okrzykiem na ustach białoskrzydła spina karego ogiera, który dużym skokiem rzuca się naprzód. W ślad za nią idą tysiące żołnierzy, mężczyzn i kobiet, gotowych oddać życie w walce. Jasne włosy targa wiatr,  pojedyncze liście wplątują się w luźne kosmyki, które uwolniły się z ciasno splecionego warkocza. Elinoria daje sygnał; prawe i lewe skrzydło rozpierzcha się na dwie strony, a część pośrodku zostaje za dowódcą. Przeciwne wojska stają się co raz bardziej wyraziste, z kolorowej plamy zaczynają wyłaniać się pojedyncze postaci, łucznicy, elfowie uzbrojeni w smukłe miecze, wiedźmy władające czarną magią.
Jeszcze chwila.. dwadzieścia, dziesięć, pięć.. Elinoria gwałtownie wstrzymuje wierzchowca. Zgodnie z planem, a jednak nie do końca. Coś jej nie pasuje. Jej konni powinni już dotrzeć do tylnych flanek i rozpocząć rzeź. Jednak poza nerwowym parskaniem koni wokoło panuje głucha cisza. Elf stojący na przedzie wrogiej armii, niespełna ćwierć mili przed nimi, rzuca wyzywające spojrzenie. Kobieta podnosi do góry zaciśniętą pięść, a jej pobratymcy, wciąż w galopie,  zaczynają formować się do ataku, ustawiając się w szachownicy łucznik-szermierz. Na chwilę przed tym, jak ma rozewrzeć palce lewej dłoni, dociera do niej tętent kopyt pomieszany z krzykiem, z każdą sekundą przybierający na sile. Nie było by nic w tym dziwnego, gdyby nie to, że brzmi to tak jakby atak nadciągał zza jej pleców. Kobieta odwraca się gwałtownie z siodle, opuszczając rękę i puszcza w powietrze wiązkę czerwonej energii, dając sygnał do wzbicia się w powietrze. Kilkaset par skrzydeł zgodnie uderza w powietrze, lecz nim zdążą się unieść, przestrzeń nad ich głowami rozdziera przeraźliwy ryk. W tym samym momencie jej własne wojsko atakuje ją z dwóch przeciwnych stron, nie dając czasu na żadną reakcję.
— W górę! — zdążyła jeszcze krzyknąć, nim nieboskłon okryła czarna chmura, niebezpieczne szybko zbliżającą się ku ziemi. — Na wszystkich bogów.. — sapnęła z przerażeniem, widząc spadający batalion pokrytych łuską, żadnych krwi bestii.
Nie siląc się na delikatność szarpnęła za wodze i wykrzykując rozkazy rzuca się się w stronę wciąż stojącego w tym samym miejscu elfa. Nabrała w rękę kulę energii i z wściekłością cisnęła ją prosto w twarz mężczyzny. Gdy tylko moc zderzyła się z jego obliczem, iluzja zniknęła, ujawniając dopiero w tym momencie ruszającą do ataku czarną masę. Na dalekim wzniesieniu ujrzała dowódcę- wysokiego, smukłego maga, okrytego granatową peleryną. Trzęsąc się z gniewu wykonuje zwrot i pędzi w stronę swoich ludzi, którzy znajdują się w środku masakry. Część walczy ze smokami w powietrzu, część atakuje ogromne jaszczury z ziemi. Miecze odbijają się od twardej łuski, strzały są miażdżone bądź odrzucane z powrotem przez gady. Krzyk zabijanych Uskrzydlonych doprowadza ją do szału. Elinoria dopada pierwszego gada z brzegu i tnie w poprzek krtani, jednak miecz jedynie odbija się od twardej skóry. Jednym uderzeniem skrzydeł znajduje się w powietrzu i atakuje od góry, jeszcze bardziej rozwścieczając gada. Rawis wykorzystując chwilę jego nieuwagi z całej siły napiera na smoka, pozbawiając go równowagi. Elinoria chwyta rękojeść miecza i z całej siły pcha prosto w gadzie serce. W momencie zetnięcia się klingi z smoczą skórą, srebrny metal roztrzaskuje się na miliardy kawałków. Ogromna łapa strzela kobietę w twarz zostawiając krwawe ślady na policzku, szyi i dekolcie. Dławiąc się własną krwią Elinoria podnosi wzrok, by natnąć się na parę pustych, lodowato zimnych oczu. Czyjaś ręką chwyta ją za włosy i brutalnie szarpie do góry, obnażając pokrytą bruzdami szyję.
— Najlepsza armia sprzedana najgorszemu wrogowi.. Pozwól, moja miła, że ukrócę Ci cierpień i pozwolę ci rozważyć ponownie, za którą stroną będziesz chciała się opowiedzieć — z kpiącym uśmiechem mag dobywa diamentowego ostrza i podcina Uskrzydlonej gardło.


Tutaj, w tym świecie, istnieje kilka rodzajów śmierci. Pierwsza – powieszenie, obdarcie ze skóry, otrucie, ścięcie.. śmierć bezwzględna, natychmiastowa. Druga, wrzucenie do portalu bez końca, czarnej dziury, gdzie następuje powolna śmierć ciała, a dusza zostaje skazana na wieczną tułaczkę. Trzecia, znieczulenie ciała i zostawienie go na pastwę dzikich zwierząt, które powoli je konsumując zabijają w pełni świadomą jaźń i duszę istoty. Ostatnia, czwarta, nazywana śmiercią drugiej szansy. Wykonywana przez poderznięcie gardła lub przebicie serca sztyletem. Działa tylko w przypadku użycia diamentowej broni, wcześniej nasączonej woda ze świętego źródła. Po śmierci dusz trafia w między wymiar, gdzie może zadecydować jaką ścieżką chce podążać- udać się na wieczny spoczynek czy dokończyć niezamknięte sprawy na ziemi.
Elinoria miała o wiele za dużo spraw niedokończonych, by móc zasnąć snem wiecznym. O wiele za dużo przelanej krwi. Wciąż jeszcze tyle do zrobienia..

Ocknęła się pod rozłożystym ciemnym drzewem, przepełniona żądzą krwi. Przez krótką chwilę myślała, że to pozostałości po sennej marze, z której przed chwilą się wybudziła. Nieopodal zobaczyła drzemiącego Rawisa, jednak zamiast życiowej energii biła od niego śmierć. Wtedy do niej dotarło, że to nie był senny koszmar.
Powoli wstała, prostując zastane kończyny i zesztywniałe, karmazynowe trzy pary skrzydeł. Krwisto czerwone włosy włosy odrzuciła na plecy. Czerwone źrenice wbiła w ogiera, teraz przypominającego senną marę. Wzięła do ręki leżący na ziemi miecz  i gwizdnęła na wierzchowca.
— Czas ruszać, Rawis — mruknęła złowrogo, gładząc wychudzoną szyję. — Nadszedł czas zapłacić pięknym za nadobne.

Zmieniłam imię by brzmiało trochę 'dostojniej', mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe shhdhs

//@Lyz o ranyjulek, świetnie Ci to wyszło! Szkoda, że tak krótkie chociaż muszę przyznać, że napisałaś to w sposób, że nic dodać nic ująć hah Dziękuję pięknie :>

Ostatnio zmieniony przez Divia (10-10-2023 o 13h15)

Absolutnie nie mam pomysłu, ale wyglądasz zbyt pięknie, że nie napisanie czegoś tu to zbrodnia

//Oddane! Pomysł przyszedł mi w ostatniej chwili, ale mam nadzieję, że mimo to spodoba ci się :3

Miecz i Tarcza matki natury

Kraina El jest znana ze swojej nadnaturalnej natury. To świat, w którym centaury chodzą po ulicy, wiatr szepcze skrybom tajemnice z drugiego krańca świata, a alchemia jest podstawą życia. Lecz mimo to kraina ta jest pełna legend, a jej zakątki skrywają najróżniejsze sekrety. Jednym z tych mitów są Miecz i Tarcza matki natury. Choć wiele młodych Fea zapomniało już o opowieściach swoich przodków, niektórzy starsi zapytani wezmą głęboki wdech i zaczną snuć stare dzieje sprzed Białego Poświęcenia o morskich potworach i srebrnych syrenach.

Nikt nie wie kim była. Wielu starało się dociec skąd przybyła, jak się zwała i czemu została kim została. Feniksy twierdzą, że jest jedną z nich, która porzuciła skrzydła w zamian za ogon. Syreny sądzą, że należy do jednego z ich wymarłych rodów z głębi oceanu. Inni wierzą, że pewnego dnia wyłoniła się na powierzchni, jak perła na piasku, i ponownie zniknęła, zakopana pod pokrywą fal. Wiele legend przypisuje ją do historii swoich plemion, jednak jedna rzecz pozostała niezmienna, jej cel i jej imię.

Nazwano ją Tarczą matki natury, gdyż zjawiała się kiedy ktoś działał na szkodę ziemi El. Ona, Tarcza, broniła to, co było atakowane, odtruwała to co zatrute i odnawiała co niszczone. Jej perliste łuski leczyły to czego dotknęła, jej zbroja chroniła to, co delikatne, a jej dłonie, delikatne lecz stanowcze, wyrywały groty strzał spustoszenia. Nie zawsze jednak zjawiała się sama. Kiedy ludzie wyniszczali środowisko i grozili naturalnemu balansowi świata, przy jej boku zjawiał się Miecz. Choć jego łuskowate ciało było potężne i ciężkie, Blobbiathan był szybszy niż niejeden jastrząb w locie, jego uderzenia powalały drzewa, a wzrok wściekłej głębi jego czarnych oczu płoszył najodważniejsze stworzenia. Razem pilnowali porządku świata, niezależnie kto go naruszał.

Jednak, po oddzieleniu krain, słuch po ich dwójce zaginął. Być może zniknęli razem z rozpadem balansu, może ukryli się w świecie ludzi, może powrócili do swych głębin poza granicami krainy syren...

Eldarya rozwijała się, a jej mieszkańcy razem z nią i z pokolenia na pokolenie historia stała się legendą, a legenda została spisana i odłożona na półkę w bibliotece, gdzie zbiera kurz i odchodzi w zapomnienie. Tylko wieści marynarzy o tajemniczym purpurowym cieniu pod taflą wody oraz kościstym ogonie syreny widzianym raz po raz przypominają starszym o dawnych obrońcach krainy El.

Ostatnio zmieniony przez Lyz (14-09-2023 o 01h06)

Cesarzowa Mrocznych Ćmy

Dorastałam w mieście skąpanym w wiecznej, mrocznej, zimnej norze. Byliśmy mali, jak ćmy, lęgące do światła. Naszym światłem był księżyc, oddalony od nas o wiele kilometrów. Byłam zwykłą nocną ćmą, niczym się nie wyróżniającą, a jednak zostałam cesarzową, największą hierarchią w świecie ćmy.

Póki nie spotkałam jego.

Był człowiekiem, niezwykle przystojnym jak i bardzo mądrym, miał dobre serce, niczym najszlachetniejszy rycerz. Potrafił w zwierzęciu znaleźć to co nikt nie umiał. Kochał dzikie zwierzęta, a zwłaszcza węże. Zakochałam się w nim. Gdy mnie pierwszy raz zobaczył otulił mnie swoją ciepłą delikatną dłonią i ugłaskał swoim miękkim palcem. Między nami od razu doszło do zbliżenia, zakochana wznajemnością. Jednak moje rozczarowanie było większe niż przewidywałam, zdradził mnie. Podczas jednego spaceru zobaczyłam go z inną, o wiele piękniejszą kobietą ode mnie, całował jej rumianą twarz i piękne delikatne jedwabne niczym najrzadszy materiał dłonie. Widziałam także ich zjednoczenie obrączkami, w tym samym czasie łamiąc mi serce. Tak złamał moje serce, a ja oddałam swój tron i odeszłam będąc wygnaną cesarzową księżycowych, wyklętych, ćmy. Od tego momentu poprzysięgłam zemstę na każdym człowieku który postawi stopę na naszym księżycowym cmentarzu.

Ostatnio zmieniony przez Mariah (09-09-2023 o 10h28)