Okej, opowiadanie skończone! Enjoy! (ﾉ◕ヮ◕)ﾉ*.✧

Zza grobu

W lesie ćwierkały ptaki, czuć również było świeżo skoszoną trawę, a zielone już drzewa łagodnie kołysały się, jakby tańcząc z fruwającymi pomiędzy gałęziami motylami. Na niewielkim rozrzedzeniu leżała Anatea. Przeciągając się, rozpięła nogi najdalej jak to było możliwe i spojrzała w górę na wyłaniające się zza gęstych koron bezchmurne niebo. W tej chwili była najszczęśliwszą osobą na świecie. Miała ukochanego, psa oraz niewielki domek na obrzeżach lasu, od którego dziesięciominutowy spacer doprowadzał do pięknego miejsca w którym się właśnie znajdowała. Był to teren w którym mogła się wyciszyć, zapominając o wszystkich problemach, które były jednak nieliczne i trywialne. Z zamyślenia wyrwał ją mocniejszy podmuch wiatru. Westchnęła głęboko, po czym przeciągnęła się raz jeszcze i wstała - najwyższy czas już wracać. Otrzepała spodnie oraz koszulę, po czym rozczochrała włosy, upewniając się, że nie zaplątał się w nie liść czy płatek jednego z licznych dzikich kwiatów. Nie spoglądając się za siebie, powolnym krokiem ruszyła w stronę domu. Znała tą drogę tak dobrze, iż mogłaby wrócić nią do miejsca zamieszkania z zamkniętymi oczami, dziś jednak w lesie było coś obcego. Przechadzając się, zauważyła wiele złamanych gałęzi i konarów młodszych drzew, jak również gdzieniegdzie przydeptaną trawę i zerwany mech. Te odkrycia nie wzbudziły w niej jednak żadnych instynktów czy niepokoju - w końcu las pełen był różnego gatunku zwierząt, które od czasu do czasu zawadzały o gałęzie i deptały po trawie. Niezmartwiona więc niczym, z każdym krokiem zbliżała się do celu w stopniowo zapadającej ciszy. Nagle, ze strony w którą zmierzała rozległ się mrożący krew w żyłach wrzask. W jednej chwili ogarnęła ją fala paraliżującego strachu, wkrótce potem jej głowa wypełniła się czarnymi scenariuszami. Co jeśli krzyk miał swoje źródło w jej domu? A jeśli coś stało się jej ukochanemu? Co z psem? Natychmiast otrząsnęła się z oszołomienia i potykając się zaczęła biec w stronę domu - była już na ostatniej prostej. Musiała jeszcze tylko ominąć pozostałości po wiekowej chałupie, dwie splecione sosny, skręcić w lewo... Dotarła! Zadyszana, podeszła z ostrożnością do wejścia i złapała za klamkę. Drzwi otworzyły się przed nią, przerywając zabójczą ciszę swoim skrzypieniem. Ciszę? Tak, było za cicho. Nikt do niej nie wołał, nikt nie podbiegał, nie słychać było szczekania jej psa. Z narastającym niepokojem ruszyła w stronę salonu. To, co w nim zobaczyła przekraczało jej najgorsze przypuszczenia. Na samym środku stała odrażająca, wielka istota ociekająca śliną i krwią. Wśród gęstego futra w okolicy miejsca znajdowania się szyi, pobłyskiwała metalowa obroża od której odchodził gruby łańcuch, którego koniec znajdował się w rękach zamaskowanej postaci. Stworzenie zdawało się być zajęte czymś, co miało w pysku, nie zauważyło więc kobiety. Przerażona, spojrzała na to, czym zaabsorbowany był potwór. Jej oczy rozszerzyły się ze zdumienia i rozpaczy. W pysku bestii znajdowały się szczątki jej ukochanego psa. Zszokowana, spojrzała na zamaskowaną postać, która również wydawała się być czymś zajęta. Ostatnia resztka nadziei prysła. Nieznajomy dłubał długim, zakrzywionym ostrzem w czymś, co kiedyś było ciałem jej ukochanego. Teraz bowiem nie miało ono nogi, a obydwie ręce były wygięte w nienaturalny sposób. Zrozpaczona Anatea krzyknęła w bólu. Natychmiast zwróciło to uwagę intruzów. W jednej chwili, kobieta poczuła ostry ból w boku, zobaczyła krew, a przed jej oczami pojawiły się mroczki. Nie, nie mogła umrzeć. Nie w ten sposób. W jednej chwili wybiegła z domu, nie zważając na obrażenia. Musiała przeżyć. Za sobą usłyszała przytłumiony krzyk i gwałtowne warknięcie. Nie obróciła się. Wiedziała, że musi jak najszybciej wydostać się z tego miejsca. Instynktownie pomyślała o zabytkowej chatce, którą mijała już tyle razy. Znała drogę bardzo dobrze, miała więc przewagę terenu. Za sobą słyszała odgłosy łamanych gałęzi i głos, który co chwilę pokrzykiwał coś niezrozumiałego. Ze łzami w oczach dotarła do chatki i zatrzasnęła drzwi. Co teraz? Czy znajdą ją tu? Jak stąd wyjść? Co zrobić? Takie pytania przebiegały przez jej głowę, jednak nie na długo. Chwilę później usłyszała jeszcze jeden krzyk, po czym ku jej przerażeniu, bestia przełamała się przez ścianę i stała teraz na przeciw niej, blokując wszelkie drogi ucieczki. Do nosa Anatei dochodził metaliczny zapach jej własnej krwi zmieszanej z potem i parszywy oddech potwora, który właśnie pożywił się jej ukochanym zwierzakiem. Roztrzęsiona kobieta rozejrzała się po chatce w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby posłużyć jej za broń, jednak zarośnięta chatka nie posiadała nic oprócz rozkładających się desek. Jej umysł pracował jak jeszcze nigdy dotąd, jeszcze się nie poddała. Co robić? Jak przeżyć? Nie znalazła w swojej głowie odpowiedzi na te pytania. W jednej chwili, bestia złapała ją za kark i uniosła, trząsając nią niczym zabawką. Ból był nie do zniesienia, jednak kobieta nie była w stanie wydać z siebie żadnego odgłosu. Miała wrażenie, że jej gardło stanęło w płomieniach, a ona nie mogła ich ugasić. Wreszcie, stworzenie upuściło jej bezwładne ciało na mokrą od krwi swej ofiary podłogę i już otwierało pysk by zatopić swe kły w drugim posiłku tego dnia, jednak przerwał mu odzew właściciela, który wołał potwora z oddali. Kreatura rzuciła ostatnie spojrzenie na dogorywające zwłoki. Dla kobiety nie było już ratunku.
Czy to był jej koniec? Nie, nie mogła na to pozwolić. Musiała się zemścić, odpłacić za ten ból, za to cierpienie. Nie mogła pogodzić się ze swoim końcem, jej bezwładne ciało frustrowało ją, jednak nie mogła nic zrobić - umierała.
Nagle, jakby z oddali, usłyszała głos:
-Czy chcesz żyć? - spytał.
"Tak" - Anatea odpowiedziała w myślach. Nie była w stanie wydobyć z siebie ani słowa. Zapadła głucha cisza, która sprawiła, że kobieta spanikowała. Co jeśli to była jej jedyna szansa na życie? Czy było to w ogóle możliwe? Czy jedyna potencjalna nadzieja właśnie przepadła?
-Czy chcesz żyć? - powtórzył znienacka głos.
Anatea wydobyła z siebie pomruk. "Tak", "Tak" - powtarzała raz po raz. Usłysz! Zrozum! Proszę! Proszę!
-Czy pragniesz zemsty?
W kobiecie rozpaliła się wściekłość. Pragnęła zemsty. Pragnęła jej tak, jak spragniony łaknie wody.
-Oddaj mi swoją duszę. Wtedy przywrócę ci życie - zaproponował głos.
Kobieta mruknęła raz jeszcze. Zgodziła się. Nic oprócz zemsty nie miało już dla niej żadnego znaczenia. Gdy zasmakuje słodkiej zemsty, będzie spełniona, nie będzie potrzebowała niczego więcej.
Następnym, co poczuła był powiew świeżego, delikatnego wiatru na sklejoną jej własną krwią skórze oraz niegdyś czarne, a teraz szare włosy. Na jej ustach nie było już uśmiechu, bowiem nie przyszła do żywych by się śmiać, ale by siać postrach, by odpłacić za jej krzywdę. Przyszła po zemstę.

//Agami, świetne opowiadanie, dziękuję Ci bardzo! (´w`ʃ♡ƪ)

Anatea, no to się bardzo cieszę że Ci się podoba :> Chciałam zrobić jeszcze bardziej gore, ale pomyślałam, że z Twojej perspektywy byłoby to dość brutalne. No, a poza tym to nie każdy lubi -v-

Ostatnio zmieniony przez Dimitri (11-04-2022 o 14h29)

@Dimitri - aaaa, cieszę się, że się spodobało \>D</

Lisie koszmary

      - Yhm, a więc się cykacie? - rudowłosa zaśmiała się w twarz chłopaczkom, którzy jeszcze chwilę temu dokuczali jej kumpeli. I to już nie pierwszy raz! Myśleli, że im odpuści, albo może, że nie zauważy, ona jednak doskonale wyczuła głupkowate zamiary rodzące się pod płaskimi kopułami tych dresów. Dostrzegła ich, gdy tylko weszła do klasy. Pomogła przyjaciółce się podnieść i stojąc teraz pomiędzy ofiarą, a jej oprawcami, mierzyła uważnie przeciwników swym przenikliwym spojrzeniem. Była outsiderką, buntowniczką, a przede wszystkim lubiła dokuczać. Z tym że zawsze robiła to w inteligentny sposób. Ucieranie nosa smakowało wybornie, gdy mogła pognębić kogoś, kto myślał, że jest od niej silniejszy.
        - A więc jak będzie? Pójdziecie do ruin i przyniesiecie mi moją zgubę? Robiłam tam zdjęcia w okienku, ale coś mnie rozproszyło i nie wiem jakim cudem, ale zostawiłam aparat, spiesząc się na te zajęcia. Ojciec mnie zabije jak go zgubię. - wiedziała doskonale, że nim dotrą na miejsce będzie już ciemno. Nie mogli jednak odmówić, przecież pseudoodwaga i nibyhonor to jedyne co te typki miały w głowach. Widziała jak się gotują w środku. Już tu bawiła się wybornie, a na samą myśl o wieczorze ekscytowała się tylko bardziej. Posłała w stronę chłopaków pewny siebie uśmieszek.

***

        Coś zakwiliło, coś zaskrzeczało, a otaczały ich jedynie pozbawione liści, późnojesienne drzewa, które przysłaniały niebo. Dotarli do ruin starego zamku, które mrocznym wieczorem wyglądały nie tyle intrygująco, co strasznie. W powietrzu czuć było napięcie.
        - Gdzie go zostawiłaś? - szepnął jeden z chłopaków, jakby bojąc się, że ktoś mógłby ich tu usłyszeć.
        - Trzeba wejść pomiędzy te zgliszcza, bo tam robiłam zdjęcia. Może leżeć pod jedną ze ścian. - konspiracyjnie odszepnęłaś, wiedząc, że to podkręci atmosferę. Oni już się bali, a ty przecież jeszcze nie powiedziałaś ostatniego słowa.
        - Dobra, nie ma co gdybać, bierzmy ten aparat i spadamy. - powiedział inny, trochę pewniejszym głosem. Machając przed sobą światłem telefonicznej latarki, ruszył  do środka. Trochę ci nawet zaimponował tą pewnością kroku. Jednak wiedziałaś, że tak dobrze wypadał jedynie na tle swoich niewydarzonych kumpli. Patrzyłaś jak cała ferajna wchodzi do środka. Gdy otoczył ich mrok wysokich ścian, ten z przodu zapytał cię o konkretny kierunek, jednak ciebie już przy nich nie było...

***

        Siedząc wysoko ponad ich głowami, skryta w cieniu, obserwowałaś jak się szamoczą. Najpierw się zaśmiali, że stchórzyłaś. Potem przestraszyli się kilku smętnych, lisich ogników, które posłałaś w ich kierunku. Jeden potknął się o ceglany murek, kolejny wpadł na niego, przez co obaj wylądowali twarzami w świeżym błocie. W końcu któryś zasugerował, że to głupie żarty i zarządził obrót. Wtedy zeskoczyłaś i zwinnie przemknęłaś w stronę z której wszyscy tu weszli. Z lubością spojrzałaś w pobladłe twarze chłopaków, którzy w wyjściu natknęli się na koszmarną istotę. Spowitą w cieniach lisicę, której ciało pochylone było nad niezidentyfikowaną ofiarą, stanowiącą dlań krwisty posiłek. Ochłapy rozrzucone dookoła, dźwięki towarzyszące pospiesznemu spijaniu krwi, a potem złowrogie warknięcia i wlepione w zebranych ślepia bestii. Pobledli, po czym rozpierzchli się, szukając w panice innych dróg wyjścia.
        Z lubością słuchałaś ich krzyków, patrzyłaś jak ślizgają się w błocie i wpadają na siebie, a następnie przebiegają przez szczeliny, mnogo znaczące ruiny tego zamku. Byle jak najszybciej, byle jak najdalej. Gdy las na nowo spowiła cisza usunęłaś iluzję i zaśmiałaś się chytrze. Uwielbiałaś częstować koszmarami tych, którzy sobie na nie zasłużyli...

@Lyz - wooow, nie spodziewałam się historii osadzonej w świecie Eldarki, ale bawiłam się świetnie! Wyszedł Ci perfekcyjny Mateuszek xD Dziękuję ^^

Ostatnio zmieniony przez Agami (10-05-2022 o 00h17)

Ostatnio zmieniony przez Lyz (24-07-2022 o 12h46)

Dym

     Dusił się. Charczał i krztusił, czuł, że odpływa, że powoli traci przytomność i władzę nad własnymi kończynami. Próbował się wydostać ze śmiercionośnej pułapki, ale nie mógł, stracił całą orientację w terenie, jaką kiedykolwiek posiadał. Dym drażnił jego oczy, sprawiał, że piekły, łzawiły, przestawały działać tak jak należy. W gardle tworzyły się nieprzyjemne bąble, skutki poparzenia - czuł to doskonale.

     Czym do cholery była ta mgła? Nie był nowy w wojsku, ale ten dym, ten cholerny dym...

     To było coś z czym nie spotkali się wcześniej. Broń unosząca się w powietrzu dosięgająca zarówno ich armię jak i tą przeciwników - tych samych, którzy ten dym rozpylili. Jakim trzeba było być potworem, by poświęcać własnych ludzi? Nie mógł jednak teraz o tym myśleć, nie, gdy tak uporczywie walczył o przetrwanie. Wiedział, że na wydostanie się z trującej chmury ma marne  szanse, doskonale zdawał sobie z  tego sprawę.

     Pomóż mi, błagał w myślach. Pomóż.

     Cichy śmiech zaczął go otaczać, dobiegał go ze wszystkich stron, choć doskonale wiedział, że znajduję się tylko w jego głowie. Chichot nie chciał ustąpić, mimo jego wrzasków, naciskał na czaszkę, sprawiał, że pękała mu głowa. Z każdą chwilą stawał się coraz głośniejszy, a on wrzeszczał coraz głośniej, chwilę później padając na ziemię. Trujący opar zabrał mu wszystkie siły.

     Pomóż! Wrzasnął w myślach raz jeszcze.

     Rechot się nasilił, a on odpłynął.

     Ocknął się w jaskini, jaskini, którą doskonale znał. Wiedział, że to nie koniec, że pewnie wciąż leży w kłębie trującego dymu, a w tym miejscu jest tylko jego świadomość. Bo do rozległej pieczary, w której się znajdował, nie dało się dojść na nogach, nie dało się do niej dopłynąć. Istniała nie istniejąc, trwała nie trwając. Znajdował się w miejscu, w którym nie płynął czas, w miejscu, w którym wszelakie ludzkie problemu traciły na znaczeniu. Jaskinia nigdy nie była, nie jest i nie będzie pod panowaniem ludzi, nie ważne jak bardzo by się starali. Kamienne podłoże, porośnięte mchem ściany, wielkie ognisko w samym centrum - wszystko to należał do Dimitri.

     Lisia bogini nie zmieniła się ani trochę odkąd ostatni raz ją widział. Wciąż była tak samo piękna, tak samo kusząca i ponętna. Na pierwszy rzut oka można było stwierdzić, że nie ma się do czynienia z człowiekiem i to nawet nie przez rude uszy i lisią kitę. Rysy bogini były zbyt idealne jak na człowieka, wyglądały jak precyzyjnie wyciosane w marmurze, chociaż nie miał pojęcia czy taki efekt można było osiągnąć w kamieniu, nawet przy użyciu najprecyzyjniejszych istniejących narzędzi. Odkryte obojczyki lekko wystawały, ale nie przesadnie, były też idealnie symetryczne. Żadnego skrawka jej mlecznej skóry nie zdobiły żadne blizny. Ba! Nie było nawet zadrapań, czy chociażby trądziku! Zachichotała cicho, skrywając usta długim rękawem, zielonej sukni. Jej oczy błyszczały niczym dwa szmaragdy, przyglądając mu się z zainteresowaniem, zupełnie jakby chciała przewidzieć jego następny ruch. Poruszyła lekko, wielkimi lisimi uszami, a wokół niej zawirowały liście, które zmaterializowały się z nicości. Przekrzywiła głowę w bok, jej masywny ogon poruszył się w dwie strony, by potem znów wrócić do stanu spoczynku. Nie odzywała się, chciała, by to on mówił. Doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Jego bogini była kapryśna i szybko zmieniała nastrój, więc gdy chciał nakłonić ją do współpracy, musiał się nieźle nagimnastykować. Lisicę ciężko było przekonać do swojego zdania, fakt, że zawarli pakt, nic tego nie zmieniał. Wiedział, że teraz musi się postarać o argumenty - mimo tych wszystkich lat na wojnie, tak blisko nieuchronnej śmierci nie był jeszcze nigdy. A wolałby trochę jeszcze pożyć. Nie uśmiechało mu się ginąć, zwłaszcza w tym okropnym dymie. Całe szczęście, że tu pojęcie czasu nie istniało - miał więc go pod dostatkiem, by przekonać ją do uratowania go, zanim naprawdę wyzionie ducha.

     — Pomóż mi — nawet nie wiedział dlaczego to powiedział, bo coś takiego nie mogło załatwić sprawy.

     — Niby dlaczego? — rude uszy znów się poruszyły, przekrzywiając odrobinę zielony wianek, który nosiła niczym diadem.

     Jej głos zawsze pieścił jego uszy, nie ważne jak okrutnych słów by nie wypowiadała. Był śpiewny, pewny siebie i przepełniony rozbawieniem. Ta rozchichotana nutka, towarzyszyła jej wszędzie. Nawet, gdy opowiadała o śmierci.

     — W twoim interesie leży, bym żył jak najdłużej — przypomniał jej — Dzięki mnie, ludzie o tobie wiedzą. Składają ci modły i ofiary.

     Jaskinie przepełnił jej śmiech, a bogini zniknęła w kłębie zielonych liści. Pojawiła się za nim, przywarła do niego, mocno, blisko, tak, że czuł jej biust, na swoich plecach.

     — Gdybym dbała o swoje interesy, pozwoliłabym ci umrzeć już dawno temu — wyszeptała mu do ucha i odsunęła się tak, że nie stykali się już ciałami, choć dalej została blisko — W końcu wtedy będziesz należeć do mnie.

     Przymknął oczy, próbując szukać argumentów. Lisia bogini miała rację, zawsze miała. Na tym polegał ich pakt. On otrzymywał dostęp do jej mocy i mógł wyczyniać cuda, które normalnym ludziom się nawet nie śnił, a ona miała dostęp do jego duszy po śmierci. Mogła zrobić z nim co chciała, łamać go ile tylko razy zapragnęła, doprowadzić, by postradał zmysły czy może porzucić go w ciemnościach jaskini, niczym małe dziecko, a on skazany byłby na samotność i brak powrotu.

     Bogini chichotała na każdą myśl o jego śmierci - pewnie nie mogła się jej już doczekać. Ciekaw był tylko tego, dlaczego tak długo żył. Może to jeden z przejawów jej okrucieństwa? Dawała mu złudną nadzieję, że pożyje jeszcze długo, by odmówić mu pomocy, gdy najbardziej jej potrzebował? Czy to sposób na złamanie jego ducha?

     — Poza tym — podjęła znowu — Ludzie o mnie wiedzą i bez ciebie. Jestem boginią, czczą mnie i wielbią. Nie jesteś też jedyny na tym świecie — jej uśmiech nabrał szyderczego tonu — Gdy już zginiesz, to podpiszę pakt z kimś innym.

     Myśl, chłopie, myśl.

     Odpowiedź przyszła szybciej niż się spodziewał. Odwrócił się, by spojrzeć rudasce w twarz - lecz jej tam nie było. Zamrugał kilka razy zdziwiony, a bogini znów się roześmiała, materializując się kilka metrów dalej. Liście opadły na kamienną posadzkę, a ruda kita zatrzęsła się zadowolona. Spojrzała na niego, zielonymi ślepiami, wyraźnie zaciekawiona tym, co wymyślił.

     — Jesteś Dimitri — kąciki ust pofrunęły do góry, słysząc tak oczywistą oczywistość — Lisia bogini. Pani natury, opiekunka przyrody.

     Pokręciła głową z politowaniem, wprawiając w ruch zwisające z jej uszu kolczyki.

     — Przedstawienie mnie, miało mnie przekonać do pomocy tobie? — spytała prześmiewczo.

     Zignorował tę uwagę.

     — Ten dym zabijał ludzi — mówił wciąż — Jaki miał więc wpływ na przyrodę?

     Lisia kita, zatrzymała się, układając się na długiej zielonej sukni. Kontynuował, widząc w tym swoją szansę. To naprawdę mogło się udać.

     — Poparzył mi przełyk i nos, sprawił, że oczy nie działały poprawnie — zaczął wymieniać — Walczyliśmy na łące, zaraz obok był las. Przyroda nie może uciec przed dymem, Dimitri.

     Przymknęła oczy, uszy lekko oklapły. Niezbyt wiedział co to znaczy, mimo więzi z opiekunką przyrody, nie znał się zbytnio na mowie ciał zwierząt. Węszył tam jednak swoją szansę, w końcu lisia bogini mu nie przerywała, pozwalała mówić. Nie chichotała, nawet przestała się uśmiechać, co zdarzyło się pierwszy raz odkąd ją ujrzał.

     — Drzewa, które ugną się pod własnym ciężarem. Kwiaty, które nie wyrosną już w żadnym innym miejscu na ziemi. Skażona ziemia, która nie obrodzi nawet w chwasty. Lisy, chroniąc się w lesie, które stracą dom — specjalnie wspominał o tych rudych zwierzątkach. Były jej świętymi zwierzętami, tylko ludzie chcący narazić się na jej gniew na nie polowali. I kończyli wtedy marnie. — To wszystko stanie się rzeczywistością, jeśli nie usuniesz dymu.

     Nie miał pojęcia ile milczała, ale dla niego była to wieczność. Nie ruszała się, mogłoby się wydawać, że przestała nawet oddychać. Przypominała nieruchomy posąg, jedną ze swoich kamiennych podobizn, które wznosili ludzie, chociaż te zbudowane przez jego braci, nie były w połowie tak piękne jak ona.

     W końcu machnęła ręką, posyłając w jego stronę kilka tuzinów liści. Znów stracił przytomność, otoczony jej śmiechem. Wypowiedziała jeszcze jakieś zdanie w języku którego nie rozumiał, a potem zamilkła.

     Obudził się na tej samej łące, na której padł.

     Dym zniknął.

     Nie zniknął natomiast palący ból gardła, jak i morze trupów wokół niego.

Ostatnio zmieniony przez Kizu (25-04-2022 o 16h01)

Ostatnio zmieniony przez Lyz (28-05-2022 o 23h03)

Koniec szkoły

To jeden z ostatnich dni spędzonych na nauce w szkole podstawowej, do której Lyz uczęszcza już od ośmiu lat. Ośmiu lat! Jak ten czas szybko leci. Jeszcze wczoraj ubrudzona papką ze słoiczka uroczo śmiała się i zagadywała wszystkich wierząc, że każdy rozumie jej dziecięce gaworzenie. Dorośli zresztą nie dawali jej odczuć, iż było inaczej - z równie wielkim co ona zapałem jej odpowiadali i stroili miny, na które czasem sami nie wiedzieli, że było ich stać. Dziś, wystrojona w długą suknię wieczorową, na której poszukiwaniach skupiona była przez ostatni tydzień, wkracza na teren szkoły - pachnący i kwiecisty, zwiastujący nadejście upalnego lata, a co za tym idzie - wakacji. Bal przebierańców to w szkole tradycja. Co roku absolwenci przebierają się za swoje ulubione postaci i nierzadko odgrywają między sobą scenki, co dowodzi temu, jak bardzo młodzież się ze sobą przez ten wspólny czas zżyła. Dla Lyz nie było zagadką, kogo wybierze, a dla jej najbliższych - żadnym zaskoczeniem. Od rozpoczęcia szkoły o tym przebąkiwała, a im bliżej graduacji, tym intensywniej. Po przekroczeniu głównej bramy mina Lyz jednak rzednie. Dzieci ubrane są tak, jak zwykle. Koszulki, jeansy, zwykłe, znoszone plecaki. Żadnych fikuśnych makijaży ani rekwizytów. Lyz stoi jak wryta, skryta w delikatnym cieniu Różowego Drzewa. Zachodzi w głowę. "Czy to ja się pomyliłam, czy może oni?". Spogląda na swój smartfon. Dwudziesty siódmy maja. "Niemożliwe!". Kątem oka dostrzega skradającą się ku niej postać, nieco wyższą od niej, a na pewno bardziej kolorową.
- Lyz, o co chodzi? Dlaczego tylko my jesteśmy przebrani? - pyta postać, za którą skrywa się prawdopodobnie Kai, najlepszy przyjaciel Lyz.
- Pomyliliśmy daty! Uciekajmy stąd! - odpowiada dziewczyna w przebraniu wiedźmy.
Dzień ten miał być zwykłym dniem dla innych uczniów, jednak nie dla tej dwójki, która okraszona wstydem spowodowanym kalendarzową pomyłką udała się na najmilsze i najcieplejsze w roku wagary.

@up ale eldkowa Lyz jest w tym opowiadaniu w podstawówce

@Nymfa
Przecudowne! Ha! Krótkie, ale jaki klimat! Lekko się czytało, z uśmiechem na ustach, dziękuję

Ostatnio zmieniony przez Satiiira (29-05-2022 o 22h50)

Spoiler (kliknij, aby zobaczyć)

Satiiira została sprowadzona tu ze Świątyni Fenghuangów żeby poprowadzić szkolenie z zakresu alchemi.Najwyraźniej trafiła na samych geniuszy, którzy monchona nie odróżniliby od własnego tyłka.
Właśnie zbliżał się do niej brunet w zaskakująco ciężkim opancerzeniu z fiolką eliksiru w dłoni.
-Skończyłem.
Satiiira przejęła fiolkę z lekko drżących dłoni chłopaka. Poprawiła okulary, które znajdowały się na samymczubku nosa i potrząsnęła buteleczką. Na powierzchni płynu pojawiły się malutkie bańki.Oczy jej zabłyszczały.
- Nie no. Bardzo fajny ten eliksir.
- Naprawdę?
- Nie! Co to?! Ślepe dziecko to robiło? We mgle?
Chłopak krzywiąc się przetarł dłonią czupryne.
- Jak się nazywasz alchemiczny fenomenie?>rzekła tonem zarezerwowanym dla bobasów lub ludzi rozumiejących inaczej.
- Mathiu
- Będę ci mówiła Mateusz, okej?
Schyliła się do jego poziomu, a była bardzo wysoka. Przewyższała go o rogi i dwie głowy. Zmieniła wyraz twarzy i drastycznie surowym tonem oznajmiła:
- Jeszcze raz przynieś mi coś takiego, a tak cie kopne w tył, że do Genkaku dolecisz.
°°°°°°°°°°°
(...) tak się poznaliście?
- Myślę, że ten bajkopisarz trochę koloryzuję
>rzekła nadymając policzki
- Była PRZE-RA-ŻA-JĄ-CA.
>powiedział Mathiu uśmiechają się od ucha do ucha

Ostatnio zmieniony przez Nymfa (28-05-2022 o 11h23)

Spoiler (kliknij, aby zobaczyć)

Nigdy nie zapomnę wycieczki do starożytnych ruin. Niechętnie wybrałam się z rodzicami do starych ruin opuszczonego miasta w Grecji.
Właśnie weszłam na najwyższy punkt. Był już wieczór i Księżyc powoli wzbijał się na nieboskłon. Mimo, że było jasno, widziałam jak jego blada tarcza powoli sunie, aby zająć należne mu miejsce. Widok był jak nie z tej planety, jeden z najpiękniejszych jakie widziałam. Już miałam schodzić, jednak obróciwszy się w bok ujrzałam tak ogromną, opalizującą jak lawa jasność, że musiałam zamknąć oczy, by nie oślepnąć. Dopiero, kiedy jasność stałą się bardziej znośna, zerknęłam w jej centrum. Uśmiechała się do mnie postać, którą mogłabym nazwać ucieleśnieniem Księżyca, gdybym wierzyła w bajki. Jej blado-błękitny strój powiewał na wietrze niczym pajęczyna. Jej puste, a jednocześnie przyjazne oczy wpatrywały się we mnie. Kątem oka dostrzegłam jej drugą parę rąk, co już kompletnie zbiło mnie z nóg.
Obudziłam się następnego dnia rano. Tej postaci już nie było. Byłam sama na wzgórzu. Nie wiem kim była, może po prostu cały czas śniłam? Tylko dlaczego w takim razie mam wypalony półksiężyc na ramieniu?

@down Lexanita cudowne opowiadanie, bardzo dziękuję! Aż mi się skojarzyło z Piraci z Karaibów Zemsta Salazara xD

Ostatnio zmieniony przez Ilmaris (14-06-2022 o 22h02)

Widmo pirat, a imię jego Ilmaris

Nadszedł ten dzień kiedy raz na 4 lata pirat o imieniu Ilmaris mógł zejść na ląd. Przez wszystkie inne dni musiał trzymać się zdala od portów i wszelkich wysp, ponieważ wieki temu został przeklęty przez morską czarownicę. On i jego załoga widmo żeglowali po oceanach i morzach, zatapiając wszystkie statki, które spotkali na swojej drodze. Oszczędzali jedynie tych, którzy oddawali im 1/4 swoich łupów. Byli niepokonani, ponieważ byli nieumarli. Kapitan Ilmaris cieszył się uznaniem wśród swojej załogi, ponieważ był niezwykle okrutny i posiadał ogromną czarodziejską moc. Potrafił wywołać sztorm i błyskawice. Do zatopienia statku nie potrzebował dział i kul armatnich. Fale oceanu były pod jego rozkazami.

Swój dzień na lądzie zawsze wykorzystywał na spacery po opuszczonych ruinach. Brakowało mu tego kiedy jego statek dryfował po wodzie. Tęskno mu było za wspaniałymi budowlami z kamienia. Nie mógł jeść ani pić, a na jego widok wszyscy ludzie uciekali. Zostały mu jedynie jego ukochane spacery w samotności.

XD Trochę krótkie jak na mnie, ale mam nadzieję, że się podobało.

@down Aż musiałam sprawdzić jaką mam karnację, bo nie pamiętałam XD Bardzo fajnie się czytało. Dziękować!

Ostatnio zmieniony przez LexanitaFoxx (16-06-2022 o 00h22)

X. To nie będzie nic długiego, ale przeglądarka dała mi pomysł, który muszę wykorzystać

Spoiler (kliknij, aby zobaczyć)

Pochylone w wyrazie szacunku głowy.
Słudzy, jak ruchoma fala składali się w pokłonach, wraz z każdym jej krokiem w głąb świątyni. Sylwetki wycofywały się w stronę wyjścia dopiero, gdy uciekało też ostatnie pasmo słonecznego światła. Złoty szlak na kamiennej podłodze, malejący z każdą minutą kiedy słońce opuszczało się na horyzoncie.
Ostatecznie, została tylko... cisza, przerywana jedynie trzaskiem ognia z rozwieszonych na ścianach pochodni.
Żadna nowość dla Lexanity, niemniej, bardzo przyjemna...
Tym bardziej po hucznym świętowaniu na placu Słońca. Echo wiwatów drażniło ją do tej pory.
Rytuał pożegnania dnia przebiegł bez zakłóceń. O ile Lexanita lubiła patrzeć ze schodów świątyni na zebrany u jej stóp tłum... Tak zanikająca, złota moneta słońca wywoływała w niej niejasne poczucie smutku.
Nadal, paradoksalnie była to jej ulubiona pora dnia, kiedy czekała na nią już tylko kąpiel w mleku, aromatyczne kadzidła... Wreszcie była sama. Wszyscy w mieście Blasku wiedzieli, że nie mają prawa wejść do świątyni po zmierzchu. Poinstruowani słudzy wiedzieli, że nie są godni być wtedy przy swej Pani.
Wszyscy wiedzieli, że po zmierzchu jej święte ciało spija mrok, by mogła następnego dnia obudzić święte słońce.

Ktoś mógłby pomyśleć, że bycie czczonym jako bóstwo- to same przyjemności. Potęga, luksus. Posłuszni słudzy, czekający tylko, by spić z jej ust każdy kaprys!
To przecież ona, na wpół zwierzęca bogini, zstąpiła do nich, wybranego ludu. Łaska, którą obiecywała przepowiednia, była nieograniczona- musieli tylko dbać o zadowolenie ich nowej pani, by w szczęśliwości mogła wrócić pewnego dnia w zaświaty.

Istota opadła na leżankę. W ciszy komnaty odwijała otulające ją bandaże. Na w pół zwierzęca istota spijała mrok, ale nie taki, o jakim myśleli inni- smutek spowijał ją, jak smugi wszechobecnego kadzidła.
- ... Gdyby tylko wiedzieli... - westchnęła w myśli.

W chybotliwym świetle błysnęły mechaniczne połączenia i pęknięcia na delikatnym, porcelanowym ciele.

PS

Jak otworzyłam Twój profil, przeglądarka na krótką chwilę pokazała, jaką masz karnację. Nie mogłam się oprzeć, musiałam z tego skorzystać.

Dziękuję, fajne podejście do tematu ^^ nie ma jak dobra rozrywka na wakacjach, Ana wie jak się bawić XD

Ostatnio zmieniony przez Anatea (04-07-2022 o 06h42)

Kufel piwa

        *mrug mrug* perfekcyjnie pociągnięte wodoodporną maskarą rzęsy zatrzepotały figlarnie, a usta muśnięte czarną szminką odsłoniły rządek błyszczących idealną bielą zębów, gdy na jej usta wypłynął zalotny półuśmieszek. Choć była skryta w cieniu plażowego parasola, jej wzrok skrzyżował się ze spojrzeniem pewnego obdarzonego nieziemskim ciałem jegomościa. Pazurkami stukała po szkle pustego kufla, w rytm kroków nadchodzącego chłopaka. Wyglądała, jakby rzucała na niego urok.
        - Piękna wampirzyco, czyżbyś potrzebowała dawcy krwi? - spojrzeniem wskazał kufel. Anatea pomyślała, że jak na takiego mięśniaka miał nawet gadane, co jedynie podsyciło jej pragnienie.
        - Uhmm, jeśli nie dostanę czegoś do picia to słońce z pewnością spali mnie na wiór. - podjęła grę i przemknęła palcem po lekko otwartych ustach - spierzchły, definitywnie potrzebuję się czegoś napić. I najlepiej jeśli podane zostanie to w formie usta-usta - Ostatnie zdanie wyszeptała, na co nieznajomy zagotował się do czerwoności i ochoczo wybełkotał coś o gotowości do pomocy. Przyglądała się z uśmiechem jego chwiejnym krokom niknącym w gorącym piasku, gdy wracał z kuflem pełnym piwa i, zapewne, bardzo nieskomplikowanym planem na dalszy podryw. Zresztą dziewczyna nie miała zamiaru mu tych zalotów specjalnie utrudniać.
        I pewnie tylko z tego powodu już po chwili umknęli w stronę mniej uczęszczanej części plaży. Skryci za sporej wielkości skałą, częściowo zanurzeni w morskich falach, oddali się głębi pachnącego alkoholem pocałunku. Potem smak stał się jakby delikatnie metaliczny, a splot ust bardziej zachłanny. Nieznajomy zatracił się w chwili -  ku uciesze dziewczyny musiał być już po kilku butelkach złotego trunku. Wtedy Anatea wykorzystała ów stan i zanurzyła kły w gardzieli swego partnera. Jedyne co mógł w tym momencie zrobić, to szeroko otworzyć oczy, gdyż w jego krwi płynęła już spora dawka paraliżującej trucizny.
        "Gothic look" był perfekcyjny wabikiem, ale i idealną przykrywką. Pod latarnią najciemniej, mawiają, a choć Anatea nie była wampirem, sporo miała w sobie z krwiożerczej bestii. I jak chyba każda bestia, miała swoje ulubione danie.
        Każdy kolejny łyk budził falę przyjemnych wspomnień z czasów, gdy była jeszcze człowiekiem i raczyła się wyśmienitymi, procentowymi trunkami. Te klasyczne, odkąd porzuciła człowieczeństwo, były niestety poza zasięgiem jej spragnionych ust. Na szczęście odkryła, że wystarczy zwabić odpowiednie naczynie...

Ostatnio zmieniony przez Agami (02-07-2022 o 15h33)

Agami

W KG zapanowało prawdziwe poruszenie. Gapiowie napływali z każdej strony aby ujrzeć przedziwną rzecz na własne oczy.
Jeszcze chwilę temu noc ciemniała i cicho tuliła do snu wszystkich znużonych. Wtem, niebo rozświetlił fioletowy blask. Wielobarwny ogon w odcieniach granatu i ametystu ciągnął się za spadającym z nieba przedmiotem. Mimo, iż obiekt spadł daleko w las, huk dało się usłyszeć w samym sercu kwatery. Strażnicy pędzili w jego stronę.
Pośrodku krateru w bezruchu leżała istota. Jej figurę zasłaniały pukle włosów rozwianych przez wiatr. Wyglądała jakby spała. Wszyscy patrzyli na nią w bezruchu  z wstrzymanym oddechem. Nagle, postać poruszyła się. Nieśpiesznie podniosła zdrętwiałe kończyny i stanęła przed ludnością kwatery.
Od tamtej pory nazywali ją w żartach Spadającą Gwiazdą...

Magiczna Mijaku

Mijaku była dziewczyną stworzoną z wody. Była magiczną postacią, która władała całym oceanem Eldaryii. Kiedy wychodziła z wody jej ciało przybierało ludzką formę, jednak było koloru niebieskiego. Włosy miała również błękitne, długie i pofalowane niczym morze. Lubiła nocne spacery po plaży i była przyjazna dla innych. Na zawołanie mogła wytworzyć tyle wody ile tylko chciała. Często pomagała nadmorskim mieszkańcom, którzy zajmowali się połowem ryb. Mówiła im gdzie najlepiej danego dnia łowić i zarzucać sieć. Żyła już setki lat i setki lat będzie żyła.

@down To jest zdecydowanie najlepsza historia jaką czytałam o swojej stylce kiedykolwiek. Wow! Jest mega.

Ostatnio zmieniony przez LexanitaFoxx (12-08-2022 o 22h00)

Klepnę tu sobie

Voudou Mambo

Nienawidziła dni. Trwała wtedy w swoim beznadziejnym bezruchu, w więzieniu bez możliwości poruszenia choćby palcem. Pochmurne dni nie były jeszcze takie złe, porzucona w półmroku mogła po prostu trwać i spać. Tak jak wtedy, gdy zamykali ją w piwnicach czy strychach w kufrach wypełnionych innymi dziecięcymi szpargałami. Wtedy potrafiła przespać całe dekady, aż kolejny, ciekawski Bachor nie wyciągnął po nią swoich oblepionych cukrem łap i wyrwał jej zaspanego, zastygłego ciała na obrzydliwie rażące w oczy słońce.
Ale najgorsza z nich wszystkich była Ta ostatnia. Nigdy nie myślała o nich po imieniu. Najczęściej myślała o nich Ta lub Bachor. Hałaśliwa, rozpieczona Smarkula, która wpychała jej w usta plastikowe filiżanki, udając przed innymi rozemocjonowanymi Smarkulami, że piją wspólnie herbatkę. Tfu. Ileż by dała, żeby po prostu napić się ognistej whiskey, jak za starych, dobrych czasów.
Kiedy ostatnio miała coś w ustach? Wtedy jeszcze mężczyźni kreolscy grali juré na swoich akordeonach, a ciemnoskóre kobiety nosiły wyszukane turbany i falbaniaste suknie o krzykliwych barwach. A potem ta cholerna Laveau i jej przeklęty arystokrata... Nigdy nie sądziła, że może posunąć się tak daleko, ale luizjańskie noce są upalne, muzyka hipnotyzująca a alkohol mocny. Stało się. To Louis za nią łaził i to on ściągnął na nią całe nieszczęście. Niech go piekło pochłonie! Marie się dowiedziała, a reszta to już historia. Od zawsze jej mówili, żeby nie zadzierać z Voudou Mambo, ale cóż... nigdy nie wierzyła w te afrykańskie czary mary. Aż do dnia, w którym została przeklęta i wylądowała w... tym. Szmaciane ciało, niezdolne do jakiegokolwiek przeciwstawienia się, żywa i jednocześnie martwa na zawsze. To była jej klątwa.
Aż do dnia, w którym zlazła ją Dziewczynka. Chciała ją nienawidzić jak inne, Tamte. Ale Dziewczynka była inna. Wyciągnęła ją z rozmokłego kartonu, który wraz z innymi śmieciami trafił na tyły sklepu wielobranżowego i zmarszczyła brwi. Miała ostre rysy twarzy i w jej spojrzeniu nie było niczego z dziecięcej naiwności. Były do siebie bardzo podobne. Obie tak samo brudne, porzucone i posiadające tylko jedną, poszarpaną sukienkę. Miały tylko siebie. Lexanita nie wiedziała, kiedy to się dokładnie stało, ale połączyła je dziwna, silna więź. Nie przeszkadzało jej, gdy Dziewczynka zatykała ją za pasek spodni i wspólnie przedzierały się przez mokradła w poszukiwaniu żab, lub gdy uciekały pędem, gdy bosa Dziewczynka nakradła jabłek z sadu Joeffreya McMilesa. Lubiła te ich wspólne przygody w samotności.
Ale tego dnia coś się zmieniło. Kiedy Dziewczynka wybrała się do miasta, żeby odkupić kołowrotek do swojej starej wędki, dwóch Smarkaczy na rowerze przejechało tuż obok takim pędem, że Dziewczynka ledwo uskoczyła, nim tamci przejechali po jej bosych stopach. W efekcie straciła równowagę i wywróciła się do tyłu, zdzierając łokcie do krwi. Ten, który jechał z przodu, złotowłosy Smarkacz zdążył jeszcze wykrzyczeć w jej stronę coś o śmieciach mieszkających na bagnach. Cliff Shelton. To imię i nazwisko, po raz pierwszy od niemal stulecia, postanowiła zapamiętać.
Noc na bagnach zapadała szybko. Była to ulubiona pora Lexanity. Wtedy wszystkie dźwięki się uciszały, przeklęte słońce zatapiało się w grząskich wodach mokradeł aż do kolejnego świtu. Jedynie srebrzyste promienie księżyca muskały wodę, tworząc na niej wąską ścieżkę. W drewnianej chacie panowała idealna cisza, przerywana jedynie miarowym oddechem śpiącej na posłaniu ułożonym na podłodze Dziewczynki i koncertem rechoczących żab ukrytych w zaroślach. Oczy Lexanity spoczęły na chudych łokciach Dziewczynki wystających spod cienkiej poszwy, pod którą spała. Żywo czerwone strupy przypomniały jej o tym, co dziś spotkało Dziewczynkę i coś w niej pękło.
Lexanita jednym, nagłym szarpnięciem wyrzuciła w górę swoją szmacianą rękę, wyginając ją w karykaturalnym, nienaturalnym geście.
W tym samym momencie Cliff Shelton wydarł się w niebogłosy w swojej pięknej, wyłożonej wzorzystą tapetą sypialni i postawił na nogi wszystkich domowników, gdy ze snu wyrwał go przeszywający ból. Jego ręka wyskoczyła w górę, z głuchym łoskotem pękając w stawie łokciowym i wyskakując z barku. Zapłakany chłopiec spoglądał bezradnie w zaspane, zaskoczone twarze dorosłych, którzy równie oszołomieni widokiem spoglądali na siebie, zupełnie nie potrafiąc wyjaśnić tego, co się wydarzyło.
Na twarzy Lexanity wykwitł uśmiech, którego nigdy wcześniej tam nie było. Może to całe Voudou nie było aż takie złe.

Enjoy!

@up aww miło mi bardzo!

Ostatnio zmieniony przez Aida (12-08-2022 o 22h12)

*klep* coś krótkiego będzie

Aida

Aida pomaga czasem w KG kiedy potrzeba kogoś do brudnej roboty. Sekretnie podkochuje się w Karen. Ma słabość do słodkich win i szybko się upija. Jej specjalizacją jest wszelka inwigilacja. Wszyscy myślą, że mieszka na odległej wyspie, ale tak naprawdę nie ma swojego miejsca na ziemi.
Prowadzi koczowniczy tryb życia i ceni sobie prywatność. Wielu zasad przetrwania nauczyła się od swojego ojca, który został dźgnięty nożem w karczmie kiedy miała dziesięć lat. Od tej pory nigdy nie wróciła do pustego domu.

/Nie ma nikogo w domu, nie przychodźcie po żaden żar :d!

Ostatnio zmieniony przez Nymfa (02-11-2022 o 20h06)

złoty strażnik

Witajcie poszukiwacze prawdy! Słyszeliście już opowieść o złotych strażnikach? A raczej o ich powstaniu? Każdy złoty strażnik miał bronić świętego żaru przed demonami na długo przed tym jak wyrocznia ujawniła się w Eldaryi. Możliwe, że to właśnie z tego żaru wyłoniła się Wyrocznia. Jeszcze do niedawna nie wiedzieliśmy nic, a teraz poznaliśmy tajemnice jak powstawali.
Raz na 10 000 księżyców strażnik przez 10 lat wykuwa ze złotego żaru swojego następcę i przelewa w niego swoją iskrę życia. Pierwsi szczerozłoci posągowi strażnicy byli jak doskonale zaprogramowane maszyny, ale potem coś zaczęło się psuć. Nie wiemy w jaki sposób nabywali wiedzę o tworzeniu swojego następcy. Podobno każdy kolejny z nich miał w sobie coraz większą cząstkę samoświadomości, która wypierała cząstki świętego żaru.
Cząstki zagnieżdżały się w naturze tworząc pierwszych druidów i to oni powołali do życia wyrocznię, ale to temat na inne historie.

Ale co ja będę się rozwodzić, jesteście tu żeby odebrać zlecenie na ostatniego z nich - Nymfe. Właśnie zaczyna się okres 10 lat zwiększonej podatności.
A zatem lećcie moje udręczone dusze, biegnijcie demony sprawcie żeby złoty żar był bez opieki i przynieście go mnie w chełmie złotego strażnika

//@Ilmaris super historia, aż mi się podoba

Ostatnio zmieniony przez Henrieta (02-11-2022 o 01h21)

Mam nadzieję, że Ci się spodoba ^^

Ostatni

Od dłuższego czasu do Kwatery Głównej dochodziły pogłoski, że w jednej z wiosek niedaleko krainy Halloween doszło do pewnej niepokojącej sytuacji. Nie byłoby w tym nic dziwnego, jednak....mimo przerażającej atmosfery, wioski były zamieszkane, a od jakiegoś czasu dostajemy informacje, że jedna z nich wyludniła się z dnia na dzień w bardzo podejrzany sposób. Razem z moimi przyjaciółmi i kilkoma dodatkowymi osobami ze straży zostaliśmy wysłani jako grupa dochodzeniowa, aby sprawdzić co tam się wydarzyło. Gdy przekroczyliśmy próg wioski, dreszcz przeszedł mi po plecach. Nigdy nie widziałem tak potwornej wioski widmo. Wyglądała jakby przeszedł przez nią Dziki Gon, orszak potwornych widm, potępiona armia błąkająca się po świecie i porywająca dusze. To była moja pierwsza myśl, ale nie sądziłem, że to prawdopodobny scenariusz. Chcąc zbadać całą wioskę podzieliliśmy się na kilka grup i każda poszła w swoją stronę. Po godzinie mieliśmy spotkać się w umówionym miejscu.
Z wyjątkiem mojej grupy nikt nie wrócił...
Zaczęliśmy nawoływać w panice swoich towarzyszy, ale to nie zdało się na wiele. Robiło się coraz zimniej, a mgła zrobiła się gęsta jak mleko. W pewnym momencie otoczyły nas cienie i usłyszeliśmy odgłos łańcucha obijający się o kamienną drogę. Poczułem na plecach zimny oddech i odskoczyłem celując bronią w postać, która stała przede mną. Jej aparycja sprawiła, że nogi się pode mną ugięły ze strachu. Emanowała niebieską aurą, jej świecące oko wierciło dziurę w mojej duszy. Wiatr rozwiewał jej kruczoczarne, długie włosy i ozdoby na rogatej koronie. Cienie, które początkowo otoczyły moją grupę natychmiast do niej podleciały. Wtedy zorientowałem się, że...jestem tam sam. Wszyscy moi przyjaciele zniknęli w tej tajemniczej mgle...Rozejrzałem się dookoła i nawoływałem ich imiona, ale nikogo tam nie było. Gdy obróciłem się w stronę tajemniczej postaci, ta celowała do mnie z łuku. Rzuciłem się na nią z mieczem, jednak nie mogłem jej trafić. Ostrze dosłownie przenikało przez nią. Po pewnym czasie udało mi się trafić zjawę w rękę, gdy się rozkojarzyła. Jakimś sposobem z jej ręki zaczęła lać się błękitna ciecz. Widziadło rzuciło się na mnie, jednak natychmiast się cofnęło, gdy w powietrzu rozbrzmiał dźwięk rogu. Zjawa spojrzała w niebo, a ja chcąc odgadnąć co się dzieje dostrzegłem na niebie orszak widm pędzących na Północ. Spojrzałem na ducha, jednak ten zniknął tak szybko jak się pojawił. Nie mając zbyt dużego wyboru uciekłem najszybciej jak mogłem z tej wioski. Jedyne co mogłem zrobić to opowiedzieć o tej udręce w kwaterze i powiedzieć rodzinom moich współtowarzyszy co się wydarzyło w tej wiosce. Tylko tyle mogłem dla nich zrobić...Jako ostatni, który przeżył.

//Henrieta bardzo się cieszę! ^^

///WOOOW! Lexanita to było świetne! Bardzo Ci dziękuję za tą cudną opowieść! Potężna wiedźma Ilmaris jest zauroczona Twoim opowiadaniem

Ostatnio zmieniony przez Ilmaris (04-11-2022 o 23h01)

Śliczna stylka. Aż chce się jakąś historię napisać.

Halloweenowa opowieść o legendarnej wiedźmie Ilmaris

W mieście Falafel, które położone było blisko lasu, od wieków krążyły legendy na temat nocy halloween. Nikt nie wychodził z domu 31 października po godzinie 20:00. Mieszkańcy wierzyli, że gdy księżyc znajduje się tej nocy wysoko na niebie, to w lesie otwiera się portal. Mówiono, że przechodzi przez niego zła wiedźma, która odbiera życie każdemu kogo napotka lub rzuca złośliwą klątwę. Mogła ona spacerować po lesie i okolicach tylko do wschodu słońca, ponieważ później portal się zamykał.

Mieszkańcy zamykali drzwi domów na wszystkie spusty i zasłaniali szczelnie okna. Niektórzy nawet wyjeżdżali aby zanocować w innym mieście. Dzieci mogły zbierać cukierki tylko do 19:00, aby mieć pewność, że zdążą wrócić do domu przed 20:00. Nie organizowano żadnych większych halloweenowych imprez. Miasto było całkowicie sparaliżowane na tą jedną noc.

Jednak niecały miesiąc temu do miasta Falafel wprowadziła się nowa rodzina. Rodzice wraz z nastolatką imieniem Ana. Kupili dom, który znajdował się bardzo blisko lasu, w którym według legendy otwierał się portal. Rodzice dziewczynki od razu zostali ostrzeżeni przez sąsiadów, jednak Ana nie chciała wierzyć w opowieści. Wydawało jej się to śmieszne i przesadzone.

Dzień przed nocą halloween, dziewczynka porozmawiała w szkole ze swoją nową koleżanką Jessicą. Długo jej to zajęło, ale przekonała ją żeby wymknęły się z domów o 20:30 w halloween i spotkały się pod domem Any. Ustaliły, że muszą przygotować wcześniej latarki i ciemne bluzy z kapturami. Nie chciały żeby ktoś je zauważył jak się wymykają, a latarki potrzebne im były w ciemnym lesie.

31 października kiedy księżyc coraz jaśniej świecił na niebie, Ana i Jessica spotkały się w umówionym miejscu. Były jednocześnie przestraszone ale i podekscytowane. Nie wiedziały co je spotka w lesie. Liczyły na spotkanie prawdziwej wiedźmy. Jednak nie wiedziały co zrobią jak już ją zobaczą. Ana czuła, że może się rozczarować. Nie szczególnie wierzyła w legendy. Jednak chciała przekonać się na własne oczy.

Nastolatki wkroczyły do lasu i zapaliły latarki. Na początku lasu drzewa były pokryte różnokolorowymi liśćmi, które w blasku księżyca wydawały się głównie szare. Jednak im dalej w głąb, tym drzewa były bardziej suche i łyse. W końcu dziewczyny zgasiły latarki. Korony drzew już w ogóle nie zasłaniały jasnego światła księżyca. Pomimo nocy było naprawdę jasno.

Dziewczyny nie wiedziały czy iść dalej, czy może usiąść na dużych korzeniach drzew wystających z ziemi i poczekać. Bały się, że się zgubią, a szły już ponad trzydzieści minut. Postanowiły trochę odpocząć, a później znowu kontynuować spacer po lesie.

Nagle z gałęzi drzew zerwały się wrony. Zupełnie tak jakby się czegoś przestraszyły. Od razu zwróciło to uwagę Any i Jessiki. Las zaczęła spowijać mgła, jednak na tyle rzadka, że wciąż można było wiele dostrzec. Nastolatki poczuły, że coś się zaraz wydarzy. Jessica chciała biec do domu, ale Ana ją powstrzymała. Nie mogły teraz uciec. Szczególnie, że za drzewem tuż obok nich zaczęło zbierać się fioletowe światło dochodzące jakby z ziemi.

Koleżanki postanowiły od razu tam zajrzeć. Przez pierwsze kilka chwil miały wrażenie, że to wszystko było tylko snem. Fioletowe światło układało się w kształt okręgu i wydostawało się spod suchych liści leżących na ziemi. Stawało się coraz bardziej intensywne. Ana i Jessica były tak zahipnotyzowane tym co się działo, że nawet nie pomyślały żeby się schować.

Niespodziewanie z fioletowego okręgu wysunęła się postać tak straszliwa i tak złowieszcza, że nastolatki nie mogły uwierzyć własnym oczom. Dookoła postaci, której ciało przypominało kobiece, iskrzyły się czarne błyskawice, a zza jej głowy wydobywało się jasne światło, podobne do światła księżyca. Palce miała długie, zdecydowanie zbyt długie jak na normalnego człowieka. Były ciemniejsze niż reszta jej bladego ciała i ostro zakończone niczym sztylety. Usta miała czarne, a jej zęby przypominały kły wampira. Ubrana była w czarny strój, który mimo wszystko odsłaniał wiele części jej ciała. Włosy miała czarne i upięte do góry, a z jej głowy wyrastały różnego rodzaju rogi w czarnym i mlecznym kolorze. Ciało miała pokryte wieloma tatuażami, z których nie można było nic odczytać. Prawdopodobnie był to jakiś starożytny alfabet. Jednak najstraszniejszą rzeczą w owej postaci były oczy. Czarne i bez wyrazu. Nie było wiadomo na co patrzyła i czy w ogóle coś widziała.

Ana i Jessica stały jak sparaliżowane, niemogąc wypowiedzieć ani jednego słowa.
- Kim jesteście? - Odezwała się kobiecym, lecz głębokim głosem straszliwa postać.
- My... - Zaczęła nieśmiało Ana. - Jesteśmy z miasta Falafel. Nazywam się Ana, a to jest Jessica - wskazała ręką na koleżankę.

Tajemnicza, straszliwa postać trwała przez chwilę w milczniu. Dziewczyny nie wiedziały co mają robić. Ana w końcu zabrała ponownie głos.
- Czy to ty jesteś tą legendarną wiedźmą?
- Czy to nie oczywiste? - Wiedźma obróciła się dookoła, aby pokazać nastolatkom całą swoją osobę. - Jestem wiedźma Ilmaris! - Krzyknęła nagle strzelając czarną błyskawicą w niebo.

Ana i Jessica natychmiast zrobiły krok do tyłu i złapały się za ręce. W tamtej chwili żałowały, że poszły do lasu. Legenda okazała się prawdziwa. Wiedźma naprawdę istniała.

- Nie miałam gości od ponad 150 lat - kontynuowała Ilmaris już spokojniejszym, ale wciąż złowieszczym głosem. - Co was tutaj sprowadza?
- Ja... To znaczy my - Ana wskazała ponownie ręką na Jessikę - chciałyśmy się przekonać czy istniejesz naprawdę.

Wiedźma głośno się zaśmiała, a błyskawice zaczęły zbierać się dookoła jej dłoni i iskrzyć.
- Głupie dziewuchy! - Krzyknęła. - Jak mogłyście wątpić w istnienie potężnej wiedźmy Ilmaris?!

Ana czuła, że musi coś wymyśleć. Inaczej obie z Jessicą mogą zginąć. Pimimo ogromnego zdenerwowania wpadła jednak na pewien pomysł. Miała nadzieję, że zadziała.

- Wiedźmo Ilmaris - zaczęła Ana. - Wiedz, że nie jesteśmy jedynymi, które wątpią w twoje istnienie.

Wiedźma przekrzywiła głowę jakby zaciekawiona słowami wypowiadanymi przez Anę.

- Zostałyśmy wybrane razem z Jessiką, żeby cię odnaleźć i potwierdzić prawdziwość legendy, a ty faktycznie się zjawiłaś. Teraz musimy zanieść wiadomość do miasta i przekazać ją innym, aby wciąż się ciebie bali, niewchodzili do lasu w noc halloweenową i niezakłucali twojego spokoju.

Ilmaris cicho się zaśmiała. Nastolatki nie miały pojęcia co to oznaczało.

- Głupia - rzuciła wiedźma w stronę Any. - Jeśli myślisz, że po tej opowieści puszczę was wolno, to się mylicie!

Błyskawice zaczęły znowu iskrzyć dookoła Ilmaris.

- Najpierw rzucę na was klątwę - zaśmiała się głośno i złowieszczo.
- Nie! Proszę! - Zaprotestowała Ana.
- Twoje prośby nic nie dadzą! Od dnia dzisiejszego i przez kolejne czterdzieści cztery lata nie znajdziesz w swym życiu żadnej miłości i twoja cicha koleżanka tak samo! Niech to będzie dla was nauczka! - krzyknęła Ilmaris, po czym rzuciła błyskawicami w nastolatki, które upadły na ziemię.

Ostatnie co słyszały to złowieszczy śmiech wiedźmy.

Ana i Jessika obudziły się leżąc na trawie w środku lasu. Promienie słońca świeciły zza chmur i oświetlały wszystko dookoła. Był już dzień.
- Hej, Ana - odezwała się Jessika. - Czemu tu leżymy?
Ana podniosła się i usiadła na ziemi. Próbowała sobie przypomnieć coś z wczorajszej nocy, jednak wszystko pamiętała jak przez mgłę.
- Nie wiem. Chyba szukałyśmy tej całej wiedźmy. Może siedziałyśmy tutaj tak długo, że zasnęłyśmy? - Zastanawiała się Ana.

- Ale wiesz - kontynuowała Jessica. - Miałam bardzo dziwny sen. Śniło mi się, że spotkałyśmy tą wiedźmę i chyba miała na imię Ilmaris?
- Co? - Zdziwiła się Ana. - Mi się śniło to samo! I potem w moim śnie rzuciła na nas jakąś klątwę.
- Chwila... W moim też. Czy możliwe żebyśmy miały ten sam sen? - Spytała Jessica.
- Nie mam pojęcia, ale było to bardzo dziwne. Chyba będzie lepiej jak już wrócimy do domów. Oby rodzice jeszcze spali.

Nastolatki poszły w stronę miasta i przez całą drogę zastanawiały się nad tym jakim cudem zasnęły w środku lasu. Nie dawał im spokoju również dziwny sen. Jednak może wcale to nie był sen..?

@up Cieszę się, że się podobało XD Nie sądziłam, że to wyjdzie takie długie.

@down O matko, dziękuję XD Aż mi się zimno zrobiło jak to czytałam.

Ostatnio zmieniony przez LexanitaFoxx (20-01-2023 o 01h12)

Spirit of the Silhouette

Śnieg. Ciemność. Przejmujący chłód.

Odziana w biel postać stała na krańcu klifu, wpatrując się w przestrzeń, rozciągającą się od lewego, do prawego krańca świata. Jej śnieżnobiałe włosy powiewały dookoła bladej, pozbawionej wyrazu twarzy, targane lodowatym wiatrem. Jego świszczący gwizd był jedynym słyszalnym dźwiękiem, na okrytym złowrogim mrokiem pustkowiu.

Duch był strażniczką góry, zwieńczonej ogromnym, opadającym pionowo w dół klifem, o idealnie gładkiej, lodowej ścianie. Jej zadaniem było przepędzanie zbłąkanych podróżnych, którzy zapuścili się zbyt blisko granicy, tak mało dla nich istotnej, a dla niej jakże znaczącej.

Kobieta podeszła do samej krawędzi, najdalej jak pozwała jej na to śnieżna czapa, i spojrzała w dół. Szare, bystre oczy były w stanie wychwycić każdy, najdrobniejszy szczegół, który dla zwykłych śmiertelników były niezauważalny. Jak dla niej kiedyś.
Jej historia nie miała szczęśliwego zakończenia, a jednak wciąż się powtarzała, zataczając koła po ośnieżonych zboczach, tylko tym razem, z każdym nowym rozdziałem, jej bohaterami stawali się co raz to bardziej zuchwali ludzie. Kiedyś i ona myślała, że może zdobyć Silhouette – górę, która obecnie stała się jej twierdzą, domem, a także i miejscem wiecznego spoczynku.
Czy może tułaczki?

Przerywając jej tok wspomnień, wiatr przyniósł głuchy odgłos ludzkich rozmów. Postać cofnęła się o krok, a wykonawszy ruch lewą dłonią uformowała lodową kosę, by następnie ściąć nią powały śniegu, znajdujące się u jej stóp. Prawą ręką posłała duchy wiatru w kierunku wędrowców, które z przejmującym jękiem ruszyły w stronę przybyszów. Ze szczytu obserwowała, jak ludzie stają w miejscu, nasłuchują, a następnie zaczynają się wycofywać. La avalanche zawsze spełniała swoją rolę. Skutecznie odstraszała wszelkie żywe istoty, sunąc w szalonym pędzie w dół Silhouette, ciągnąc za sobą zwały śniegu i bryły lodowe.
Strażniczka zawsze uważnie kierowała avalanche, nie chcąc dopuścić do kolejnej tragedii, a jedynie odwieźć przybyszy od kontynuacji wędrówki. Robiła to na długo przed granicą, chcąc zminimalizować ryzyko do minimum. Zdarzali się jednak głupcy, którzy mimo ostrzenia zapuszczali się w głąb góry, jednak praktycznie nikomu nie było im dane dotrzeć za granicę, której postać zaciekle strzegła, szukając wsparcia w Matce Naturze.
Tym razem było inaczej.

Wodząc wzrokiem po zboczu, gdzie jeszcze chwilę temu stała grupa kilku podróżników, dostrzegła ruch, niby cień, kilka kilometrów dalej, przy samej granicy. Stanowił ją stromy uskok, wyzwanie dla początkujących, nieduży problem dla doświadczonych. Do czasu.
Za uskokiem, paręset metrów dalej, na północ, którędy prowadziła potencjalnie wytyczona ścieżka, znajdowała się ona – gigantyczna lodowa pustynia rozciągająca się setki kilometrów we wszystkich kierunkach. Na jej terenie nieprzenikniony mrok nieprzerwanie kontynuował swój taniec z zamiecią i przynosił śmierć każdemu, kto odważył się im przeszkodzić. Skazany na wieczną tułaczkę wędrowiec ginął z wychłodzenia, przekonany iż zbliża się do szczytu Silhouette, bowiem targany wściekłym wiatrem kompletnie tracił orientacyję w terenie.

Wiedziała, że było już za późno. Wiedziała, że nie może już nic zrobić, że przegapiła ten moment, że ani avalanche, ani Matka Natura już jej nie pomoże.
Pojedyncza łza spłynęła po jej lodowatym policzku, zostawiając mokrą smugę na bladej skórze. Następnie spadła na śnieżnobiały puch, gdzie poprzez ziemię połączyła się z duszą wędrowca, stając się kolejnym dzieckiem wiatru, by służyć strażniczce i zawracać z drogi każdego, nim granica między światem żywych i umarłych zatrze się i nie będzie już odwrotu.

// O rany, dziękuję! Mimo że nie długie, to trzymało w lekkim napięciu, nie powiem hah. Już w pewnym momencie zastanawiałam się czy sa strój Cię po prostu zainspirował, bo po Gardzi ani wody ani słychu, a tu proszę - prawdziwe wejście smoka xD Bardzo fajny pomysł i szczerze żałuję, że twórcy gry postanowili pozbyć się smoków w dość.. no słaby sposób. Gdyby tak były one nadal obecne ech.. W każdym razie, jeszcze raz bardzo dziękuję, przyjemnie się to czytało ^^

Ostatnio zmieniony przez Divia (19-01-2023 o 00h39)

Bitwa na Lodowym Pustkowiu

- TO SZALEŃSTWO!
- NIE ODEPRZEMY ATAKU!
Śnieżyca była zbyt potężna; pędzący śnieg ograniczał pole widzenia. Z każdej strony było słychać okrzyki eldaryańskiej armii, która z całych swoich sił starała się odeprzeć atak lodowych żołnierzy Królowej Śniegu. Młodzi chłopcy wysłani do obrony Eldaryi padali pod ciosami lodowych olbrzymów, spod uzbrojenia lała się krew, której czerwień była jedynym kontrastem do otaczającej ich bieli. Królowa Śniegu obserwowała wszystko spod swojego zamku z pogardliwym uśmiechem, zabłysły jej złe, puste oczy. Podniosła prawą rękę i jakby na rozkaz na grupę żołnierzy runął od strony zamku deszcz lodowych strzał.
Jeden z oficerów cudem wydostał się spod ostrzału, ale niestety jedyne, co zdołał przekazać generałowi to swoje ostatnie zawiadomienie:
- MUSIMY SIĘ WYCOFAĆ! NATYCHMIAST!
Bo wykrzyknięciu tych słów padł martwy wpadając w śnieg. W jego plecach tkwiły cztery lodowe strzały. Przerażony potęgą Królowej generał zarządził natychmiastowy odwrót nie chcąc narażać większej ilości żołnierzy.
- WSZYSCY ODWRÓT!!! – Wykrzyknął z wściekłością i przerażaniem generał. Jego mocny głos, niczym u wybitnego oratora, przeszył powietrze tak, że pole bitwy zamilkło na ułamek sekundy.
Niemal natychmiast po usłyszeniu rozkazu ciżba ruszyła w stronę murów Kwatery Głównej. Nie było miejsca na niezdecydowanie czy wahanie. Wielu próbowało ratować własne życie, inni ryzykowali własne by pomóc kolegom, którzy nie byli już w stanie sami iść.
W tym samym czasie w pogoń ruszyła Jej Wysokość obleczona w szaty koloru zimnego błękitu, jej rydwan zaprzężony w cztery potężne Skanisy doganiał ocalałą grupę żołnierzy a za nią kroczyły lodowe olbrzymy, które wcale nie musiały biec, żeby dogonić śmiałków. 
Gdy pozostała przy życiu grupa dotarła do doliny, generał uznał swoją porażkę, musiał spojrzeć prawdzie w oczy. Nie przeżyją tej walki, jeśli nie wezwą pomocy.
- STARAJCIE SIĘ ICH ZGUBIĆ!!! OPATRZCIE RANNYCH!!! KASJAN WYSTRZEL SYGNAŁ!!! - Na rozkaz generała młody żołnierz wystrzelił racę w stronę Kwatery Głównej Eldaryi. W tym samym czasie wrogowie zbliżali się coraz bardziej. Nie było szans na ucieczkę, większość żołnierzy, która przeżyła była już niezdolna do jakiejkolwiek walki, czekała ich śmierć.
Wrogowie otoczyli ich, byli w pułapce. Generał i kilku innych oficerów ruszyło na pomoc swoim żołnierzom. Nie mogli zostawić ich w potrzebie. Póki żyli, będą bronić, kogo się da. Jeden z lodowych olbrzymów zamachnął się by wymierzyć cios, gdy nagle został zbombardowany lodowymi pociskami, które przebiły jego potężny pancerz. Zarówno żołnierze jak i Królowa byli zaskoczeni takim obrotem sprawy. Wszystko wyjaśniło się, gdy spojrzeli w stronę kwatery. Grupa potężnych dziewięciu smoków leciała im z odsieczą! Królowa była przerażona, jednak nie przerwała ataku. Smoki nie pozostawały dłużne, wystrzeliwały lodowe pociski bombardując armię Królowej. W pewnym momencie generał zobaczył postać siedzącą na jednym ze smoków. Była to młoda kobieta o włosach koloru śniegu, której czarna peleryna miotała się na wietrze jak zwycięska chorągwia. W dłoniach trzymała coś na kształt sztyletów. Chwilę później zeskoczyła z grzbietu smoka, czym wywołała u niego chwilowy szok, jednak sekundę później sama przemieniła się w to majestatyczne stworzenie i potraktowała ostatnią flankę żołnierzy przeciwnika jakby byli puchem na wietrze. Królowa przybita do ściany musiała uciekać. Ruszyła w pogoń do swojego zamku, nie bacząc na niedobitych żołnierzy, których los nie liczył się dla niej w ogóle. Tajemnicza smoczyca wylądowała obok garstki ocalałych i przemieniła się znów w człowieka.
- Jak się czujecie, czy to wszyscy, którzy pozostali? Nie martwcie się, zadbamy o was wszystkich – zaczęła zadawać pytania, a jej bracia i siostry pod postaciami ludzi pomogli rannym żołnierzom. Generał nie krył wzruszenia i niemal natychmiast klęknął przed kobietą zdejmując hełm z głowy na znak szacunku.
- Jaśnie Pani, w imieniu swoim i moich żołnierzy…dziękuję! Gdyby nie moja duma, może więcej nas by przeżyło...
- Teraz nie ma sensu się obwiniać generale. Musimy zająć się tymi, którzy przeżyli. Nie masz za co nam dziękować, to nasz obowiązek.
Kobieta podała mu rękę by mógł wstać z czego skorzystał.
-Jak Cię zwą Pani?
-Mam na imię Divia, ale porozmawiamy potem, kiedy już będzie spokojniej. A teraz pomóż nam zebrać ocalałych. Przeniesiemy was do kwatery.
- Oczywiście Pani Divio….Oczywiście…
Generał zaprzyjaźnił się z młodą smoczycą, jednak nigdy nie wybaczył sobie, że porwał się z motyką na słońce. Przez niego zginął kwiat eldaryańskiej młodzieży…

Kiedy pisze się takie opowiadanie przy dobrej muzyce to nawet ciarek można dostać xD hahaha
Mam nadzieję, że Ci się spodoba Divia ^^

@up Bardzo się cieszę, że Ci się spodobało!!! <3 Starałam się właśnie, żeby był taki efekt zaskoczenia, jak to powiedziałaś wejście smoka dosłownie xDDD


@down O rany Lyz..wzruszyłam się. To było tak piękne, dziękuję! Ta końcówka przyprawiła mnie o ciarki i łzy! Cudowne to było. Takie romantyczne, ale i tragiczne..Jeju, uwielbiam! Dziękuję!!!

Ostatnio zmieniony przez Ilmaris (01-02-2023 o 00h59)

Nawiązałam do jednej z moich ulubionych baśni, która skojarzyła mi się z twoją stylizacją i jej mrocznym jak i bajkowym przedstawieniem morza. Mam nadzieję, że spodoba ci się, choć jest całkiem długa :')

~ Utonął w morzu jej łez ~

Zapewne dobrze znacie opowieść o małej syrence. Niektórzy zapewne potrafią wyrecytować jej fabułę z pamięci. Młoda istota wodna zakochana w księciu oddaje swój głos za możliwość poruszania się po lądzie, lecz młodzieniec wybiera inną. Syrenka rzuca się więc w morze i zostaje córą wiatru. Dzisiaj poznacie jednak historię, którą inspirował się H. Ch. Andersen, prawdziwą historie nie takiej małej syrenki i księcia bez korony ani królestwa.

Nasza opowieść zaczyna się na brzegu niewielkiej wyspy położonej wśród wód Pacyfiku. Jak wiele innych bliźniaczych lądków morskich, jej życie zależne było od zdobyczy rybackich, toteż większość jej mieszkańców żeglowała bądź łowiła. On był jednym z rybaków, których odwaga nie miała granic, więc wypływał na niebezpieczne cieśniny i poszukiwał zdobyczy późną nocą, kiedy woda lśniła blaskiem księżyca, a na horyzoncie nie widać było żywej duszy.

Odwaga, czy głupota? To wam pozostawiam do zdecydowania.

Pewnego wieczoru, kiedy dryfował wśród skalistych łuków wyspy i migoczących różnorodnymi kolorami raf koralowych usłyszał stłumiony głos rozchodzący się po tafli wody. Choć bacznie obserwował piaszczysty ląd nie potrafił dostrzec choćby jednej sylwetki, do której mógłby przypisać tajemniczą melodię. Dźwięk pieśni zdawał się nasilać im dalej wypływał w głąb skalistej zatoki, tunelu wykutego ze skał tworzących wrota do innej rzeczywistości. Choć znał on każdy zakamarek wyspy, tą grotę ujrzał po raz pierwszy. Kiedy pożegnał blade światło księżyca odbijające się od lustra morskiego, ku jego zdziwieniu, drogę oświetliły mu kryształ. Kolorowe szkiełka biły namiętnie barwami najcenniejszych klejnotów i najpiękniejszych kwiatów. Melodia echem odbijała się od każdego mijanego kamienia, skały czy kryształu, majaczyła w jego myślach i nadawała temu jakże cudownemu miejscu co raz to bardziej tajemnicze, lecz i melancholijne brzmienie. Dotarłszy do serca groty poszukiwał wzrokiem źródła hipnotyzującej pieśni. Wydawało mu się, jakby to sam ocean śpiewał swym mistycznym szumem tylko dla niego. Starał mu się wtórować, lecz wtem melodia umilkła, a pośród kryształów dojrzał drgnięcie ciemnoniebieskiej masy, która przedtem zdawała się być jednym z nich.
-Wybacz. Nie miałem zamiaru cię wystraszyć.
W odpowiedzi usłyszał tylko echo swojego głosu.
-Nie widziałem tej strony wyspy jeszcze. Jest cudowna.
Choć spoglądał w stronę sylwetki i starał się dojrzeć kim jest, jej rysy wydawały się zbyt odległe, obce. Wyciągnął dłoń w jej kierunku.
-Rozumiesz mnie, prawda?
Kiedy tylko wypowiedział te słowa sylwetka zniknęła nagle pod taflą wody.
-H-hej! Nie odchodź!
Westchnął głośno i spojrzał na sklepienie groty odbijające jak lustro jego, jego łódź, kryształy i wodę, delikatnie falującą w rytmie wiatru. Zamknął oczy i bez namysłu zanucił znaną, choć nieznajomą mu melodie pieśni, która jeszcze chwilę temu wydobywała się z piersi tajemniczej sylwetki. Zagubiony w dźwięku nie zauważył, kiedy do jego niskiego tonu dołączył się obcy głos, bliski. Powolnie, jak w obecności dzikiego zwierzęcia obrócił się w stronę młodej damy pływającej tuż obok jego łodzi. Jej cera bledsza i gładsza od pereł, włosy czarniejsze niż głębiny morskie, a oczy lśniły tysiącem gwiazd. I trwali w tym momencie. Śpiewając nieznane im słowa do melodii, równie odległej, co świat ponad horyzontem.

Choć ona nie potrafiła spleść zdania, a on nie wiedział jak opisać jej swoje myśli, zakochali się. Co noc przypływał, co noc śpiewali i co noc byli co raz to bliżej siebie. Dwa serca splecione złotą nicią, połączone w grocie tajemnic. On przynosił jej wszelkie dobra lądu: przysmaki z drzew, biżuterię dam, kwiaty w kolorach raf. Ona w zamian przekazywała mu skarby oceaniczne, których na oczy nie widział żaden, a posiadał tylko on. Minęły tygodnie, może miesiące zanim zawładnęła nimi namiętność, a melodia ich serc przerodziła się w pieśń dwóch ciał. Co dzień trudził swe dłonie ciężką pracą, leczy myślami dryfował w jej objęciach. Za każdym razem, kiedy wracał do niej chciał zabrać ją ze sobą, by już wiecznie była przy nim, nie tylko w jego marzeniach, ale nie potrafił jej tego powiedzieć. Nie rozumiała. Lub nie chciała zrozumieć.

Nie mógł odebrać jej wolności, zatrzymać dla siebie jak skarbu lub przetrzymywać w domu jak zwierzę, lecz wiedział, że ich kolejne spotkania potęgują tą okropną pokusę. Opuścił ją więc. Po raz ostatni przypłynął, zaśpiewał i ze łzami w oczach ucałował. Żal było mu oglądać, jak nie rozumiejąc jego smutku stara się go rozweselić. I odpłynął nie oglądając się, a złota nić pękła.

Mijały długie miesiące, gorące lata i mroźne zimy. On odnalazł wśród kobiet tą, którą pokochał równie namiętnie, co ją, a ona czekała. I w tym czekaniu śpiewała. Jej pieśń słychać było na lądzie jak i na wodzie, płynęła razem z wiatrem uderzając w żagle, odbijała się od tafli wody. Słychać ją było w strumykach i między liśćmi drzew, nad dachami domów i pod chmurami otaczającymi księżyc. Śpiewała aż utraciła głos. Jej smutek, gorycz, jej rozpacz, przemieniły ją. Jej cera, jak cień rzucany przez chmury w deszczowe dni, zczerniała, jej włosy zbledły pod kolor fal, a oczy oddawały humor jej zmarzniętego serca. Spowita ciemnością i mgłą, z pięknej młodej panny stała się odzwierciedleniem smętnych głębin oceanu. Syrenka przeistoczyła się w syrenę. Choć przepełniał ją żal, a nadzieja opuściła jej serce dalej wiernie czekała, aż się zjawi. I tak się stało, lecz nie przypłynął dla niej, ani po nią. Przypłynął z inną. Lata rozłąki zamgliły mu pamięć i zapomniał o tajemniczej grocie, śpiewie pięknej nieznajomej i dawnej miłości. Przypłynął, by oświadczyć się tej, którą spotkał na lądzie, w miejscu, które już nie znaczyło dla niego nic. Było piękne, magiczne, ale było tylko miejscem. Kiedy go ujrzała trzymającego inną w swych ramionach, obdarowującego licznymi pocałunkami, cicho zapłakała schowana wśród kryształów. Jednak jej serce zamarło gdy ostatecznie ukląkł przed nią z pierścieniem w dłoni, pierścieniem wykutym z kryształu, który ona lata temu podarowała mu właśnie tutaj. Bez namysłu rzuciła się w kierunku łodzi i w mgnieniu oka wtargnęła między kochanków. Chwyciła go za koszulę i spoglądając głęboko w oczy zanuciła dawną melodię, lecz on już jej nie pamiętał. Zrozpaczona chciała coś powiedzieć swoim głuchym głosem, cokolwiek, ale zanim zdążyła otworzyć usta poczuła po raz pierwszy od lat ciepło w swoim sercu. Ciepło i ból od ostrza jej dawnego kochanka. Opadła przed nim, a jej krew zabarwiła taflę wody. Spoglądając w lustro sklepienia jaskini dojrzała, że grota rozbłysła szkarłatem. I tak spoglądając płakała, umierając, a jej łzy powoli napełniały tajemnicze miejsce. Kiedy on zrozumiał co zrobił było już za późno, odpłynęła w wieczne objęcia Morfeusza, który dał jej skrzydła by mogła badać przestworza. Grota powoli podtapiała się, jego narzeczona błagało go, by uciekali, lecz on kazał jej odpłynąć, a sam został przytulony do swej dawnej miłości. Siedział na skale trzymając ją w swych objęciach, jak dawniej. Ocierał jej wiecznie płynące łzy i śpiewał pieśń, której nikt inny nie słyszał i już więcej nie usłyszy.

Utonął w morzu jej łez.

@Up - Cieszę się, że udało mi się wywołać takie emocje! To jest mój pierwszy raz kiedy napisałam coś wzruszającego i tak długiego, więc naprawdę miło mi to słyszeć

@Diva - Wow! Co za super historia. Gdyby była to gra albo film to zakupiłabym ją od razu :3 Jestem mega happy, że wkręciłaś tam mojego ukochanego chowańca, rzadko kiedy to się zdarza, a bardzo kocham Chirona!

Ostatnio zmieniony przez Lyz (05-02-2023 o 11h09)

Przepraszam za spóźnienie! T_T
Mam nadzieję, że mimo wszystko się spodoba :>

@Lyz bardzo się cieszę! A Twój chowaniec natchnął mnie do stworzenia kontekstu wyewoluowanych stworzeń i szczerze bardzo rzadko widzę go przy innych strażniczkach, więc także propsy dla Ciebie C:

2158

Chiny.

Zaginione miasto, ukryte pomiędzy zielonymi wzgórzami, które stało się schronieniem dla nich – najemników.


Po dotąd niewyjaśnionych ruchach płyt tektonicznych, rozmieszczonych na całym globie, w 2098 roku, świat opanował nieznana dotąd bakteria, za sprawą której DNA każde ssaka, do organizmu którego bakteria się dostała, zmieniało się pod względem cech i nowych umiejętności u ludzi oraz pod względem wyglądu u zwierząt. Do mutacji dochodziło w nowo powstających komórkach, których jądra były dopiero kształtowane. Zmiany te dotyczyły osobników powyżej odpowiednio piętnastego i trzeciego roku życia.
Skażeni, bo tak ich nazywano, musieli się ukrywać, spędzając resztę życia w odosobnieniu lub, gdy byli wystarczająco silni, by zapanować nad nowym ja, werbowali się do grup najemniczych, wysyłanych na najbardziej niebezpieczne misje, rozwiązując konflikty, od których głowy państw wolały umywać ręce.

Tak było i w przypadku Lyz.


Dziewiętnastolatka uciekła z rodzinnego domu, by chronić ich przed przeklęciem ich przez społeczeństwo. Z początku dziewczyna żyła z dnia na dzień, ukrywając się za dnia i próbując przeżyć w nocy – ludzie, ze strachu przed Skażonymi urządzali Nocne Łowy w celu wybicia nowego gatunku, a tym samym samej bakterii. Nie baczyli na wiek czy płeć Skażonego, każdy bez wyjątku podlegał egzekucji. Nie inaczej było w przypadku zmutowanych zwierząt, Mutantów, które urosły do rangi bezcennych trofeów, za które ludzie byli gotowi płacić miliardy.
Pewnej nocy Lyz, uciekając przed Łowcami, trafiła na przedziwną istotę, o której na razie krążyły jedynie legendy, jakoby bakteria powołała do życia Chiromagnusa — mityczne stworzenie, z głowa byka, torsem rosłego mężczyzny, końską kłodą oraz smoczymi ogonem, skrzydłami i łapami. Stworzenie rozpaczliwie próbowało uwolnić się z pułapki zastawionej przez chciwców, pragnących łatwego zysku. Niewiele zwlekając pomogła Mutantowi, nie wiedząc, że tym prostym aktem dobroci stworzy nierozerwalną więź.
Tak Lyz zyskała partnera, który od tego czasu zaczął towarzyszyć jej najpierw w codziennej walce o przetrwanie, a później w najemniczych misjach na całym świecie.


Dziewczyna zaciągnęła się w Ołtarzu Ognia, starożytnej chińskiej świątyni, która stała się jej nowym domem. Założycielem był sam Skażony, który postanowił zrobić użytek z nowo nabytych umiejętności. Teraz jednak ten już starszy człowiek dowodził jedną z największych tajnych organizacji, zajmująch się "sprzątaniem brudów" jak to zwykł mawiać.
Lyz, znana ze swojej niebywałej siły, połączonej z wrodzoną zwinnością była jedną z Dwudziestu. Była to elitarna grupa najemników, którzy niemalże do perfekcji rozwinęli swoje dary. W połączeniu z Chiromagnusem stanowili zabójczy duet, niemal nie do powstrzymania. Nie dawno wrócili z misji na dalekim wschodzie, rozbijając kolejną grupę terrorystyczną, która tym razem za cel obrała sobie zamieszkującą tamte tereny populację Mutantów.
Takie misje satysfakcjonowały najbardziej. Obrona swoich, tak lubiła myśleć o wykonywanej pracy.


Lyz odpoczywała na jednym z tarasów świątyni, napawając się zachodzącym słońcem, starając się wyprzeć z głowy ostatnią masakrę. Promienie gwiazdy odbijały się od złotego okucia jej stroju, rzucając ciepłe światło na otoczenie. Mimo spokoju panującego wokół, czuła dziwny ciężar, jak gdyby zaraz miało się coś wydarzyć.
– Kod 64C, powtarzam KOD 64C!
Dziewczyna odwróciła się w stronę biegnącego nastolatka.
64C..., pomyślała. Wzięła do ręki swoją broń, opartą wcześniej o balustradę, i z lekka trzepnęła drzemiącego obok Chiromagnusa.
– Dosyć spania, pora się trochę zabawić.

@LexanitaFoxx kocham tą końcówkę XD chociaż jak pierwszy raz zobaczyłam "króla kitsune" to wszystko w mojej głowie zaczęło krzyczeć NIEEE, więc mam nadzieję, że i Ty byś tak mojej Gardzi nie skrzywdziła, bo mieć go w swojej familii to jakby strzelić sobie w łeb :")

Ostatnio zmieniony przez Divia (05-02-2023 o 21h31)

Księżna Divia z gór Genkaku

Divia była księżną z mroźnej krainy, która znajdowała się w górach Genkaku. Nie była Kitsune, co zdecydowanie odróżniało ją od mieszkańców gór. Divia mimo, że uwielbiała podróżować, to jednak robiła to bardzo rzadko. Bała się, że gdy tylko opuści mury swojej posiadłości, to zostanie napadnięta przez dzikie kitsune. Divia była majętną księżną i w przesłości często zdarzały się próby kradzieży i włamania do posiadłości.

Pewnego dnia Divia otrzymała list od samego króla Tenjina. Była zaskoczona, ponieważ nawet nigdy się nie spotkali. Czego mógł od niej chcieć? Pospiesznie otworzyła kopertę i zaczęła czytać. Okazało się, że król Tenjin szukał nowej żony i postanowił odwiedzić w tym celu książną, aby się z nią zapoznać. Napisał, że słyszał jedynie pogłoski o jej pięknie, ale chciałby ujrzeć ją na własne oczy.

Divia długo zastanawiała się nad odpowiedzią, ale w końcu postanowiła, że zgadza się na przyjazd króla Tenjina. Przecież same odwiedziny nie oznaczały ślubu. Kiedy tylko list został wysłany, Divia poleciła służbie, aby rozpoczęli przygotowania. Nie wiedziała jak długo Tenjin będzie chciał zostać oraz czego będzie oczekiwał, dlatego musiała być przygotowana na każdą ewentualność.

Gdy wreszcie nadszedł wielki dzień przyjazdu króla, Divia włożyła jedną ze swoich najlepszych sukni. Postanowiła zostawić rozpuszczone włosy, które sięgały do samej podłogi i jeszcze dalej. Była z nich bardzo dumna. Na usta nałożyła ciemnoczerwoną szminkę, a przed samym wyjściem z posiadłości, narzuciła na siebie jasny, kremowy płaszcz i białe futro. Udała się do ogrodu, najpiękniejszego miejsca przy posiadłości i poleciła służbie, aby przyprowadzili tu króla jak tylko się zjawi.

Divia nie mogła usiedzieć w miejscu. Cały czas spacerowała wzdłuż zamarzniętej sadzawki, po trawie pokrytej śniegiem. W końcu zobaczyła kilka postaci zbliżających się do bramy ogrodu. Była to jej służba oraz kilka nieznajomych twarzy. Jeden z nich polecił pozostałym, aby nie wchodzili do ogrodu, a następnie przeszedł przez bramę. Divia pomyślała, że pewnie był to sam król Tenjin. Im bliżej był, tym bardziej była tego pewna. Wyglądał dostojnie i królewsko.

Już na samym wstępie złożył pocałunek na dłoni Divii i podarował jej bukiet bladoróżowych kwiatów. Księżna była miło zaskoczona gestem króla. Jedyne co o nim słyszała do tej pory, to same złe plotki. Jednak kiedy przed nią stał, wydawało jej się, że nie ma w nim nic złowieszczego. Przez chwilę nawet Divia zaczęła zastanawiać się, czy nie chciałaby zostać jego żoną. Jednak jak potoczyło się to dalej? Czy Tenjin pokazał swoją prawdziwą twarz? Czy może postanowił manipulować Divią i udawać kogoś innego dopóki księżna nie zgodziłaby się na ślub?

[ZAPŁAĆ ABY PRZECZYTAĆ DALEJ] XDD

@up Ja tam akurat lubię postać Tenjina, bo jest fajną złą postacią XD Ale też nie chciałabym żeby moja Gardienne z nim brała ślub XD

@down Historia bardzo fajna, podobało mi się, ale trochę ciężko się czytało przez to, że jest tekst wyśrodkowany. Szczególnie przy dialogach to przeszkadzało ;-;

Ostatnio zmieniony przez LexanitaFoxx (11-02-2023 o 18h36)

Zakazana miłość

Chrome siedział samotnie nad fontanną w ogrodzie muzyki. Zagubiony w myślach co chwilę burzył swoje odbicie w lustrze wody.
-Masz zamiar przesiedzieć tu cały wieczór?
Młody wilk nagle podskoczył i o mało nie wpadł do fontanny.
-Ez! Mogłeś mnie ostrzec.
-Ostrzegam.
Zaśmiał się elf i usiadł obok Chrome.
-Dobra, co ci jest?
-Nic.
Westchnął, ale jego oklapłe uczy i o nieruchomy ogon wskazywały na coś innego. Ezarel potargał jego włosy.
-Nic? To czemu siedzi tutaj zamiast lepić się do swojej wampirzycy?
Wilk ponownie westchnął.
-Pokłóciliśmy się... Znowu...
-Znowu?
-Tja, od zeszłego tygodnia notorycznie się kłócimy. Chciałem w ramach przeprosin zaprosić ją na romantyczny wieczór, ale cały dzień mnie ignoruje. Potrzebowałbym cudu albo jakiejś strzał kupidyna, żeby Karenn mi wybaczyła.
-Cudu powiadasz.
Elf zamyślił się, a zdziwiony Chrome starał się odczytać z wyrazu twarzy Ezarela jaki okropny plan znowu wykiełkował pod jego niebieską czupryną. Choć wilk wiedział, że pomysł ten raczej źle się skończy, był on o wiele lepszy niż nic nierobienie. W końcu elf pochylił się w stronę Chrome i szepnął mu do ucha.
-Zawsze możesz zejść do katakumb i zapytać się Jej o pomoc.
Młodzieniec momentalnie zaczerwienił się i odskoczył od elfa, tym razem wpadając do wody. Ez zaśmiał się cicho i wyciągnął rękę w stronę wilka.
-Oszalałeś?! W najlepszej sytuacji Karenn mnie zabije. Najlepszej!
Podciągnął się i otrząsnął ochlapując elfa.
-Próbowałeś dać jej kwiaty?
-Tak.
-Czekoladki z życzeniami?
-Oczywiście.
-Proponowałeś oddać swój miesięczny przydział miodu?
-Tak!
-To czego jeszcze nie próbowałeś?
-Wszystko próbowałem i nic nie działa!
-To co ci szkodzi pójść do Niej i poprosić o pomoc?
-No bo-! Bo ona przecież-! No!...
Chrome starał się znaleźć odpowiednie słowa, ale im bardziej szukał tym bardziej się gubił, a rumieńce na jego policzkach stawały się coraz większe. W końcu poddał się i zrezygnowany westchnął.
-Dobra... Pójdę do katakumb.
Elf poklepał go po plecach i chciał odejść, ale wilk był szybszy.
-Ale ty idziesz ze mną!

Chrome nigdy nie zagłębiał się tak daleko w więzieniu pod KG. Choć od zawsze chciał zapuścić się w tą jaskinię i zbadać każdy jej zakątek, opowieści o katakumbach powstrzymywały jego ciekawość od odkrywania tajemnic tego miejsca. Jedną z tych legend była opowieść o Niej - kitsune bez ogonów, mistrzyni alchemii i przede wszystkim jednej z bardziej niebezpiecznych i nieobliczalnych osób, która kiedykolwiek stawiła stopę na ziemi El. Choć wiele osób starało się wyciągnąć z niej informacje o jej pochodzeniu lub jej zamiarach jeszcze nikomu się nie udało. Każdemu opowiada inną historię, inne szczegóły i podaje różne imię. Ostatecznie Ykhar zmęczona notorycznym zmienianiem jej imienia w dokumentach nazwała Ją Lexanita.
-Daleko jeszcze?
Szepnął w stronę Ezarela.
-Jeszcze chwila. Pamiętaj, wchodzisz tam sam i masz się zachowywać tak, jakbym nie istniał. Nie odwracaj się, nie szukaj mnie wzrokiem, nie wspominaj o mnie słowem ani nawet o mnie nie myśl.
-Dobra, dobra, rozumiem.
-No, powodzenia.
Elf uśmiechnął się i pchnął Chrome w stronę małego korytarzyka. Po drugiej stronie biło delikatne, różowe światło. Wilk powoli kierował się w jego stronę, ale z każdym krokiem jego niepewność rozpływała się w powietrzu. Będąc u końca tunelu spojrzał za siebie, ale nie był w stanie ujrzeć Ezarela ani wyjścia. Ku jego zdziwieniu za plecami miał ścianę.
-Będziesz się skrywał w mroku, czy masz zamiar mnie przywitać?
Młodzieniec momentalnie poczuł, jak każdy najmniejszy włos na jego ciele staje dęba, a ogon puszy się jak u wiewiórki. Cicho przełknął ślinę i wszedł do pomieszczenia pełnego jasno różowej mgły. Na środku jaskini stała złota klatka, z której wydobywały się małe obłoki w kształcie serc. Na jednej z większych chmurek siedziała Ona otoczona stadkiem motyli.
-Dawno nie miałam gości. Kim jesteś?
Chrome delikatnie ukłonił się w kierunku dziewczyny.
-To jest małoważne obecnie. Przyszedłem, żeby poprosić ciebie o radę.
Kitsune zaśmiała się cicho.
-Radę? Myślałam, że strażnicy nie szukają rad od swoich więźniów.
-Heh... Może oni nie, ale ja potrzebuję trochę pomocy, a słyszałem, że jest pani świetna w sprawach sercowych.
Szeroki uśmiech dziewczyny speszył go i zaczerwieniony opuścił na chwilę wzrok.
-Oh, proszę, mów mi Karenn.
Zdziwiony podniósł głowę i spojrzał głęboko w jej bezowe oczy, które był o wiele bliżej niż wcześniej. Nie zauważył kiedy podszedł do klatki. A może to ona podeszła do niego? Chciał się odsunąć, ale nie potrafił. Poczuł jak jej delikatnie dłonie objęły jego rozpalone policzki i delikatnie musnęły jego usta.
-Masz piękne oczy.
Cicho szepnął. Ona uśmiechnęła się, a jej tęczówki mignęły i zmieniły kolor na zieleń. Jej włosy zawirowały razem z mgłą i zczerniały w podobie znanej mu wampirzycy. Uszy wydłużył się, a kły zaostrzył.
-Tęskniłam za tobą.
Jej ciepły i niski ton przekształcił się w uroczy i zadziorny głos Karenn. Chrome był oczarowany jej pięknem, ale coś w środku kazało mu się odsunąć, znaleźć drogę ucieczki. Lekko drgnął. W odpowiedzi kitsune delikatnie dmuchnęła w jego stronę różowym kłębem dymu, który owinął się dookoła umysłu wilka. Ogon Chrome powoli machał z lewa na prawo, a wilk oddał się w pełni tajemniczej uwięzionej.
-Nie porzucaj mnie tak już nigdy więcej.
-Nigdy więcej...
Kitsune przysunęła wilka bliżej krat, bliżej swoich ust i już chciała go ucałować, kiedy jedna ze ścian roztrzaskała się na kawałki. Dziewczyna głośno syknęła w stronę nowopowstałego korytarza, odepchnęła od siebie młodzieńca i schowała się w kącie klatki. Chrome upadł jak kłoda i po chwili otrząsnął się z rzuconego na niego zaklęcia.
-Chrome!
Usłyszał głos swoich przyjaciół. Otworzył oczy i rozejrzał się po pomieszczeniu. Nevra, Valkyon i Gardiene otoczyli klatkę trzymając spryskiwacze z wodą opryskując wyciągane w ich stronę dłonie, spłoszony Ezarel stał u wejścia do korytarza z Jamonem groźnie spoglądającym na niego z góry, a Karenn rzuciła się wilkowi na szyję.
-Matko, tak się o ciebie martwiłam!
Chrome westchnął ze spokojem, lecz chwilę później musiał się uchylić przed ciosami ukochanej.
-Coś ty sobie myślał?! Postradałeś zmysły? Trzeba było mi powiedzieć wcześniej, że nie wiesz jak mnie przeprosić, a nie pakować się w kłopoty!

Ostatecznie lekko obity Chrome i Karenn spędzili razem niezapomniany walentynkowy wieczór, a Ez został ukarany za nieumyślne narażanie KG i jego członków na nieokreślone niebezpieczeństwo.

Mój poprzedni strój

//Nope, to dla następnej osoby jakby chciała użyć mojej starej stylki

Ostatnio zmieniony przez Lyz (11-02-2023 o 19h06)

@up Chyba pomyliłaś wątki albo osoby, bo ja nie miałam takiego stroju xD
/no to jest to przedstawione bardzo niejasno. W każdym razie jak już tu jestem, to zaklepuje i uzupełnie wieczorem jak wrócę z pracy.

Lyz na Dzikim Zachodzie

Lyz od zawsze wiedziała, że nie chce iść do zwyczajnej pracy. Wiedziała, że jest stworzona do czegoś więcej, do czegoś innego. Pragnęła być bogata, ale wiedziała, że trzeba tak robić, żeby zarobić, ale się nie narobić. Zaraz po ukończeniu pełnoletności wyruszyła ze swojego rodzinnego domu i przeprowadziła się do wielkiego miasta gdzie spotkała Purrekos. Jednak nie były to takie zwykłe Purrekos. Był to gang, który zajmował się obrabianiem banków.

Na początku Lyz wahała się, czy zejść na złą drogę i do nich dołączyć. Jednak słabość do wygodnego życia, pełnego pieniędzy wygrała. Przeszła inicjację i została członkiniom gangu Purrekos. Na początku trzymała się na uboczu i wykonywała polecenia pozostałych. Z czasem nabyła doświadczenia i szacunku towarzyszy.

Po roku czasu Lyz stwierdziła, że pora na solową karierę. Uciekła z gangu Purrekos i przeprowadziła się w zupełnie inną część Eldaryii, która przypominała Dziki Zachód, który znamy na Ziemi z westernów. Aby nie wyróżniać się z tłumu, zakupiła za skradzione pieniądze w pierwszym lepszym sklepie nowe ubrania. Czarny duży kapelusz, zwiewna bluzka, gorset i krótkie spodenki idealnie leżały na jej smukłej figurze. Skórzane buty perfekcyjnie nadawały się do chodzenia po piachu, który był wszechobecny w tej części Eldaryii.

Lyz żyła przez kilka miesięcy z pieniędzy, które skradła razem ze swoim byłym gangiem. Widziała, że powoli jej się kończyły, a to oznaczało powrót do pracy. Wyjęła z szuflady dawno nie używaną broń, splotła swoje długie, brązowe włosy w warkocz, ubrała kapelusz i ruszyła w miasto. Nie miała wielu rzeczy, dlatego bez problemu mogła je zostawić. W końcu ciężko ucieka się przed policją z bagażem. Wiedziała, że za pieniądze z lokalnego banku będzie mogła kupić sobie dużo nowych, pięknych rzeczy i cieszyć się nimi w kolejnym mieście, które wybierze na swój nowy, tymczasowy dom.

/O matko, ale mroczne XD

Ostatnio zmieniony przez LexanitaFoxx (02-03-2023 o 22h41)